ترجیح می دادم اولین یادداشتم درباره جشنواره خسته نباشید به مسوولان جشنواره باشد و یادآوری نکات مثبتش و ابراز امیدواری برای خوب برگزار شدن آن. ولی انگار نمی شود.
خیلی شرم آور به نظر می رسد که مهم ترین نکته گفتنی روز اول جشنواره فیلم فجر، نحوه پذیرایی توهین آمیز آن باشد. گرچه خود من از نوشتن این یادداشت شرمگینم، ولی به گمانم جا دارد مسوولان جشنواره بیش از من خجالت زده باشند.
بدون شک هیچیک از اهالی رسانه و منتقدان و حتی آنها که هیچ قرابتی با سینما ندارند ولی در مرکز همایشهای برج میلاد حاضرند، به خاطر خوردن و آشامیدن از فاصله های دور نمی کوبند و به برج میلاد نمی آیند. سینما و عشق به سینما تنها عاملی است که این آدم ها را تا برج میلاد می کشاند.
بدون شک هیچیک از اهالی رسانه و منتقدان و حتی آنها که هیچ قرابتی با سینما ندارند ولی در مرکز همایشهای برج میلاد حاضرند، به خاطر خوردن و آشامیدن از فاصله های دور نمی کوبند و به برج میلاد نمی آیند. سینما و عشق به سینما تنها عاملی است که این آدم ها را تا برج میلاد می کشاند.
انعکاس رسانه ای جشنواره و بازتاب ماجراهایی که درآن اتفاق می افتد، مرهون تلاش های همین اهالی رسانه است که بی وقفه درحال انجام وظایف رسانه ای خود هستند. مسوولان جشنواره باید همواره از زحمات و تلاش های منتقدان و اهل رسانه که گاه جشنواره را پررونق تر از آنچه هست به نمایش می گذارند، بسیار ممنون و سپاسگزار باشند. دیدن روزی چند فیلم و سایرفعالیت ها، خستگی مفرطی را برای آنها و به وجود می آورد که ساده ترین، بدیهی ترین و ارزان ترین راه رفع آن نوشیدن بی دغدغه یک فنجان چای است. اما خوش به حالتان نشود؛ اینجا همه چیز سهمیه بندی شده است.
امسال به بهانه صرفه جویی در هزینه ها و اقتصاد مقاومتی، طی یک تصمیم بسیار ناشیانه و بی وجه، شما برای نوشیدن یک فنجان چای، باید در صف فیش بایستید، فیش بگیرید، بعد در صف چای بایستید و برای خودتان از سماور چای بریزید باز در صفی دیگر فیشتان را نشان دهید و یک پکیج حاوی سه قطعه بیسکویت و دو حبه قند تحویل بگیرید. یادتان باشد شما در روز فقط یک بار و یک نوبت حق استفاده از این تسهیلات را دارید و خوردن بیش از یک استکان چای برایتان ممنوع شده است. تازه حواستان باشد این خدمات، سئانسی است، اگر در ساعتی جز ساعات مقرر به گالن چای مراجعه کنید با سماوری مواجه می شوید که از برق کشیده اند!
بعد از طی مراحل دستیابی، باید چای و بیسکویت به دست به دنبال گوشه و کناری باشید که بنشینید یا بایستید تا این موارد را میل بفرمایید. این در حالی است که در لابی عریض و طویل برج میلاد حتی یک صندلی پیدا نمی کنید که روی آن بنشینید چراکه تمام صندلی ها را که هرسال دور میزهای محوطه لابی وجود داشت، جمع آوری کرده اند. نظر شخصی و بدبینانه من آن است که ظاهر ماجرا نشان از تصمیمی عامدانه در این باره دارد که امکان همنیشنی و همصحبتی منتقدان و اهالی رسانه کمتر فراهم باشد. چرایش را از من نپرسید که نمی دانم.
حتی وقتی شما تصمیم بگیرید مثلاً بعد از دیدن فیلم سئانس اول، سئانس دوم را نبینید و منتظر سئانس سوم بمانید، باید حدود دو ساعت راه بروید و راه بروید تا زمان فیلم مورد نظرتان فرا برسد. هیچ صندلی برای نشستن شما پیش بینی نشده است.
طی همه این سال ها با تمام فراز و فرودها هرگز تا این حد در مسایل جزیی با اهل رسانه توهین آمیز برخورد نشده بود. ظاهراً دوستان فراموش کرده اند که منتقدان و رسانه ها میهمانان مهم جشنواره هستند و بی احترامی تا این حد به مهمان در شان جشنواره فیلم فجر نیست که عنوان کم مسمای بین المللی را هم یدک می کشد. و ظاهراً فراموش کرده اند که انجام بعضی کارها برای آنها وظیفه است نه لطف. احساس کاملاً اشتباهی است اگر جز این تصور کنند. طبیعتاً مشکل فعلی، موارد کم اهمیتی چون چای و امثالهم نیست. مساله، نوع نگاه کلان و البته تلقی اشتباه مدیران جشنواره نسبت به وظایفشان درقبال رسانه ها است.
از دبیر جشنواره امسال که ظاهراً سابقه حضور مکرر درجشنواره های خارجی را هم دارد توقع می رفت حداقل از آن جشنواره ها احترام به اهالی رسانه را می آموخت و کمی از این فضای بی احترامی و آزار می کاست. به نظر می آید عذرخواهی دبیر جوان جشنواره از اهالی رسانه در اسرع وقت و تصحیح وضعیت فعلی، مسیر مناسبی باشد که جناب عباسیان باید همین ابتدای کار طی کند.
نظر شما