لطفا بچه‌ها را از سیاست دور نگه دارید

آنهم جشنواره ای که بر اساس سنت، داوران کودک دارد، تماشاگران کودک دارد و قرار است ارتباط بچه ها را با سینمای نحیف و بلاتکلیف کودک تحکیم بخشد.

آیا این یک حرکت سیاسی و استفاده ابزاری از کودکان، برای جلب نظر از جریانهای سیاسی و تبلیغ ناشیانه مواضع انقلابی مدیران نیست؟ سال پیش هم بچه ها را در یک اقدام سیاسی بردند جلوی سفارتخانه ها که به سفرای کشورهای دیگر پیام سیاسی بدهند.
شکی نیست که در دنیای بحران زده و مشتعل از آتش جنگ، یکی از مهمترین موضوعات شایسته توجه، وضعیت هولناک قربانیان کودک و نوجوانی است که در جنگ های داخلی یا حملات خارجی، روح و جسمشان آسیب می بیند. تردیدی نیست که سیاستگزاران فرهنگی و تولید کنندگان آثار هنری، بخصوص سینما، نقش مهمی در روشنگری و تغییر شرایط برخاسته از این مصیبت فراگیر قرن دارند، اما در برابر کدام مخاطب؟...خود بچه ها؟! والدین بچه ها؟! فیلمسازانی که ذاتا با همه جنگ های شیمیایی و اتمی و پارتیزانی و تن به تن و قبیله ای و گرم و سرد و... مخالفند؟
اگر واقعا از سر دلسوزی برای بچه های درگیر با جنگ و با شناخت از روحیه و نیازهای آنها این مسئولیت ها را پذیرفته اید، شرایطی فراهم کنید تا فیلمسازانی مانند مجیدی، طالبی، فروزش، پوراحمد، جلیلی، شاه حاتمی، پرتوی درباره این موضوعات، فیلم های تاثیر گذار بسازند بی آنکه نگران اکران بیمار کشورشان و بازگشت سرمایه خود باشند و سپس برای نشان دادن آن فیلمها به همه جهان ،حتی اسرائیل، فستیوال های متناسب با موضوع و مخاطب برگزار کنید.
هر نظامی که صمیمانه برای روحیه بچه های سرزمین اش ارزش قائل است می داند که اینگونه فیلم ها برای مسئولان سیاسی، فرهنگی و تربیتی جهان ساخته می شوند و باید راه های دسترسی به این مخاطبان را در فستیوال های ویژه و هفته های فیلم و سازمان های حقوق بشری پیدا کرد، نه در فستیوال فیلم کودکان سرزمینی که دیگر جریانی بنام سینمای کودک ندارند اما قرارست سالی یکبار جشن سینمای کودک بگیرند.
سوابق گوناگون جشنواره فیلم کودک در اصفهان و کرمان و تهران و همدان، دیگر به روشنی نشان می دهد که کودک ایرانی، از این رویداد ویژه سینمایی چه طلب می کند و چه ارتباطی با آن دارد یا ندارد. این سیر نزولی را با افزودن باری غیرکودکانه و کدر تشدید نکنید. بچه های ایرانی مانند همه بچه های جهان، هیچ نقشی در این جنگ های خانمانسوز ندارند که بخواهیم وجدانشان را بیدار کنیم. اگر راست می گویید وجدان خفته سوداگران جنگ را بیدار کنید.
آیا بچه ها را در مراسم ختم مادرشان، این عمیق ترین رنج ممکن برای هر کودکی دیده اید که چگونه می توانند با دیدن یک بچه دیگر یا داشتن یک اسباب بازی، مشغول شوند و از واقعیت های تلخ فاصله بگیرند؟ آیا دیده اید که خانواده های ایرانی با یک درک فطری، معمولا بچه هایشان را به مراسم خاکسپاری عزیزانشان نمی برند؟ آیا به چهره معصوم بچه هایتان حین تماشای تحمیلی صحنه های مکرر کودکان شیمیایی شده، گلوله خورده، زیر آوار مانده، آواره در اردوگاه ها نگاه کرده اید و حدس زده اید که چه کابوسی در خواب هایشان برای همیشه ریشه می دواند؟
کارشناسان فرهنگی و تربیتی و روانپزشکان مجرب برای ملاقات با کودکان جنگزده، اسباب بازی هدیه می برند و شما برای تنها جشن سینمایی کودک ایرانی، مصیبت جنگ را یادآوری می کنید؟
با همین جهت گیری ها، بچه های ایران زمین را به سراغ فیلم ها و کارتون های شاد و جذاب خارجی کوچ داده اید و با آنها فاصله گرفته اید. با همین نگرش ها، نشان داده اید که فستیوال فیلم های کودکان، بعنوان یک ویترین تبلیغاتی، برایتان مهمتر از ساخت فیلم های جذاب کودکان و حتی خود کودکان است.
شاید موضوع "کودکان درگیر با جنگ" بتواند بعنوان بخشی از یک فستیوال فیلم کودک و نوجوان (آنهم در صورت داشتن تولیداتی موفق در این زمینه) مورد توجه قرار بگیرد و با ممنوعیت ورود کودکان به سالن، برای مربیان و نهایتا نوجوانان دبیرستانی، آثاری را به نمایش بگذارد اما بالا رفتن پرچم جشن و جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان ایران، با چنین نامی، پیشاپیش به بچه های ایران زمین پیام می دهد که با رنج و اندوه و هراس به سراغ من بیا.

منبع: روزنامه بهار، 7 شهریور 92