جنگ عراق و ایران با میلیون ها کشته و بی خانمان و میلیاردها خسارات مادی و معنوی، درد و رنج اسارت و چشم انتظاری بازگشت اسراء و مفقودان و جاوید الاثرها، بمباران هوایی شهرها و روستاها، وجود میلیون ها مصدوم و جانباز، قحطی ها و کمبودها و آه و ناله کودکان، زنان، مادران و پدران و دلواپسی همگان؛ از کوچک و بزرگ، درکنار رفاه بی دردان و سودجویان و برخی از فرصت طلبان، حاشیه نشینان و خارج نشینانِ ایام جنگ!!! ؛ هنوز در نگاهها و خاطرات مردم فراموش نشده است.!
با وجود احراز آغاز جنگ از سوی عراق ومتجاوزخواندن آن کشور از سوی خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل وقت سازمان ملل متحدد برابر گزارش کمیته حقیقت یاب مندرج در قطعنامه 598 آن سازمان- تعقیب مسئولیت بین المللی عراق و کشورهای حامی وی در عمل، به نسیان گرائید و این حقوق مکتسبه ملی و بین المللی مردم و دولت و یکایک آسیب دیده گان مستقیم و غیرمستقیمِ ناشی از جنگ و خانواده های ایثارگران و شهداء بدون هرگونه نظر سنجی از آنها یا دریافت یا مطالبۀ رسمی و عینی خسارات پیدا و پنهان جنگ، بنا به ملاحظات سیاسی و مصلحت اندیشی های تاسف بار مرسوم در دیپلماسی داخلی و بین المللی ایران کم رنگ و فراموش شده و خود، جزئی از تاریخ معاصر شده است!! و در نتیجه، سبب بروز و ظهور روزافزونِ احساس زیان و تاسف بسیاری از آسیب دیدگان و خانواده های شهداء و ایثارگران به جهت تغییر بنیادین ارزش ها و هنجارهای جامعه و فاصلۀ غیر قابل انکار شعارها و وعده ها و تبلیغات معمولۀ ایام جنگ و فراموش شدنِ درد و آه و نیاز و انتظارات آنها و جانبازان نخاعی، شیمیایی، روحی و جسمی شده است!.
همین مهم؛ ضرورت بازنگری نسبت به فرهنگ جبهه و جنگ و تبیین روزآمدِ انتظارات و دستاوردهای آن و مسئولیت عاملان استمرار و تداوم جنگ ویرانگر و فاجعه انسانی قرن و نیز مسئولیت نهادها و سازمان های مربوطه و متولی و نیز تعقیب حقوقی و بین المللی خسارات مادی و معنوی و بین المللی ناشی از آن از عراق و دولتهای همراه و همیار آنها را ؛ بدون توجه به مصلحت گرائی های سیاسی، امری محتوم می سازد.
و اساساً، این سئوال جدی و بنیادین در بین مردم و افکار عمومی مطرح است و بدان پاسخ داده نشده است؛ دستاورد هشت سال جنگ و ویرانی و تلفات شدید و بی شمار انسانی و خسارات مادی و معنوی فراوان چه بوده و چرا مسئولیت بین المللی متجاوز و اجرای قطعنامه های سازمان ملل، برخلاف وضعیت دولت کوچک تجاوز شدۀ کویت که موفق به تحصیل تدریجی خسارات تجاوز عراق به کشور خود، با استفاده از دیپلماسی ملی و بین المللی و حمایت های جهانی شده است، از سوی ایران تعقیب و اجرا نشده و به امان خدا رها شده است و همان عراق متجاوز به " دولت برادر عراق " و " یکی از همراهان سیاسی و متحد ایران" ، در منطقه و جهان، در عمل تبدیل شده است؟!
به راستی،مردم و آسیب دیدگان جنگ و خانواده های شهداء و ایثارگران و جانبازان محترم، نباید نقشی در این اتخاذ تصمیم و تغییر اساسی دیپلماسی ایران داشته باشند یا بدون توجه به نظرات و دیدگاهها، احساسات و انتظارات آنها و بدون تعقیب حقوق قانونی و بین المللی آنها، در جهت تغییر سیاست خارجی و رویکرد بین المللی و خارجی ایران با عراق متجاوز و کشورهای حمایت گر آن برآمد؟!
دولتمردان و مسئولان حتماً، فراموش نکرده اند ؛ هشت سال جنگ ویرانگر و رشادت ها و جانبازی های و شهادت با حضور مردم و فرزندان آنها در خطوط مقدم جبهه و جنگ و آتش بوده و نشانه ای از حضور آقازاده های لژ نشینِ در رفاه آرمیده و بسیاری از مسئولان یا فرزندانِ در خارج رفته و ماندۀ آنها در عافیت، در ایام جنگ نبوده است و وضعیت ایثارگران، جانبازان و شهدای کشور ، خود مفید این معناست.! حال، تغییر رویکرد و سیاست خارجی ایران نسبت به عراق، بدون هرگونه توجهی به مراتب موصوف و حقوق آنها و به فراموشی سپردنِ تاریخ جنگ و فجایع انسانی و حقوق بشری حاصل از تجاوز به ایران و اعمال متخلفانه بین المللی عراق و متحدان آن و بدون هرگونه تعیین تکلیف نهایی و قطعی وضعیت اسراء و مفقودین باقیماندۀ جنگ و نیز بدون هرگونه تعقیب اجرایی قطعنامه های صادره سازمان ملل متحدد علیه دولت متجاوز عراق از سوی ایران و نقض عینی و عملی حقوق مکتسبه آسیب دیدگان جنگ، خانواده های شهداء، ایثارگران و جانبازان محترم و عدم جلب نظر موافق آنها و فقدان مطالبه نهایی و قطعی غرامت وخسارات ناشی از جنگ مزبور، صورت پذیرفته و بر تجدید و تکرار سئوال اساسی مطروحه تاکید دارد :
دستاورد هشت سال جنگ و ویرانی و تلفات شدید و بی شمار انسانی و خسارات مادی و معنوی فراوان چه بوده و چرا و چگونه می تواند توجیه گردد؟! و چرا صرف مقدس خواندن دفاع هشت ساله و یادی گذرا از آن در هفته مربوطه ( دفاع مقدس)، بدون توجه به مراتب موصوف اقدام می گردد و دوباره، روز و روزگاری نو از برای عملکرد تکراری سازمان های ذیربط در سال آینده ؟!
زخم های پیدا و پنهان، مستمر و مزمنِ انتظار خانواده های مفقودین و جانبازان شیمیایی و قطع نخاعی و نامعلوم بودنِ سرنوشت نهایی بسیاری از رزمندگان و اسرای جنگ و بلاتکلیفی خانواده های آنان، پس از سالها انتظار- بی مهری مستمر و تاسف بار نسبت به بسیاری از ایثارگران و خانواده های شهداء و عدم مسئولیت پذیری نسبت به شان و جایگاه و اعتبار عرفی و حقوقی آنها و تشدید نارضایتی بین آنها و رها شدن بسیاری از آنان در عمل، نشانه های خوبی از بنیاد حفظ ارزشهای دفاع مقدس و مدیریت بنیاد شهید و ایثارگران و دیگر نهادهای ذیربط و نیز فرهنگ نکوداشت آنها و عملکرد و کارکرد دولتهای قبلی و فعلی به دست نداده و مسئولیت حقوقی و قانونی آن سازمان و دست اندرکاران و مسئولان ذیربط را با خود به همراه داشته و خواهد داشت.
عدم تدوین و تبیین تاریخ کامل جنگ و اسناد واقعی و حقیقی آن و مکتوم ماندن بسیاری از اسناد و واقعیات مربوط به جنگ هشت ساله ایران و عراق، عدم ثبت و ضبط جامع تاریخ شفاهی جنگ و خاطرات، مشاهدات و تجربیان رزمندگان، ایثارگران و خانواده های آن و عدم تدقیق و مستند سازی و انتشار آنها و حقایق و واقعیات پس از جنگ و وضعیت آنان و نیز عدم هرگونه پاسخگویی شفاف نسبت به ادامه و تداوم غیرمسئولانه جنگ مزبور و تاکید بر استمرار آن با وجود تحمیل خسارات متعدد مادی و انسانی فراوان ؛ خود، حکایت تلخ و تاسف بار دیگری است که تاریخ در این باره به مانند افکار عمومی قضاوت خواهد.!
وضعیت تاسف بار مادر شهید جاوید الاثر سید محمود میربابائی و مادر محترم دو جانباز، برادران سید احمد و سید قاسم میربابائی در عدم تامین نیازهای درمانی این مادر محترم شهید و جانبازان و عدم پذیرش وی، حتی در بیمارستان و مرکز سالمندان کهریزک و مانند آن، به جهت شرایط بسیار بد جسمی و روحی وی و عدم امکان مراقبت از این مادرفلج شده و از کار افتاده و آبرومند در منزل، بنا به ملاحظات بهداشتی، پزشکی و درمانی در طی ماههای اخیر، نمونه کوچکی از بی مسئولیتی مراجع و سازمان های قانونی ذیربط و تاثر و تاسف مردم و افکار عمومی و تاریخ را فراهم آورده و خط بطلانی بر وعده ها و شعارهای خلاف واقع و بدور از حقیقت و واقعیت مطروحه را به ارمغان خواهد آورد و و دگربار، این سئوال را مطرح کرده و قوت خواهد بخشید: آیا براستی، خانواده های شهداء، چشم و چراغ این ملتند...؟!( http://khabaronline.ir/detail/305273/weblog/zamanidarmazari ).
نه فقط در سالروز جنگ و هفته دفاع به اصطلاح مقدس، بلکه در همه زمان ها و مکان؛ یاد همه رزمندگان و ایثارگران، یاد همه شهداء و جان باختگان، یاد همه شهدای جاوید الاثر، گمنام و بدون نشان، یاد همه خانواده های شهداء و ایثارگران و یاد همۀ مهر و راستی، صفا و درستی و دوستی مردم شهر و روستاهای ایران در ایام جنگ و هم اندیشی و همدلی آنها برخلاف زمان حاضر، به خیر و نام همۀ آنها در سالروز وقوع جنگ عراق و ایران، به نیکی و نکوئی و احترام، یادمان باد و گرامی.
شهداء یمان رفتند و درس ادب و گذشت و راستی و درستی و عشق و ایثار را به همگان آموختند، جانبازان و ایثارگران ماندند و شاهدی زنده از این رسم عاشقی به ارمغان آوردند. خانواده های شهداء و ایثارگران ، برخی هستند و بعضی نیز، روی بر نقاب کشیده اند و برخی دیگر، هنوز چشم براه فرزندان، پدران و همسران شهید یا اسیری بوده که هیچ نام و نشانی از آنها در این سالها نیست و دیده گانشان از غم فراغ آنها، کم سو و نابینا شده است.! شهدای گمنامی که بی اطلاع از خانواده های خویش و خانواده های آنها نسبت به آنان، در گوشه ای از این دیار نام آشنا در نهایت عزلت و غربت مدفونند، همه و همه؛ یک انتظار از مردم و بازماندگان و مسئولان دارند ؛ خون و زحمات و خدمات رزمندگان، ایثارگران و شهدای جنگ به هدر نرفته و نمادهای ماندگار آنها در همه حوزه ها و عرصه ها، به یادمان و درستی و احترام پاس داشته شود و خانواده های آنها مورد احترام و نکوداشت قرار گرفته و فرهنگ مسئولیت پذیری همگان و مسئولان نسبت به هزینه ها و پیامدهای جنگ و ایثارگری های شهداء و جانبازان و رزمندگان و مطالبات حاصل از جنگ، چو شمعی درخشان، باشد و فراموشی و خاموشی عاطفه و ذهن و گفتار و کردار مردم و مسئولان را به خود نیابد. بد نیست نگاهی به تاریخ جنگ در ژاپن و آلمان و برخی دیگر از کشورهای انداخته و برخورد و رفتار دولتمردان و مسئولان آن کشورهای را نسبت به قهرمانان جنگ و بازماندگان آنها انداخت و دریافت...!!!
فراموش نمودنِ خدمات و جانبازی ها و ایثارگری های صادقانه آنها و تعهدات ملی و بین المللی ایران نسبت به جنگ و مردم و خانواده های مزبور و ایثارگران و جانبازان محترم، رفتار غیر مسئولانه و موهِنی نسبت به فرهنگ ایثارگری و شهادت بوده که زیبندۀ مردم و مسئولان، در هیچ زمانی نبوده و نخواهد بود!. مطالبۀ خسارات مادی و معنوی ناشی از جنگ از کشور متجاوز و تعقیب نهایی مسئولیت حقوقی و بین المللی عراق و کشورهای حامی آن، به مانند تعقیب نهایی وضعیت همان رزمندگان و اسرای مفقود و بی نام و نشان و رفع انتظار از خانواده های فراموش شده آنان؛ خود حکایت ضروری دیگر است که متاسفانه، به گذر زمان و بی توجهی سپرده شده است...!!! و توجه به مراتب مزبور و دردهای پیدا و پنهان یاد شده و رعایت همین نکته برای مردم و مسئولان نسبت به جنگ موصوف، بس..!!
محمد رضا زمانی درمزاری( فرهنگ)، مشاور حقوقی و وکیل پایه یک دادگستری
Email : zamani.i.l.institute@gmail.com
نظر شما