افزایش خاطره نویسی جنگ، نشانه چیست؟

این پژوهشگر تاریخ معاصر در آغاز مطلبش می نویسد:
«آنچه بعد فرو نشستن گرد و خاک هر جنگی به چشم می‌خورد، ویرانی‌ها و کشته‌هاست. این چشم‌انداز که پس از خرد شدن استخوان‌های اقتصاد یک کشور و نیز لطمات جبران ناپذیر انسانی پدیدار می‌شود، فرآورده‌ای جز نفرت به همراه ندارد. اما می‌دانیم که ملت‌ها در پی این بیزاری طبیعی، قهرمانی‌های فرزندان سرزمین‌شان را پاس می‌دارند و حاضر نیستند یاد و نام آنان زیر گام‌های سنگین زمان رها شود، به ویژه آن که فرزندان مام میهن در جنگی دفاعی جان باخته باشند و خرابی‌ها رد چکمه‌های متجاوز بوده باشد. ادیبان و هنرمندان پیشگامان این صحنه هستند. آنان با خلاقیت‌های ادبی و هنری خویش، خواسته و ناخواسته، افتخارات به جای مانده را صمغ می‌زنند و نگه می‌دارند.
این فرآیند فرهنگی تقریباً در همه درگیری‌های نظامی دیده می‌شود. اما به دنبال دفاع هشت ساله ملت ایران پدیده نوین و بی سابقه‌ای در عرصه فرهنگ رخ نمود که می‌توان آن را «نهضت خاطره‌نویسی» نامید. در اینجا جدا از هنرمندان و نویسندگان که تلاش درخوری برای خلق ادب و هنر پایداری به خرج دادند، جنگ‌کردگان که همانا عامه مردم بودند، اقدام به نگارش یادهای خود از دفاع هشت ساله کردند...»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلب خود نوشته است:
«این پدیده که به لحاظ فرهنگی، رویدادی ستودنی است از جهات گوناگون محل بررسی و دقت است. اینکه چرا در دیگر مقاطع تاریخی که مرزهای جغرافیایی با هجوم قوای بیگانه می‌شکست و نواحی وسیعی زیر سم‌ها و ارابه‌های دشمن لگدمال می‌شد و به یغما می‌رفت چنین اقدامی صورت نگرفت؟ اینکه چرا جنگ‌کردگان در نگهداری مکتوب آنچه بر آنان گذشته، این چنین اصرار ورزیدند؟ اینکه چرا سازمان‌هایی برای هدایت و تولید این آثار متولد شدند و بالیدند؟»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.