دکتر شریعتی و انسان های درجه چهارم

دكتر شريعتي انسان ها را به چهار دسته تقسيم مي كند:
1 - آناني كه وقتي هستند، هستند و وقتي كه نيستند، نيستند.
حضورشان مبتني بر فيزيك است. تنها با لمس ابعاد انساني آنهاست كه قابل فهم مي شوند. بنابراين، تنها هويت جسمي دارند.

2 - آناني كه وقتي هستند، نيستند و وقتي كه نيستند، نيستند.
مردگاني متحرك در جهان كه هويت شان را به ازاي چيزي فاني واگذاشته اند. بي شخصيت اند و بي اعتبار. هرگز به چشم نمي آيند. مرده و زنده شان يكي است.

3 - آناني كه وقتي هستند، هستند و وقتي كه نيستند، هستند.
آدم هاي معتبر و با شخصيت. كساني كه در بودن شان سرشار از حضورند و در نبودن شان هم تاثيرشان را مي گذارند. كساني كه هماره به خاطر ما مي مانند. دوست شان داريم و براي شان ارزش و احترام قائليم.

4 - آناني كه وقتي هستند نيستند و وقتي كه نيستند هستند.
شگفت انگيز ترين آدم ها. در زمان بودن شان چنان قدرتمند و باشكوهند كه ما نمي توانيم حضورشان را دريابيم. اما وقتي كه از پيش ما مي روند، نرم نرم آهسته آهسته درك مي كنيم، بازمي شناسيم و مي فهميم كه آنان چه بودند، چه مي گفتند و چه مي خواستند. ما هميشه عاشق اين آدم ها هستيم. هزار حرف داريم براي شان. اما وقتي در برابرشان قرار مي گيريم قفل بر زبان مان مي زنند. اختيار از ما سلب مي شود، سكوت مي كنيم و غرقه در حضور آنان مست مي شويم و درست در زماني كه مي روند يادمان مي آيد كه چه حرف ها داشتيم و نگفتيم. شايد تعداد اين ها در زندگي هر كدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد. راستي ما از كدام دسته ايم؟