براي آنهايي كه مصلي را براي شب هاي احيا انتخاب مي كنند،پيش فرض اين است كه تقريبا هر چه را لازم است خودشان بايد همراه بياورد.براي همين هر خانواده اي كه به اين مراسم مي آيد يكي دو بسته و ساك همراه دارد؛از فلاسک چاي تا زير انداز و صندلي.
در سال هايي حتي استفاده از سرويس هايي بهداشتي هم با مشكلاتي مواجه بود.اين يكي اگر چه امسال بهتر شده،اما همچنان از يك ميزباني شايسته كه در شان مردم و البته مصلي امام خميني (ره) باشد خبري نيست.
امسال و شب نوزدهم خانم سالمندي كه در نزديكي ما نشسته بود دچار تنگي تفس يا مشكل مشابهي شد.بعد از تماس و پيگيري زياد،بالاخره تيم پزشكي بالاي سرش حاضر شد.اما ظاهرا برانكاردي در كار نبود.اعتراض همراهان بيمار آنقدر زياد بود كه براي دقايقي همه آنهايي كه آن نزديكي نشسته بودند،متوجه ماجرا شدند.البته دست آخر برانكاردي هم رسيد،اما معطلي طولاني و فشار رواني خانواده بيمار قابل توجه بود.
در شب بيست و يك ماه رمضان هم اتفاق جالبي افتاد.استقبال و حضور مردم در اين شب،نسبت به شب نوزدهم ماه مبارك رمضان بيشتر بود و تعدادي موكت كه در محوطه اصلي مصلي پهن كرده بودند،جايي براي نشستن نداشت.كم نبودند كساني كه به تصور شب قبلي احياء كه جايي كافي براي نشستن بود،زيراندازي همراه نداشتند.كنار پله هاي مصلي و زير يك چادر تعداد زيادي موكت روي چرخي بود كه مي شد براي نشستن از آنها استفاده كرد.چند نفر خواستند موكت ها را پهن كنند كه كارگر هاي آنجا مانع شدند.مردم جايي براي نشستن نداشتند و نتيجه اصرار آنها حضور به اصطلاح مسئول موكت ها بود كه او هم گفت:«من قرار بوده 7 هزار متر موكت پهن كنم كه پهن كرده ام .تا مسئول من دستور ندهد، بيشتر هم پهن نمي كنم.شما هم مي خواستيد زودتر بياييد كه جايي براي نشستن داشته باشيد.»
البته در همان لحظات شبستان اصلي هنوز جا داشت،اما خيلي ها مي خواستند زير آسمان و كنار خانواده دعاي شان را بخوانند.كسي هم حاضر نبود دعا را رها كند و در به در بچرخد توي مصلي كه يكي از مسئولان باانصاف تر را پيدا كند.نتيجه اينكه كنار چند هزار متر موكت انبار شده روي چرخ ها،مردم مجبور شدند روي زير اندازهاي نازك و به سختي بنشينند.نتيجه نگاه پيمانكاري به يك برنامه مذهبي،فرهنگي اين است كه مردم اجازه پيدا نكنند روي موكتي كه با پول خودشان تهيه كنند بنشينند.
اين بماند كه كساني كه ماشين شان را در پاركينگ هاي بزرگراه رسالت پارك كرده بودند،به دليل عمليات عمراني و بسته بودن دسترسي ها مجبور بودند يك دور قمري بزنند و موقع پايان دعا هم بچه هايي كه خواب بودند را در همين مسير طولاني به دوش بكشند.ديگر اينكه آيا تهيه يك پذيرايي ساده چاي و شيريني براي مهمانان مصلي كار دشواري است؟مصلي اگر فراخوان مي داد،كم نبودند كساني كه بدون هزينه حاضر به انجام اين كار مي شدند.
حتما خيلي ها براي برگزاري اين مراسم زحمت كشيده اند.دست شان درد نكند و ان شالله از همه شان هم قبول باشد.اما همه حرف اين نوشته نگاه مسئولان مصلي به برگزاري اين مراسم است.اينكه هر سال جمعيت چند ده هزار نفري به مصلي مي آيد را نبايد به معناي موفقيت خود در برگزاري يك برنامه با كيفيت بدانند،واقعيت اين است كه مردم حاضرند روي زمين هم بنشينند و دعاي شان را بخوانند،اما متوليان برنامه بايد فرصت ميزباني از مردم را قدر بدانند و برايش برنامه ريزي كنند،وگرنه كار هيئت و دعا و اينجور مراسم ها هرگز روي زمين نمي ماند و هر جور باشد برگزار مي شود.
از سال 67 قرار است مصلي تهران ساخته شود و هنوز به اندازه برگزاري نماز جمعه در تمام سال هم آماده نيست.وقتي مصلي را مركز برگزاري نمايشگاه و فروش مرغ منجمد و ماهي يخ زده كنيم،آرام آرام از آنچه قرار بوده بشود،دور خواهد شد،آنقدر كه حتي براي برگزاري مراسم احياء هم كاملا آماده نباشد. اين چند خط را هم امام خميني(ره) همان سال ها درباره مصلايي كه حالا به نام خودشان مزين شده،نوشته اند:«انشاء الله در کنار ساختن مصلای تهران در ساختن بینش کفر ستیزی مسلمانان موفق باشید، ضمناً سادگی مصلی باید یادآور سادگی محل عبادت مسلمانان صدر اسلام باشد و شدیداً از زرق و برق ساختمان‌های مساجد اسلام آمریکایی جلوگیری شود. خداوند تمامی دست‌اندرکاران برپاکننده مساجد الله را تأیید فرماید.»
----
*عکس از: سعید فرامرزی
نظر شما