ما در حال مذاکره با 5+1 هستیم و البته درخصوص تمدید مذاکرات برای 4 ماهه دیگر هم با هم توافق کردیم . باشه خوبه ولی یه نگاهی به مناقشات پایین بیاندازیم شاید خالی از لطف نباشد :
1- روسیه و آمریکا ( اینجا بخوانیم غرب ) در خصوص اوکراین باهم دعوا دارند !
2- روسیه و چین و ایران در خصوص سوریه با آمریکا و انگلیس و آلمان باهم دعوا دارن !
3- آلمان با آمریکا بر سر مساله ی جاسوسی با هم دعوا دارن !
4- آمریکا و روسیه یکدیگر را تحریم می کنند !
5- چین و روسیه در خصوص کره شمالی با آمریکا و غرب دعوا دارن !
6- ایران و آمریکا در خصوص سوریه و لبنان و عراق با هم دعوا دارن !
7- این وسط یه هواپیمای دیگه از مالزی رو میزنن میندازن بعد میگن پیش مرگ پوتین شده ! بعضی ها میگن هواپیما اولی رو هم با موشک ساقط کردن !!! ( خدا می داند. )
8- یه مقام اطلاعاتی از آمریکا به روسیه پناهنده میشه و اونجا شروع به افشا گری می کنه !
کل دنیا و چشم و گوش های حقوق غیر بشری در مقابل جنایات اخیر و قدیم صهیونیست ها در غزه و فلسطین خاموشند و این یعنی در عرصه ی فریاد رسی مظلومان فلسطینی ایران تنهای تنهاست . و تازه آمریکا به اسرائیل تذکر لطیف داده یه مقداری دقیق تر آدم بکش لطفا !!! و تازه باز هم آمار کشته شدگان بیشتر زنان و کودکان هستند !!!
اینها رو با هم جمع کنید و بهشون طولانی شدن مذاکرات رو هم اضافه کنید . من که نتیجه می گیرم تو این اوضاع و احوال مگه میشه به نتیجه برسیم ؟ مگه ممکنه این همه تفرق آرا و مسائل گوناگون که با هم گره خورده نتیجه بخش بشه ؟ و البته تضمینی هم باشه برای ادامه ی هر نتیجه ای که بدست می آید وجود داشته باشه ؟
خود اون 5 قدرت با هم درگیرن . این وسط ما هم از هیچ حق مسلمی نباید پایین بیاییم . به تمام اینها مسائل مختلف سنگ اندازی های اعراب و قصه ی داعش و بوکوحرام و انواع اتفاقات افغانستان رو هم که بخواهی اضافه کنی باز هم بنظر یه نتایجی خارق العاده ای رو بتونی تصور کنی .
اینکه رهبری معظم نظام از مذاکره کنندگان حمایت می کنند ، یعنی با حفظ خط قرمز ها جلو رفتن ایرادی ندارد ، ولی مگه تو این بازار مکاره تصور توافقی طولانی مدت ممکن است ؟ این که ایران به تنهایی در حال مذاکره با 5 قدرت سیاسی جهان و البته آلمان به عنوان یکی از بزرگترین قدرت های اقتصادی جهان است ، صرف نظر از هر نتیجه و داستان یعنی افتخار و غرور ملی . یعنی همه ی ایران در مقابل همه ی قدرت ها و این ناخود آگاه و خود آگاه یعنی اذعان به قدرت مسلم ایران در جهان .
وش بینی همیشه خوب است و ما به آن سفارش نیز شده ایم اما خوش خیالی و حمل به صحت کردن تمام آنچه واقعیتش را دیده و لمس کرده ایم ، کمی دور از منطق بنظر می رسد . تعامل با دنیا و برقراری انواع روابط اقتصادی و سیاسی و رفع کامل تحریم ها و .... بسیار خوب است . کدام انسان عاقلی از زندگی با صلح در کنار دیگرانی که مثل خودش فکر می کند ناراضی است ؟! پس ما نیز خواهان رفع تماهی خصومت ها در جهانیم و در این عرصه خودمان نیز حرکت می کنیم ، اما از قدیم نیز گفته و شنیده ایم که "برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی که در نظام طبیعت ضعیف پامال است."
نظر شما