وقتی خود ارزشی پندارها حرفی برای گفتن ندارند

پای منفعت هم که در میان باشد دین و خدا و پیغمبر هم می شود وسیله ای برای پیشبرد مطامع پلشت دنیوی. وقتی با امر مقدس می توان چنین کرد شاعر و نویسنده که شوخی است. یکی از دلایلی که نقد ادبی و هنری در سرزمین ما پا نمی گیرد و به یک مقوله جدی بدل نمی شود همین مواجهه سیاست مآبانه با هنر و ادبیات است. گاهی اوقات به نظر می رسد دیگر هیچ کس به ضعف و قوت اثر شما کاری ندارد. فقط نگاه می کنند ببینند شما را می توان در کدام باند و گروه و جناح دسته بندی کرد. هنرمندان هم بیش از آن که به فکر ارتقای هنرشان باشند به این می اندیشند که چگونه می توانند خودرا در این جناح بندی های رایج تعریف کنند. این که می گویم به یک دسته و گروه خاص برنمی گردد. هم در طیف موسوم به روشنفکری می توان کسانی را یافت که آثارشان به لعنت یزید هم نمی ارزد و صرفا با این ادا و اصول ها خود را سرپا نگاه داشته اند و هم در طیف موسوم به ارزشی می توان کسانی را سراغ گرفت که از نوشتن یک نامه اداری عاجزند اما با سردادن شعار و سینه چاک کردن برای مفاهیمی که ذره ای به آن اعتقاد ندارند خود را در زمره هنرمندان جا زده اند. این سیاست زدگی گاه آن قدر پررنگ می شود که هیچ کس به آثار یک هنرمند توجهی نمی کند. یعنی دیگر اثر هنری معیار قرار نمی گیرد بلکه تصویری که از هنرمند توسط سیاست زدگان ارائه می شود او را تعریف می کند. چه میتوان کرد؟ هیچ. در زمانه ای که سیاست زدگان همه کاره اند مگر این که معجزه ای رخ دهد. که رخ داده است.

چیزی شبیه معجزه در باره زنده یاد سیدحسن حسینی شاعر و منتقد رخ داده است. رسانه های خود ارزشی پندار پس از درگذشت آن زنده یاد، مرد رندی به خرج دادند و بی آن که سخنی از روش و منش او و اختلافات فاحشی که آن بزرگوار با زمره دین فروشان داشت به میان بیاورند سعی کردند او را به نفع بازی های سیاسی خود مصادره کنند. اگر بگویم متاسفانه تا حدودی در این کار موفق بوده اند گزاف نگفته ام. اما خدای سیدحسن حسینی خلاف پندار خودارزشی پنداران زنده بود و به حکم مکرو و مکرالله  والله خیرالماکرین با آنان چنان کرد که دیگر چاره ای جز خموشی نداشتند و ندارند. نوشته های چاپ نشده سید توسط انتشارات نی به چاپ رسید. نوشته هایی که هم گواهی است بر فضل و دانش آن جاودان یاد و هم نشانی است از خط و ربط روشن سید در مسائل سیاسی و اجتماعی. آن چه بیش از حد روشن بود و تاویل و تفسیر بردار نبود یادداشت های خصوصی سید بود. چیزی بین دل نوشته و یادداشت های خصوصی روزانه. این نوشته ها که سید در آن بی پروا در باره اشخاص و حوادث اظهار نظر کرده حسابی دوستان خودارزشی پندار را منفعل ساخته است. حالا دوستان نه تنها اسم این کتاب را اصلا به میان نمی آورند که سعی می کنند اندک اندک نام سید را از لیست شاعران مورد علاقه خود حذف کنند. پیشنهاد می کنم شرح خواندنی این کتاب دوست داشتنی را در گفت و گویی که با سه تن از دوستان صمیمی آن قلندر جاودانیاد، بزرگواران: ساعد باقری، عبدالله گیویان و سهیل محمودی داشتم در اینجا بخوانید.