دو گوش و یک زبان!

از جمله میهمانان دکتر روحانی می توان به فعالان سیاسی اصولگرا و از سوی دیگر اصلاح طلب، خانواده معظم شهدا، نمایندگان مجلس، فرماندهان نیروهای مسلح، مدیران و اصحاب رسانه، اساتید دانشگاه، ورزشکاران، اهالی فرهنگ و هنر، روحانیون، نخبگان و جوانان و... اشاره کرد.

بنا بود که تا حد ممکن نمایندگان اقشار، گروهها و طبقات مختلف اجتماعی و فکری رویاروی رئیس جمهور بنشینند، و بالاتر از آن، دیده و شنیده شوند. بخشی مهم از آسیب های حوزه اجتماعی، و چه بسا دو قطبیِ فضای حقیقی و فضای مجازی (که البته جای بحث فراوان دارد)، می تواند ناشی از این باشد که طیف های مختلف جامعه احساس می کنند از طرف مدیران ارشد دیده و شنیده نمی شوند. و یا اینکه اگر ارتباطی هست، دو سویه نیست.
میهمانانی که سخن گفتند؛ هم گلایه داشتند، هم تذکر دادند، هم شرایط را تحلیل کردند و هم پیشنهاد دادند. رئیس جمهور نیز همواره از «امید» به خدا و مردم گفت و از وحدت و «تدبیر» برای «آینده بهتر». آن هم در فضای ملکوتی ضیافت الله که دلها را گره می زد و هر برنامه و گفتگویی را نهایتا به ترنّم اذان و نماز و افطار می رساند.
مروری کوتاه به این برنامه های رئیس جمهور از نظر آمار نتیجه غیر منتظره و جالبی داشت. 54 عزیز که برگزیده همه میهمانان بودند، حدود 480 دقیقه با رئیس جمهور رو در رو و آزادانه صحبت کردند. در برابر رئیس جمهور نیمی از این زمان، یعنی 240 دقیقه را به سخن اختصاص داده است.
تعبیر دوستِ ظریفی از این هارمونی زیبا بود؛ «دو گوش و یک زبان». که جلوه ای از اعتدال خداوندی در خلقت آدمیان است. رئیس جمهور هم دو برابر آنچه گفت، شنید.
نشست های اولین رمضان شاید کم و کاستی به همراه داشت اما تجربه خوبی بود. و آغاز بزرگراهی که کشور و ملت را به مقصد خواهد رساند. کنار گذاشتن عینک های بدبینی و سوء ظن، تکبر و خود برتر پنداری، مچ گیری به قصد آزار رساندن و ... و در مقابل آزمودنِ «اعجاز گفتگو»، و تمرین همزبانی و همدلی برای سربلندی ایران اسلامی.
میهمان و میزبان، سر سفرۀ کریمی دیگر میهمان بودند. رمضان را و البته همه ماهها را. اگر «روحیه رمضان» در تمام سال سرچشمه رفتار ما باشد، کارها سامان بهتری می یابد.