براي بدشانس بودن، اوباما شدن كافي ست!. با دردسر4 نوامبر،آقاي اوباما روز 28 نوامبر شكر گذار چه چيزي خواهد بود؟.درد و كبودي سيلي نتيجه انتخابات به اين زودي ها التيام نخواهد يافت . نطق ديروز رئيس جمهورو تاكيد وي بر همكاري هردو حزب شايد يك پيام آشتي جويانه باشد اماظاهرا كمكي به بهبود شرايط نخواهد كرد. حزب دمکرات رئيس جمهوررا به صلیب نمي كشد اما او را هرگز نخواهد بخشید. رئيس جمهوري با محبوبيت زير 35 درصد،كنگره اي متحد ومخالف ، مجلس سنائي از دست رفته،مجلس نمایندگانی عصباني ،حزب دمكرات در بدترین موقعیت،سناتورهاي بيكار شده اي كه تعداد آنها آمار بيكاران كشور را افزايش خواهد داد!،سرنوشت نامعلوم طرح عمومی بیمه درماني و خدمات اجتماعی ملی، مسئله مهاجران،بدهی حیرت آور بخش های دانشگاهی و خدمات دانشجوئی ، مشكل قديمي استقراض بودجه سالانه،اختلافات گسترده بر سر بودجه دفاعي ،متحدان بين المللي و منطقه اي سرخورده و فراري ،مخالفان بين المللي بي اعتماد و بد بين ،اوضاع نابسامان خاورمیانه و بحران اسرائيل و فلسطينيان ، رشد ترويسم درمنطقه عربي ،تيرگي روابط اعراب خليج فارس با ايالات متحده،جنگ هاي سوریه،عراق،ليبي، پرونده اتمی ایران و... . اينها تنها گوشه اي از شرايط نگران كننده اي ست كه ايالات متحده با آنها در گير است. شايد پرزيدنت اوباما مسئول مستقيم همه آنها نباشد، و ما معمولا عادت كرده ايم نقش ايستائي كنگره و سنا را ناديده بگيريم. اما افكار عمومي وراي دهندگان امريكائي با انتخابات 4 نوامبر آشكارا مسئوليت هاي رهبر قدرتمند ترين كشور دنيا رافارغ از اختلافات او با مجالس كشور به وي يادآوري كردند. مقصر دانستن رئيس جمهوردر بروز تمامي نابساماني هاي كشور با توجه به مسوليت هاي كنگره و سنا شايد قدري بي انصافي باشد ،اما وقتی ما با رئیس جمهوری مردد و متزلزل روبرو هستيم، انداختن همه گناهان گردن او شايد اقدامي اخلاقي نباشد، اما بهترین زمينه وبهانه را برای انتقام گرفتن از چنين فردي دستكم در ميان افكار عمومي فراهم مي کند.همان کاری که حزب جمهوریخواه اكنون به بهترین شکل از آن بهره می برد. آقاي رئيس جمهور با اعلام اينكه پيام راي دهندگان معترض 4 نوامبر را دريافت كرده، رهبران هر دو حزب اقليت و اكثريت در كنگره را روز جمعه به كاخ سفيد دعوت كرده است .اما آنگونه كه خود ميگويد براي مذاكره ونه تسليم شدن! قدري تعجب آوربه نظر مي رسد.گفتگو ازچه موضعي؟ وبراي چه چيزي؟ شايد آقاي اوباما با بيان اينكه 2/3 راي دهندگان در انتخابات شركت نكردند تصور مي كند قادربه برخورد با رهبران دو حزب از موضع بالاست.بسیار خب،اما با کدام ابزار قدرت؟و كدام پشتوانه ؟آنگاه كه نه تنها هري ريد دوست و هم قطار قديمي وشكست خورده اش علنا از سياست هاي كاخ سفيد انتقاد مي كند،بلكه افرادي چون سناتور میچ مک دانل جمهوریخواه و فاتح كرسي سناتور رید رهبر اکثریت دموکرات در سنا، پيشاپيش اعلام كرده "مردم دیگر به این دولت اعتماد ندارند.اكنون بايد به سمت تغيير برويم". وحشت نبراسكائي براي آقاي اوباما و حزب دمكرات رخ داده است. مایکل نان در جورجیا، کوری گاردنر در كلورادو، شلی مور کاپیتو در ويرجينياي غربي، مایک راوندز در داكوتاي جنوبي، تام کاتن دراركانزاس و استیو داینس در مونتانا.از اين بهتر تصور نمي شد،تركيبي رويائي براي جمهوريخواهان. اماآنچه برای تحلیل گران سياسي اهميت بيشتري يافته، نه الزاما رخداد 4 نوامبر که قابل پيش بيني بود،بلكه 2 پیامد آتی و فوري آن است.اول ،آغاز مخالفت های قانونی و رسمی با رئیس جمهوردر برنامه ها و لوايح داخلي. دوم، به چالش کشیده شدن رسمی و علنی سیاست خارجی و دفاعی كشور از سوي گروه اكثريت مجالس.آيا راه حلي براي كاخ سفيدوجود دارد؟ با شرايطي شكننده پاسخ مثبت است. تصور ميكنم تنها راه ایجاد یک تعادل تفاهمي حداقلی با رهبران دو حزب بر مبنای دادن امتیاز و عقب نشینی از پیگیری لوايح معطل مانده دولت ونيز تجديد نظر در دستاوردهای نیم بند 4 سال گذشته است که حتی دمكرات ها با آنها مخالفند . رئيس جمهور جز اين قادر به انجام مانور ديگري نيست چراكه اهرم فشار قابل توجه یا تهدید کننده برابری در دست ندارد. امروز در واشنگتن تنها سوال مطرح این نیست" رئيس جمهورپروسه كوتاه آمدن و عقب نشيني را از کجا و كي آغاز ميكند، نه اینکه آیا اين كار را انجام مي دهد ياخير؟فكر ميكنم پذيرش مذاكره هدفمند حداكثر همراهي و امتياز جمهوريخواهان با او خواهد بود. گزینه دومی وجود ندارد.
آيا مذاكرات موضع بالاي جمهوريخواهان ازايجاد تغيير و يا توقف طرح ها و لوايح داخلي مانند طرح خدمات درمانی يا موضوع مهاجران غير قانوني آغاز مي شود يا از موضوعات بين المللي مانند جنگ سوریه،عراق ،تروريسم يا پرونده اتمی ایران؟ نمی دانم،اين به قابليت هاي چانه زني رئيس جمهور و شدت برخورد رهبران دمكرات و جمهوريخواه مربوط مي شود .اما مطمئنا از هرجا شروع شود شرایط انتظاري به رئيس جمهورتحميل خواهد شد. جسی جکسن در ژانویه 2009 از شادی انتخاب شدن اوباما اشک ریخت و گفت "لوتر کینگ آرزوی یک چنین روز فراموش نشدنی را داشت". همراهی شرورانه و وقیحانه ای ست، اما دانلد رامپ و رامسفلد با تنفر نژادی ویژه خود نیز گفتند"بله ،آمریکا اوباما را فراموش نخواهد کرد".matinmos@gmail.com
نظر شما