به بهانه دو اتفاق شگفت‌آور در عرصه فرهنگ سیاسی جامعه در روزهای اخیر، که تنها با رویکرد منافع فردی، قومی، منطقه‌ای یا حزبی و جناحی، نه منافع کلان ملی و اسلامی توجیه‌پذیر است این نوشتار شکل گرفته، بدان امید که دستاویز اهل غوغا و بلوا قرار نگیرد. یکی از آن رخ‌دادها به قوه مقننه بر می‌گردد و دیگری به رکن بزرگ رسانه.
اما آن چه درباره قوه مقننه، یعنی مجلس شورا که در زبان مرحوم امام، عصاره ملت نام گرفته، قابل توجه است، نوع مواجهه‌ای است که دسته‌ای از اهل آن با یکی از همطرازان خود داشته‌اند. این نوشتار بی آن که بخواهد به ارزیابی سخنان او بپردازد، متعجبانه به رفتار مجلسیان می‌نگرد که قانون‌گذاران مملکت و طبعا الگوی قانون مداری‌اند.
به راستی در تعامل با یک نماینده مجلس که دغدغه انقلاب، نظام، رهبری و ارزش‌های اسلامی انسانی دارد، هر چند به خطا رود، جز تعامل اخلاقی، قانونی و منطقی انتظار می‌رود؟ شعار مرگ بر، آیا شایسته کسانی است که در ذهنیت مردم، درجه خردمندی و عقلانیتشان حداقل از سطح متوسط جامعه باید بالاتر باشد؟ آیا از چنین رفتاری می‌توان الگوی رفتار عقلانی برای توده مردم در تعامل با دیگران طراحی کرد؟ بی گمان در مجلس شورا مثل هر جای دیگری برخی به ناشایستگی وارد شده‌اند، اما آنان که به حق در آن جا حضور دارند، انتظار می‌رود در آگاهی و هدایتشان بکوشند تا چهره جمهوری اسلامی که داعیه مدیریت سیاسی ارزشی دارد، بیش از این مخدوش نشود.
اما مورد دیگر به جبهه‌گیری‌های پاره‌ای از رسانه‌ها به نوشته‌ای از یک بلاگر در رسانه همکارشان بر می‌گردد که به زعم خویش در صدد رمزگشایی از سخنان رییس جمهور برآمده بود و صد البته همچون بسیاری از آدمیان سخنان غث و ثمینی را به هم درآمیخته بود و می طلبید تا نوشته‌اش به نقد عالمانه گرفته شود، اما برخی بی توجه به نقش رسانه و قلم، از آن فرصت بهره جسته به گوینده، خواننده، سایت و خبرگزاری و از آن بالاتر به هر کسی که وجودشان را نمی‌پسندیدند حمله و هجمه کردند و به اتهاماتی نواختند!
چرا یک رسانه از نقش بیدارگری خود فاصله می‌گیرد و صرفا به مثابه تریبون جناحی یا صنفی یا هر عنوان دیگر عمل میکند و عملا موید همان چیزی میشود که دغدغه رییس محترم جمهوری و نویسنده مقاله بود؟ و چرا نباید رسانه‌ها نسبت به یکدیگر به حکم مأموریت والایشان تعلق صنفی داشته باشند و در کنار یکدیگر به انجام وظیفه بپردازند؟
به هر حال، از مجلس انتظار قانون‌مداری و از رسانه‌های جمعی توقع آگاهی‌گستری می‌رود و دوری هر یک از وظیفه خویش، ظلمی بزرگ است به جامعه، دین و اخلاق. این چه رازی است که مدعیان قانون و ارزش خود از آن فاصله می‌گیرند؟ توبه‌فرمایان چرا خود توبه کمتر می‌کنند؟
نظر شما