حالا، کمی جدی تر، به خانه بر می گردیم

با توجه به این حرف و حدیث های نه چندان نو، وقت آن است که کمی جدی تر، به خانه برگردیم؛ هم به خاطر این مهم که ریشه ی دلایل منطقی شکست تیم ملی فوتبال در جام ملت های آسیا را بایستی در کمبود بودجه و کم بودن میزان بودجه ی اختصاص یافته یا نبود برنامه ریزی مالی و هزینه کرد ریزِ بودجه در فدراسیون فوتبال دید؛ پس، باید به خانه ی ملت، برگردیم. و هم برای رفع هرگونه ابهام قانونی و پرهیز از زد و بندهای نامعقول در ورزش، به ویژه در فوتبال، بر سرِ این موضوع که بازیکنانی همچون پولادی، از نظر انجام خدمت وظیفه عمومی، در چه وضعیتی به سر می برند و یا اساساً تا کی فدراسیون های ورزشی ناچارند با چالش همیشگی سربازی ملی پوشان روبرو باشند بی آنکه برای این مهم، فکری اساسی شود! باید برای وضع قانون، به مجلس شورای اسلامی، خانه ی ملت، برگردیم.

نگارنده از همه ی علاقمندان به ورزش، عاجزانه می خواهد که این مهم را درک کنند که نه ما و نه هیچ بنی بشری با "اما و اگر" به جایی نرسیده است و نخواهد رسید. و خواهش دوباره ی هموطنتان، این است که یک بار برای همیشه، واقع بینانه، به خانه برگردیم! و توپِ شکستِ ملی پوشان را عاقلانه و مدبرانه از خانه ای که بودجه ی ورزش و امور جوانانِ این مرز و بوم، آنجا، تعیین و مصوب می شود؛ خانه ای که می تواند مسأله ی سربازی ملی پوشان را قانونمند حل نماید، جویا شویم.

به امید بازگشت ورزشِ پاک به خانه هامان!