تلویزیون، خرداد ۷۶ و اسفند ۹۴

این رسانه فراگیر با ناشی گری تمام بازی را به نفع رقیب ناطق نوری رقم زد. آن قدر به او بد و بیراه گفت و اخبار یکسویه پخش کرد که خیلی هایی را که اصلا نمی خواستند رای بدهند پای صندوق آرا کشاند و آراء به قول امروزی ها خاکستری را به سبد رقیب ناطق نوری ریخت. البته در ماجرای شکل گیری دوم خرداد خیلی چیزهای دیگر هم دخیل بود اما عملکرد بد تلویزیون در دفاع بد از کاندیدای مورد علاقه اش و حمله بدتر به کاندیدای رقیب بیشترین سهم را در این میان داشت. قریب به دو دهه از آن روزها می گذرد اما برای تلویزیونی ها در هم چنان بر همان پاشنه ای می چرخد که در آن سال ها می چرخید. می گویند مومن از یک سوراخ دو بار گزیده نمی شود اما ظاهرا دوستان ما در تلویزیون که البته دیگر یک رسانه فراگیر نیست و این روزها اوضاع بدی را می گذراند به این سخن مشهور قائل نیستند و هم چنان خود را مکلف به همان شیوه قدیمی می دانند. شاید به این دلیل که فکر می کنند باید به تکلیفشان عمل کنند و نتیجه اصلا مهم نیست. نمی توان کسی را بابت این که به تکلیفش عمل می کند سرزنش کرد اما می توان از او خواهش کرد کمی در نفسِ تکلیفش تامل کند و از خود بپرسد این چه تکلیفی است که همیشه نتیجه عکس می دهد؟ شاید اصلا مشکل در تشخیص تکلیف است؟

فکر می کنم نیاز به توضیح نیست که دارم درباره چه چیز حرف می زنم. این روزها هرکسی از سر اتفاق تلویزیون را دیده باشد می فهمد اوضاع از چه قرار است. بازهم حضرات به دنبال ساختن دو قطبی سازی در حوزه سیاستند. این بار اما قرعه فال به نام هاشمی رفسنجانی افتاده است. تلویزیون صراحتا به شما نمی گوید به چه کسی رای بدهید اما صریح و روشن به شما می گوید به هاشمی رای ندهید. طرف برنامه ای ساخته درباره تاریخچه انتخابات شورای نگهبان. آن وقت هرجا که امام عتاب و خطابی به مخالفان شورای نگهبان کرده تصویر هاشمی را نشان می دهد تا به مخاطب حالی کند که هاشمی رفسنجانی هم از آغاز انقلاب در صف مخالفان و معاندان شورای نگهبان بوده. تهیه کننده محترم حتی لحظه ای با خود فکر نمی کند که ممکن است مخاطب از خود بپرسد این آقای مخالف چه طور آن همه مورد تایید و تکریم رهبرانقلاب بوده. و چه طور به او اجازه می دادند با این طرز تفکر جنگ را اداره کند و چه طور در مقاطع حساس بیش از همه به او اعتماد می شده تا کارهای بزرگ صورت دهد. تهیه کننده محترم بازهم مثل خرداد ۷۶ احساس تکلیف می کند تا با دوقطبی سازی از رای دادن مردم به کاندیدایی که فکر می کند ممکن است مردم به او اقبال نشان دهند جلوگیری کند. تهیه کننده محترم گویی از چیزی به نام حافظه کاملا محروم است. او نه گذشته را درست به خاطر می آورد و نه از موقعیت اکنون تعریف درستی دارد. او در پندار خود مردم را توده ای بی شکل می داند و فکر می کند این توده بی شکل با چند سخنرانی و مستندِ نازل فکر و رای و نظر خود را عوض می کنند.

واقعا درک چنین آدم هایی خیلی کار سختی است. گاهی اوقات فکر می کنم کسانی که چنین کارهایی صورت می دهند برخلاف آن چه ما می پنداریم آدم های باهوشی هستند و اصلا این شکل از تبلیغات و پروپاگاندا را تعمدی انجام می دهند. یعنی فکر می کنند برای این که آقای هاشمی رفسنجانی رای بالایی بیاورد تنها راه چاره این است که علیه او سخن بگویند. چرا که می دانند و یقین دارند که مردم درست خلاف آن چیزی که آن ها می خواهند عمل می کنند. نمی دانم. شاید دچار توهم توطئه شده باشم اما باور بفرمایید درک این نکته که یک سری آدم مدام در حال انجام دادن کارهایی هستند که همیشه نتیجه عکس می دهد خیلی سخت است.