قربانی کیست؟ ستایش یا......

نوجوان هم نوجوان است فرقی نمی کند ورامینی یا تهرانی و یا ......آنها هم همه با تخیلات و تمایلاتی که غریزه برای آنها به ارمغان آورده است درگیرند.
در این میان اما جامعه در حالت کلی اش و با تمام زیر مجموعه هایش را داریم که مسئول به ثمر رسیدن و حفاظت از رویاهای کودکانه و کنترل و کانالیزه کردن تمایلات نوجوانی در مسیر درست است.
در فاجعه قتل ستایش قربانی تنها کودکی افغان نیست قربانی تمامی کودکان و نوجوانانی هستند که در محیطی از کودکی به نوجوانی و بزرگسالی می رسند که برای حفاظت از دنیای آنان چاره ای اندیشیده نشده است.
اگر در بررسی این فاجعه افق دید خود را گسترده کنیم مسئله افغانی و ایرانی و ورامینی و غیره مطرح نیست . خانواده های ما و در حالت کلی تر جامعه ما برای مواجهه با این گونه مسایل بی برنامه است.
در جوامع غربی که فرهنگ متفاوتی با ما دارند ، مشکلات و روشهای خود را دارند،هم برای حفاظت از کودکان هم برای کنترل هیجانات نوجوانان .اما فارغ از رد یا تایید روشهای آنان که منظور نظر ما نیست ، این سئوال مطرح است که ما برای حفاظت از کودکانمان و کنترل نوجوانانمان بر اساس کدام پارادایم تربیتی و رفتاری ، عمل می کنیم ؟
پاسخ هیچ است . متاسفانه اکثر نهادهای فرهنگی و اجتماعی ما پاسخی هماهنگ و روشمند در این قضیه ندارند . اکثر نهادهای مربوط به نوجوانان و جوانان در نهایت راه حل ازدواج را پیش پا می گذارند و این در شرایطی که جوانان ما تا دهه سوم و حتی چهارم زندگی خود جرات ازدواج کردن را ندارند بیشتر به شوخی شبیه است.
فجایعی نظیر این، که نه اولی آن است و نه آخرین آن زنگ خطرهای بد صدایی را برای ما به صدا در می آورد که با تجدید نظر در روشهای گذشته، آموزش جنسی را به صورت جدی ، تخصصی و مطالعه شده وارد آموزشهای اجباری مدارس کنیم و کودکان و نوجوانانمان را نسبت به هجوم تمایلات غریزی ،اگر نمی توانیم مدیریتشان کنیم لا اقل هشدار دهیم و آگاه سازیم.
در این حادثه تنها کودکی افغان قربانی نیست نباید تحلیلها وراه چاره های خود رابه این قیود محدود کنیم بلکه باید با دیدی ملی به غفلتی که سالهاست جامعه ما مرتکب شده است تلنگر بزنیم .