اعتدال و آرامش سیاسی  نیازهای  استراتژیک  رئیس  جمهور

پاس کردن ترم سخت سیاسی - اجتماعی "تحقق دمکراسی با رفتاری دمکراتیک" میان مثلث مردم – دولت – نخبگان، اتفاق نادری ست که در کنار مردم ،نخبگان تاثیر گذارو قدرتمندی نیز مانند اکبر هاشمی رفسنجانی، علی اکبر ناطق نوری و یا علی لاریجانی هزینه نسبتا سنگینی برای آن پرداخت کردند. اکنون مشخص شده این مقاومت دمکراتیک با خصلت ایرانی، ارزشی بیش از آنچه آنها تصور می کردند داشته است

مخالفان آقای رئیس جمهور تصور می کنند با بسته شدن دروازه سیاست خارجی موفق او می توانند از پنجره مشکلات داخلی، تکلیف دولت و رئیس آن را روشن کنند!.اما آیاموفق خواهند شد؟.پاسخ مثبت با توجه اهمیت ملموس،تاثیر گذار و انکار ناپذیر شخص روحانی در ساختار قدرت ونیز اهمیتی که مردم برای او قائل هستند؛البته با واقعیت و شناختی که از جامعه ایرانیان وجود دارد منطبق نیست.اما نمی توان منکر تاثیر ناپایدار اینگونه اقدامات مخالفان هم شد.
درک این نکته که ممکن است مردم ایران از روحانی انتظارخیلی بیشتری دارند چندان مشکل نیست،اما این به آن معنا نخواهد بود که او در سراشیبی قضاوت افکار عمومی مردمش قرارگرفته است.دستکم تا آنجا که میدانیم علائمی مستند در دست نیست که نشان دهد جریان سیال افکار ملی ایرانیان به حوزه یی فراتر از آن قضاوتی وارد شده که از 3 سال پیش مردم نسبت به روحانی داشتند.
این یک خوش شانسی تمام عیار برای روحانی ست که نه متاثر از گفته ها و مواضعش ،بلکه مردم و نخبگان ایرانی که شاید موافق همه اقداماتش نباشند،به خوبی متوجه هستند که دولت روحانی، مسئول آنچه به ارث برده نیست،اما به بهای حفظ وحدت ملی و سیاسی و نیز جلو گیری از فروپاشی اقتصادی کشور مجبور به کنارآمدن و البته مدیریت آن است. به هر صورت با توجه به شرایطی که روحانی با آن روبروست،این دیپلمات نواندیش ، واقع بین و عملگرا در عرصه داخلی ونزد جامعه بین المللی ،سیاستمداری کاملا متفاوت است که استحقاق حمایت و پشتیبانی ملی وبین المللی  تمام عیاری را دارد. بیشتر به این اعتبارکه از نگاه مردم ،وجامعه جهانی روحانی مشکلات داخلی و خارجی ایران را میشناسد،حل آنها را میداند ومیخواهد ، هزینه اش را هم میدهد؛اما موضوع مهم""آیا می تواند؟وابزار های لازم را برای اصلاحات اساسی دردست دارد یانه؟""دقیقا همان قضاوت ویژه یی ست که جدا کننده راه توده های مردم و نخبگان ایران از مخالفان داخلی و خارجی  حسن روحانی است.
شاید نشانه های زیادی در برابر ما قرار داشته باشد که با استناد به آنها بتوانیم رگسیون نگاه مردم ایران نسبت به روحانی را ترسیم کنیم. ولی بی شک هیچیک به اندازه نتایج انتخابات پارلمانی فوریه سال گذشته نتوانست به ما اثبات کند روحانی در سال نهایی مرحله اول اعمال قدرتش به عنوان یک رئیس جمهور، همچنان از اعتبار بالا و تعیین کننده یی برخوردار است. اما ورای رای مردم،نکته مهم تر آنجاست که بسیاری از نخبگان سیاسی که در انتخابات پارلمانی کاندیدا شدند با توجه به نوع نگاه و قضاوت مردم نسبت به رئیس جمهور روحانی ، گفتمان سیاسی و انتخاباتی خود را تنظیم و تنها راه تضمین کسب آراء محلی خود را همراهی با او و قضاوت مردم دیدند.روحانی اگرچه گفته به دنبال مجلسی فرمایشی و فرمانبر نیست،اما او اکنون حق دارد خوشحال از تشکیل مجلسی همراه باشد که برای تشکیل آن زحمتی متقبل نشد.او اجازه داد دمکراسی به شیوه یی دمکراتیک در بستر جامعه ایرانی روند طبیعی خود را طی کند.
پاس کردن ترم سخت سیاسی - اجتماعی "تحقق دمکراسی با رفتاری دمکراتیک" میان مثلث مردم - دولت - نخبگان، اتفاق نادری ست که در کنار مردم ،نخبگان تاثیر گذارو قدرتمندی نیز مانند اکبر هاشمی رفسنجانی، علی اکبر ناطق نوری و یا علی لاریجانی هزینه نسبتا سنگینی برای آن پرداخت کردند. اکنون مشخص شده این مقاومت دمکراتیک با خصلت ایرانی، ارزشی بیش از آنچه آنها تصور می کردند داشته است.این نکته یی نیست که تنها دولت روحانی و حامیانش متوجه آن شده باشند. بیش از آقای رئیس جمهور،مخالفان کارکشته و حرفه یی او که 3 سال سیاست خارجی و اینک در سال آخر سیاست داخلی و اقتصادی دولت را هدف شلیک بی امان توپخانه های خود قرار داده اند، متوجه ارزش پیروزی نزد رئیس جمهور شده اند.آنها که برای به بن کشاندن سیاست خارجی و اقدامات دیپلماسی روحانی در موضوع هسته یی، حساب ویژه یی نزد خود باز کرده بودند، هیچگاه علی لاریجانی را نبخشیده و نخواهند بخشید.آنگاه که در یکی از حساس ترین شرایط سیاسی و بین المللی ایران که مترصد زمین زدن رئیس جمهور ، وزیر خارجه ورئیس سازمان اتمی ایران بودند ،لاریجانی همکاران خود در پارلمان را متقاعد به همراهی با روحانی و تایید سیاست های اتمی و خارجی دولت او کرد.مخالفان با محاسبه یی دقیق فکر همه جا را کرده بودند،جز آنجا که لاریجانی نشسته بود.
اکنون که حسن روحانی سال آخر از دور اول ریاست جمهوری خودرا طی می کند و شانه هایش از زیر بار سنگین سیاست خارجی و اتمی تا حدی سبک شده، او خود را بی محابا برای سال انتخاباتی 2017و حضور در راند دوم نبرد بی امان با مخالفانش آماده می کند،آنهم نبرد در عرصه های داخلی.در چنین فضایی حسن روحانی و مردان سیاسی و اقتصادی او شاید به تنهایی نتوانند موازنه قدرت در داخل را صد در صد به نفع خود تغییر دهند، اما آنها با تئوریزه کردن مفهوم مشارکت حداکثری با نیروهای مستقر در اولین دایره نزدیک قدرت و نیز ایجاد وحفظ ""تعادل در قوا و عمل"" در پارلمان آتی ایران، به خوبی همان نتیجه مطلوب را به دست خواهند آورد. مهم این است که پیروزی انتخابات پارلمانی در تحلیل و عمل نهایی به یک مدار پرقدرت در تقسیم بندی نیروهای همگرا ومشترک المنافع در پارلمان آینده ایران تبدیل شود.شاید علی لاریجانی نتواند نقطه توازن همه نیروهای حامی و مدافع حسن روحانی و دولت در پارلمان باشد،اما در سال آخر دور اول قدرت روحانی که سال قضاوت نهایی در باره اوست ،علی لاریجانی متعادل ترین نیروی سیاسی در پارلمانی خواهد بود که رئیس جمهور برای پیش برد اهداف خود در این سال حساس به آن نیاز دارد. اگر لاریجانی توانست قدرت خود را در تایید سیاست اتمی و خارجی رئیس جمهور روحانی آنهم در مجلسی با آن ویژگی منحصر بفرد به اثبات برساند،چرا اکنون نتواند با مجلسی تازه نفس، این قدرت را در مداری کارآمدتر و معتدل تر به نفع رئیس جمهور روحانی اعمال کند؟.matinmos@gmail.com

 

 

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 540262

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
4 + 10 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 1
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • all in one A1 ۱۳:۵۸ - ۱۳۹۵/۰۳/۰۶
    3 1
    ما باید اعتدال داشته باشیم ما باید باهم رفیق باشیم ما باید ارامش داشته باشیم روحانی خیلی خوب است مردم او را دوست دارند و باز هم به او رای خواهند داد مگر ندید که در تهران سوم شد او حتی از محسن قمی هم 8000 رای بیشتر اورد این نشان از محبوبیت ایشان است و نشان میدهد ایشان 8000 نفر ارا مستقل در تهران دارد شما کدام شخصیت سیاسی را میشناسید که این میزان اراء مستقل داشته باشد؟ منتقدان خبر از علاقه مردم به ایشان ندارند و بیهوده دست و پا میزنند باشد که خداوند انها را به راه راست هدایت کند. حرفهای صد من یه غاز این وبلاگ نویس دود از مغز ساده لوح ترین خوانندگان هم بلند میکنه وباعث الودگی محیط زیست و افزایش گازهای گلخانه ای میشه.