حرف اول: درد معاش باعث شده آئينه روزگار زندگي مردم را رنجور نشان دهد و اين آئينه صدالبته كه حقيقت‌گو است. اما ريشه اين رنجوري چيست؟ مردم شريف و نجيب با همه گرفتاري و رنج معاش، بي فكري‌ها و بي منطقي‌هاي دولت‌هاي نهم و دهم را از ياد نبرده‌اند.
از ابتداي شروع دولت يازدهم تاكنون حال و هوای مردم نشان‌دهنده این مهم می‌باشد که رفتار دولت تدبیر و امید مورد توجه و اعتماد ملت است. رهبری پشتیان دولت هستند و مردم هم در فضایی پراز اعتماد ،به امید روزهای خوش به انتظار نشسته‌اند. اين انتظار ريشه در بي اعتمادي مطلق به همان رفتارهاي خودسرانه و بي‌منطق در دولت‌هاي نهم و دهم دارد.
دولتمرداني كه در طي هشت سال؛ طبقه متوسط جامعه- يعني موتور متحرك و قلب تپنده آن را- به كلي متلاشي كرده و اين قشر مهم را در طبقه نجيب ضعيف حل كردند. طبقه متوسط در هرجامعه‌اي قداست دارد چرا كه بركشيده از طبقه ضعيف است. عمدتا اينگونه است. كارمندان؛ معلمان؛ كارگران؛ دانشجويان و قريب نيمي از جامعه ما تا سال 1384 متعلق به طبقه متوسط بودند. حالا همين طبقه كاسه چه كنم بدست گرفته و محتاج زندگي روزمره شده است.
حرف آخر: همين طبقه متوسط تحليل رفته؛ هيچ اعتمادي به افرادي شبيه دولتمردان متعلق به دوه هاي نهم و دهم ندارد. طرفه آنكه دولت روحاني بواسطه ندانم كاري‌هاي پيشين و عميق همين افراد، در طي اين سه سال گاهي زمينگير شده؛ اما كرامت انساني و شرافت انساني و پرهيز از ريا و تزوير را نيز در حد خود و در درون و برون خود جلوه‌گري داده است. و اين مهم براي مردمي كه هشت سال آزگار جز دروغ و فريبكاري و ندانم كاري چيزي عايدشان نشد بسي مهم است.
پرچم طبقه متوسط با همه رنجوري هنوز بالاست. زنگار اين آئينه با تدبير و اميد پاك شدني بود و هست و خواهد بود و برخاستن طبقه متوسط از بستر احتضار امر و آرزويي دور نيست. محال است مردم دوباره به كساني اعتماد كنند كه همين بستر رنج و تعب را برايشان فراهم آوردند.
نظر شما