با هیچ استاندارد تحلیلی ویا دستکاری شده ومعیوبی هم نمی توان پذیرفت طرف های مدافع رژیم آقای اسد اجازه خواهند داد جنگ سرنوشت ساز حلب به نفع نیروی های مقابل تمام شود.موضوع صرفا از جنبه نظامی آن مطرح نیست. اولا موقعیت استراتژیک حلب در شمال وثانیاهم قسم شدن مشترک دو طرف با شعار" یا الان یا هیچوقت" جنگ حلب را به نبردی حیثیتی تبدیل کرده.با استانداردهای روسی چیزی شبیه نبرداستالینگراد ولی با مدل عربی آن در سوریه!.
اما درست یا غلط؟ استراتژی هر دو طرف در جنگ فعلا بر این اصل استوار شده که سرنوشت آنها تنها در میدان نبرد تعیین میشود. این درحالی ست که تجربه ونتایج 5 سال جنگ و ویرانی سوریه و ناامن شدن کل منطقه، به غایت درست بودن چنین نگاه مات و مبهمی را با تردید روبرو کرده است. حداقل در عمل نهایی این رویکرد متزلزل نتوانسته کفه ترازوی پیروزی را به نفع یکی از طرفین سنگین کند.
بله؛ با نگاه نظامی جنگ حلب یک خط معیار برای ارزیابی توانایی نظامی طرف های مخاصمه تلقی می شود. اما دشواری های سیاسی سوریه در ابعاد بین المللی و منطقه یی ونهایتا خصومت داخلی که به باور من دلایل اصلی تداوم بحران تلقی می شوند، در یک برش خاص از تحولات، ارزش نظامی جنگ کنونی را هرچند در درجه دوم اهمیت قرار داده ولی متقابلا آن را هم به شدت حیثیتی و سیاسی کرده است.شاید خوشبینانه و اثباتا جنبه سیاسی نبرد حلب همه طرف ها را به یک جمع بندی کلی از واقعیت سوریه بکشاند،اما صرفا شاید ونه بیشتر!.این تردید بیشتر از آنجا ناشی می شود که در ورای تحولات نظامی، پیچیدگی شرایط سیاسی منطقه خوش بینی های اولیه را تاحدی کمرنگ کرده است.
از موضع روسی، کاخ نیمه سرخ کرملین احساس می کند در موضعی نیست که بخواهد امتیاز دندان گیری به طرف مقابل بدهد،دلیلی هم برای این کار ندارد. آنهم زمانی که ساشا(نام مورد علاقه آقای پوتین) برای شمارش موفقیت های خود دچار کمبود وقت شده واز طرفی مجبور است نگاه های ترحم خواه آقای کری را تحمل کند. پاره یی دیپلمات های مقیم مسکو گفته اند در ملاقات با برخی مقامات روس تلویحا از آنها شنیده اند آقای پوتین معتقد است در شرایط کنونی توافق با آقای اوباما و پاسخ به در خواست های کری برای او آورده سیاسی بهتری به همراه خواهد داشت تا آنکه بخواهد موضوع را با جانشینان آتی آنها مطرح کند. به گفته این دیپلمات ها ویتالی ناومکین نماینده روسیه در مذاکرات سوریه که به رئیس جمهور بسیار نزدیک تر است تا وزیر خارجه،در تبیین دیدگاه های اینچنینی آقای پوتین نقش مهمی دارد .در حالی که آقای لاورف دقیقا اینگونه فکر نمی کندو خواستار احتیاط در هرتوافقی ست،ولی تمایل ندارد رودروی رئیس خود نیز قرار بگیرد.4 ماه پیش گزارش هایی مبنی بر تمایل لاروف برای کناره گیری از وزارت خارجه منتشرلکن بلافاصله سرو صدای آن خوابانده شد.
پاره یی از ناظران سیاسی مقیم مسکو هم می گویند آقای لاروف در ارزیابی های خود از مذاکرات با کری اعتقاد دارد آقای اوباما به عنوان رئیس جمهوری در انتهای راه و درگیر با کنگره به خصوص بر سر ایران؛ ممکن است نتواند یک تصمیم اطمینان بخش را تضمین کند. زمانی که موضوع به آقای اوباما ختم می شود ممکن است توافق خوبی حاصل شود، اما توافق خوب به معنای موفق بودن آن در عمل نیست.
در ارتباط با آقای رئیس جمهور اوباما باید همواره مردد بود و چون باید مردد بود پس ضرورتاباید ترسید و چون باید ترسید لازم است حتما محتاط بود.این به غیر از نفرین های متحدان محافظه کار عرب و ترک هاست که روزانه تحویل کاخ سفید و وزارت خارجه می شود. به همین دلیل فکر می کنم شاید دیدگاه لاورف به قرائن احتمالی نزدیکتر باشد،اما باید صبر کرد!.تردید بیشتراز آنجاناشی می شود که پوتین آدم قابل پیش بینی نیست و احتمال اینکه از موضع لاروف به موضوع نگاه کند چندان نمی تواند دوراز انتظار باشد. با این تفاوت که او فرصت طلبانه درصدد گرفتن امضایی ازایالات متحده برای خرج کردن آن در آینده و در منگنه قرار دادن واشنگتن بدون اوباما در خاورمیانه است. ولی از آنجا که کنگره آینده قطعا و قوی تردر اختیار جمهوریخواهان باقی خواهد ماند(با کلینتون یا ترامپ،فرقی نمی کند)پس باید شاهد رویکردی متفاوت و نه الزاما آرامش بخش در بحران های منطقه خاورمیانه خصوصا سوریه باشیم.آقای اوباما در آخرخط ،آقای پوتین در اول خط!.آیا بازی جالب و خطرناکی پیش رو داریم؟. جالب که نه،اما به غایت خطرناک آری!. جمهوریخواهان زمانی گفته بودند بالاخره روزی نماد آقای اوباما ، جان کری راروی پلکان کنگره کباب خواهند کرد.matinmos@.gmail.com
نظر شما