به گزارش خبرآنلاین به نقل از سایت خانه کتاب، در بخشی از مقدمه کتاب به قلم نویسنده آمده است: «تاریخ، کلید ورود به دنیایی است که درستی عمل ما از جهات مختلف بستگی به فهم آن دارد؛ آنچنان که می‌توان ادعا کرد اگر مسلمانان در صدر اسلام از پتانسیل و تجربه‌های تاریخی که ما اکنون در اختیار داریم، برخوردار بودند، شاید آن راهی را که رفتند و منجر به شهادت پاک‌ترین انسان‌های روی زمین شد، نمی‌رفتند و تاریخ اسلام به شکل دیگری رقم می‌خورد و ما دیگر نه شاهد صلحی بودیم و نه عاشورایی و نه غیبتی و امروز ما این پتانسیل تاریخی را در اختیار داریم و این برگ برنده ملت ما نسبت به مردم صدر اسلام است که باید از آن در راستای رسیدن به اهدافمان استفاده کنیم.»
حضور امام معصوم، غیبت امام معصوم و ظهور امام معصوم، سرفصل‌های مهم نخستین فصل کتاب را شامل می‌شوند. در صفحه 67 کتاب در ذیل سرفصلی با عنوان «ادامه روند خاموشی شیعه» آمده است: «از قرن چهارم هجری که شیعه حیات عقیدتی و سیاسی خود را بدون حضور امام معصوم آغاز کرد، لازم بود تا به یک چارچوب برای توضیح و توجیه شرایط جدید دست یابد که مهم‌ترین تلاش‌ها در حوزه فقه و کلام بود. نخستین نشانه‌های فقه سیاسی و حکومتی شیعه پس از غیبت در مجموعه‌های روای شیعه همچون کتاب «من لا یحضر‌الفقیه» شیخ صدوق و «اصول کافی» شیخ کلینی و «تهذیب» شیخ طوسی، نمایان می‌شود. در این میان نقش حاکمان شیعی آل بویه که به علمای شیعه ارج نهادند و راه آن‌ها را در رسیدن به اهدافشان هموار کردند، خالی از اهمیت نیست.»
«تحولات مهم بعد از قیام عاشورا» یکی دیگر از سرفصل‌های کتاب است که در صفحه 590 درباره آن می خوانیم: «در واقع، مهم‌ترین رکن قیام امام، نه گفتن به شرایط موجود بود و در این قبال حرکتی که حسین بن علی (ع) آغاز کرد، آنچنان فراگیر و دامن‌گیر شد که نه تنها تمام مرزهای جغرافیایی آن زمان جهان اسلام، بلکه مرزهای تاریخ را نیز درهم شکست و تحت‌الشعاع خود قرار داد و از آن به بعد گوشه‌ای از ماهیت و هویت قیام‌های علیه حکومت‌های ظالم را تشکیل داد و در ادامه قیام‌های حسنیان، عباسیان و قیام زید هر کدام با انگیزه‌ها یا به نام و به تاسی از عاشورا رقم زده شدند؛ فارغ از نتیجه‌ای که برای هر کدام حاصل شد.»
مولف در ادامه فصل چهارم و در صفحه 654 در تشریح موضوع «امامیه» نوشته است: «بعد از عاشورا، هر امامی استراتژی متناسب با دوران خاص خودش را داشت؛ امام سجاد (ع) سعی کرد از طریق ادبیات دعا و در قبال سیاستی مخالف با تنش و سازش با حکومت پیش برود؛ امام باقر (ع) و امام صادق (ع) از تنش میان امویان و عباسیان کمال بهره را بردند و دست به فعالیت‌های علمی وسیع زدند که تمام مرزهای جهان اسلام و همچنین تاریخ شیعه از آن سیراب شدند و می‌شوند؛ امام موسی کاظم (ع) نیز به‌عنوان پاسدار دستاوردهایی که زمان ائمه قبلی به‌دست آمده بود، سیاست عدم سازش را در پیش گرفت و هسته شیعیان در زمان این امام متمرکزتر شد؛ امام رضا (ع) نیز به تقویت جریان تشیع پرداخت و ولایت‌عهدی ایشان به این مسئله کمک کرد؛ ائمه بعدی هم درباره اهداف شیعه و همچنین فراهم کردن شرایط غیبت فعالیت کردند.»
/62622
نظر شما