وقتی کش مکش های بین قوا از طعنه و کنایه در تریبونهای مختلف شروع می شود و به سرعت نیز در فضای کوچک اطلاعات امروزی منتشر، بعضا صاحبان قدرت در هر جناح و سمت و سویی که باشند سعی می کنند نقطه نظرات خود را در این مورد بیان کنند و البته هر قوه نیز افرادی دارند صاحب نفوذ که بیشتر حق را در گفتمان ها به طرف خود سوق می دهد و یا طوری موضع می گیرند که قرین به حق تر جلوه کنند.
اصل تفکیک قوا در ایران نیز مثل بسیاری از کشور ها شالوده و ستون اصلی ساختار قانون اساسی کشور است و عملا در جریان روند طبیعی بسیاری از موضوعات کشوری و حتی لشگری نیز این مهم را شاهدیم. اما اینکه مسئول بلند پایه ای در این خصوص اظهار کنند که موضوع پیش آمده بین قوه قضائیه و مجریه در حقیقت یک دعوای خانوادگیست!!! شاید این برداشت را بشود از فرمایش ایشان گرفت که خوب در این خانواده که حالا مثلا بین فرزندان اختلافی شده، آیا "مردم" (بخوانیم ملت ) خارج از این خانواده هستند و مسائل مطرح شده به آنها مربوط نیست و این وسط ملت نقش همسایه آن خانه را دارند؟!
یا مثلا در سوء برداشته ها از فرمایش عزیزان در راس قوای محترم، هیچ مرجع و قانون قابل اتکایی وجود ندارد که "همه" برای شفافیت موضوع به آن مراجعه کنند؟ یا فرضا باید اعتراف کنیم که همه در طول خدمت دچار برخی انحرافات بوده اند و امروز نگران کشف و شناسایی آنها از سوی دیگر مراجع هستند و القصه از قضاوت توده های مردمی در هراسند؟
دعواهای خانوادگی با جنس چنین اخباری که در رسانه ها می خوانیم بنظر متفاوت می آید. خانواده نهادیست منسجم و ارکان آن جداگانه نسبت به هم "کارکرد" و "وظایفی" دارند و اطلاعات آن هرگز برای اعضای درونی خانواده - مگر به استثناء مسائل سنی که بزرگتر ها رعایت می کنند- مشمول هیچ سانسوری نیست. و عملا دیگران نیز نباید از خارج به قضاوت دعواهای داخلی آنها بنشینند، اما آیا مسائل مملکتی و خرد و کلان اجتماعی نیز همین تعریف و کارکرد را برای آحاد جامعه ایجاد می کنند؟
مردم به عقلا و نخبگان خود اعتماد کرده و امر حکومت را به آنها و از طرق مشروع و قانونی واسپرده اند، حال در این کشاکش حاکم و محکوم اگر انحرافاتی روی داد باید ملت را جدای خانواده دانست و مسائل را در پرده های نهانی حل و فصل کرد؟ آیا در این حل و فصل به دور از چشم و گوش ملت می توان یقین پیدا کرد که موضوع حل شده و حق به حقدار و مجازات به انتظار محکوم نشسته است؟!
مگر بدون دانستن اساس چنین موضوعاتی می توان از ابزار کنترلی ملت بر حاکمیت که همان فریضه مترقی "امر به معروف و نهی از منکر "است، بدرستی استفاده کرد؟ آیا می توان انتظار داشت یقینی حاصل آید که حل و فصل موضوع، تسویه حساب های شخصی و حزبی و جناحی نیست و رفع مسائل، خروجی اش "یر به یر" شدن نباشد؟
ممکن است در برخی مفاهیم اجتماعی و برای تبیین جایگاه های معمول در یک جامعه، معلمان و مدرسان از نهاد خانواده مثالهایی برای نزدیکی ذهن به ارکان جامعه بزنند، اما اینکه در تمام این مثالها هرگز مجال مناقشه نباشد را نمی توان به راحتی چشم پوشید. شاید در بسیاری از موارد بتوان خانواده را با جامعه مقایسه نمود اما بعید بنظر می رسد که بتوان کارکرد های حاکمیتی را نیز در نهاد خانواده با آنچه در جامعه بوقوع می پیوندد کاملا منطبق دانست. ایران می تواند یک خانواده باشد که هست، ملت ایران نیز حتما یک خانواده هستند، اما جدا کردن مسئولین(حاکمان) از ملت (محکومان) نمی تواند به این راحتی مشکلات را مرتفع نماید.
نظر شما