فاجعه ریزش ساختمان پلاسکو و زیر آوار ماندن خدوم ترین بخش بدنه ی جامعه، آتش نشانان، زخمی است که برای همیشه باقی خواهد ماند. یقینا این حادثه باید آغازی باشد برای مدیران کشور تا بی توجهی این سالها را در تامین ابزار و تجهیزات از یک سو و تامین مالی و ایجاد آرامش روحی برای شاغلان در این حرفه را جبران کنند.
آتش سوزی و ریزش ساختمان پلاسکو در رسانه ها به بدترین شکل ممکن پوشش پیدا کرد. تعداد خبر کم نبود بلکه انبوهی از اخبار که غالبا همدیگر را نقض کرده و چندگانگی داشت، جامعه مخاطب را سردرگم و گیج کرده بود. باید بپذیریم که با خبرنگاری بحران بیگانه ایم و البته متولیان رسانه هم در نحوه اطلاع رسانی درست عمل نکرده اند، اما این که در چنین شرایطی چگونه عملیات امداد را اطلاع رسانی کنیم بسیار مهم است.
از روز پنجشنبه چه تعداد خبر منتشر و پس از ساعتی تکذیب شده است؟ منابع این اخبار چه کسانی بوده و اشراف شان به کل عملیات امداد چقدر بوده است؟
آیا هر اتفاقی که در میدان عملیات امداد رخ می‌دهد باید روی خروجی رسانه ها قرار گیرد؟ چه بخشی از این اخبار آرامش جامعه را به هم زده و سبب تشویق جامعه شده؟ و بسیاری سوال دیگر که باید به آن توجه شود.
نکته مهم و قابل توجه دیگر بحث حضور در محل حادثه است؛ در هیچ جای دنیا در زمان امداد رسانی اهل رسانه حضور فیزیکی ندارند بلکه با رعایت فاصله مناسب و رعایت اصول ایمنی و تنها با مجوز نیروی عمل کننده وارد میدان عملیات امداد می شوند؛ آنچه در پلاسکو رخ داده حضور بی سامان و پرحجم خبرنگاران، عکاسان و فیلمبرداران و عوامل فنی رسانه است که هم عرصه را بر نیروهای امدادی تنگ کرده و هم کنجکاوی رسانه ای آنها مجالی برای شایعه سازان بوده است.
باید پذیرفت که گاهی حضور در صحنه سبب اختلال در عملکرد یگان های امداد شده و ناخواسته مطالبی را منتشر می کنیم که مضر است. بپذیریم که حضور در روبروی ساختمان پلاسکو و اعلام اتفاقات لحظه به لحظه آنجا به جامعه فقط سبب آشوب روحی و احساس ناامنی می شود. یقینا ارتباط با سخنگو و یا استفاده از اخبار منتشر شده از مراکز اصلاع رسانی اعلام شده یکی از بهترین شیوه های خبررسانی است.
اگر بحث حضور خبرنگار و مشاهده عملیات امداد هم مطرح باشد، رعایت اصولی مثل صحت خبر، منبع خبر، ضرورت انتشار خبر و.... باید رعایت شود.
متاسفانه آنچه در مورد فاجعه پلاسکو در حال انجام است بیش از آنکه جامعه را از روند امداد رسانی مطلع کند، سبب برهم خوردن آرامش روحی جامعه و بدتر از آن خانواده افرادی است که زیر آوار مانده اند. با یک بررسی ساده درمی یابیم که چند بار خبر ضدونقیض از شهادت و زنده بودن آتشنشانان منتشر و سپس تکذیب کرده ایم؛ تاثیر این اخبار چیست؟
چند بار بخاطر حضور در محل امداد رسانی باعث اختلال در عملکرد یگان های امدادی شده ایم. در چند روز گذشته بارها و بارها شاهد تردد همکاران محترم رسانه ای بودم که فریاد آتش نشانان را بلند کرد چرا که آنها نگران حال ما بودند و در واقع حضورمان در محل حادثه آفرین بود؛ بارها و بارها شاهد برخورد تند عوامل انتظامی بودیم چرا که باید میدان عملیات امداد خالی بود ولی دوست عکاس و یا تصویربردار بی توجه به موارد ایمنی در معرض خطر بود.
اگر قرار است به جامعه آموزش دهیم که در مواقع بحران به دستورات نیروهای امدادی گوش کرده و اجرا کنند، نخست باید خودمان آنرا اجرایی کنیم. در طول چهار روز گذشته بارها و بارها و بارها التماس نیروهای آتش‌نشانی را دیدم که میخواستند فضای کار را خالی کنیم ولی می ایستادیم و خبری را مخابره می کردیم که چند دقیقه بعد مجبور به تکذیب آن بودیم.
شایسته است به خانواده های آتش نشانان زیر آوار مانده احترام بگذاریم، به جامعه نگران و به آتش‌نشانانی که پنج شبانه‌روز است درگیر عملیات هستند و نگران همکاران زیر آوار مانده شان.
47231
نظر شما