امید کرمانی‌ها: طرح عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور در 38 سال گذشته یک مرتبه و آن هم در سال های ابتدایی پیروزی انقلاب به اجرا درآمد. تحلیل های زیادی درباره آن مطرح شده و شبیه سازیهایی هم در سالهای بعد با آن صورت گرفته است. در سالروز تصویب طرح عدم کفایت سیاسی بنی صدر در مجلس با حجت الاسلام حسین ابراهیمی عضو جامعه روحانیت مبارز تهران به گفتوگو پرداختیم.
او معتقد است: خیانت بنی‌صدر محرز بود و اگر مجلس وارد رسیدگی به این مسئله نمی شد، حتما دیوان عالی کشور دخالت می کرد و طبق قانون اساسی رأی به عدم کفایت رئیس جمهور وقت می داد.
مشروح این گفت و گو را در ادامه بخوانید.
***
31 خرداد سالروز تصویب طرح عدم کفایت سیاسی بنی صدر در مجلس شورای اسلامی است، چه شد که مجلس چنین طرحی را در دستورکار خود قرار داد؟
بنی صدر رئیس جمهور بود و باید به قسم خود براساس قانون اساسی پایبندی
نشان می داد. امام خمینی (ره) نیز به او تذکراتی دادند، منتها بنی صدر با گروهک ها
پیوند خورد. در واقع جریان انحرافی بنی صدر منافقین را به صحنه آورد، جامعه را
دوقطبی کرد و مردم را به جان یکدیگر انداخت. در دانشگاه تهران اتفاق بدی رخ داد، حزب
الهی ها را زدند و از بالا پرت کردند پایین. کلا کشور به سمت و سویی رفت که اولویت ها
اعم از مسائل داخلی و دفاعی فراموش شد. سخن معروف بنی صدر این بود که در مقابل
دشمن متجاوز بعثی زمین می دهیم تا زمان بخریم!
انحراف بنی صدر و پیوند او با
گروهک ها کار را به جایی رساند که مجلس رأی به عدم کفایت سیاسی رئیس جمهور داد و
امام نیز رأی مجلس را تأیید کرد. بعد از این اتفاق نیز بنی صدر از کشور فرار کرد.
آیا مجلس خیانت بنی صدر به کشور را احراز کرد؟
کاملا احراز کرد. خیانت او مشهود بود و لازم نبود که درباره آن بحث شود. اعمال و کارهایی که بنی صدر انجام می داد و در جامعه دنبال می کرد برای همه مشخص بود که او خائن است و انقلاب و اسلام را دارد از دست می دهد. لذا احراز خیانت او وجدانی بود؛ یعنی به تحقیق نیاز نداشت. البته مجلس بررسی و تحقیق کرد. دیوان عالی کشور نیز به موضوع ورود داشت. برای همه مردم و مجموع نیروهای انقلابی مشخص شد که بنی صدر خائن است. بر همین اساس نمایندگان مردم در مجلس باید به وظیفه خود عمل می کردند.
خیانت بنی صدر در موضوع اداره جنگ بود یا در حوزه پیوند خوردنش با گروهک منافقین که سعی کرد از این طریق عزم و اراده خودش را بر کشور و نظام تحمیل کند؟
خیانت او هم در اداره جنگ و هم در ایجاد و تشدید مناقشات داخلی بود. طبق گزارشاتی که آن زمان داده می شد، بنی صدر در مقابل دشمن بعثی نه دفاع می کرد و نه می گذاشت نیروهای کارآمد وارد عرصه دفاع شوند. بنابراین برای کارشناسان جبهه و جنگ روشن بود که بنی صدر در حال خیانت است. در حوزه داخلی نیز خیانت فرهنگی، سیاسی و اجتماعی او محرز و مشهود بود چون جامعه را به هم ریخت. در نتیجه این مسائل روشن و مبرهن بود که عدم کفایت سیاسی او در مجلس به تصویب رسید.
یعنی شما معتقدید که بنی صدر عمدا در جنگ با عراق عقب نشینی می کرد و حرفش درباره اینکه «زمین بدهیم تا زمان بگیریم» بهانه ای بود که ارتش عراق زودتر به تهران برسد؟
او اصلا عکس العمل نشان نمی داد؛ یعنی هرچه عراقی ها جلو می آمدند و جایی را می گرفتند، بنی صدر عکس العملی نداشت و هر جا نیروهای مردم می خواستند عمل کنند، مانع می شد. وقتی بنی صدر عزل شد؛ نیروهای مردمی و حزب اللهی وارد صحنه شدند و از کشور دفاع جانانه کردند. آن زمان سپاه هنوز شکل نگرفته بود، نیروهای حزب اللهی هم هر جا می خواستند وارد شوند بنی صدر مانع می شد و می گفت این نیروها ورود نکنند و حضور ارتش کفایت می کند. ارتش نیز آن زمان انسجام لازم را نداشت و ما داشتیم شکست می خوردیم.
اگر خیانت بنی صدر محرز بود؛ چرا از طریق قوه قضائیه مورد تعقیب قرار نگرفت و طرح عدم کفایت سیاسی او در مجلس به رأی گذاشته شد؟
این کار انجام شد، دیوان عالی کشور دخالت کرد.
یعنی اگر مجلس طرح عدم کفایت سیاسی بنی صدر را دنبال نمی کرد، دیوان عالی کشور بنی صدر را تحت تعقیب قرار می داد؟
بله، طبق قانون اساسی این راهکار وجود داشت و پیگیری می شد.
اگر بنی صدر بعد از برکناری در ایران می ماند، آیا حکم قضایی هم برای او صادر می شد؟
بله، قطعا مجازات می شد چون حداقل در جریان ماجرای دانشگاه تهران افراد زیادی بر اثر تحریکات او آسیب دیدند. همچنین خیانت هایش در جبهه قابل پیگرد قضایی بود.
برخی معتقدند بنی صدر خودش از ایران فرار کرد در حالیکه نیاز به فرار نداشت. بعد از تصویب و اجرای طرح عدم کفایت سیاسی اش می توانست مثل مردم عادی در جامعه حضور پیدا کند، اما شما این را رد می کنید؟
بله، او دیگر نمی توانست به صورت عادی در جامعه حضور پیدا کند. معتقدم خودش متوجه خیانت هایش بود.
گفته می شود «بنی صدر یک سال بعد از فرارش، نامه ای به امام می نویسد و خواستار بازگشت به ایران می شود؛ امام در جوابش می نویسد شما همانجا بمان و درس بخوان»، وجود چنین نامه ای صحت دارد؟
نمی دانم، من از آن خبر ندارم.
برخی سیاسیون معتقدند اگر تجربه کنونی نظام در آن زمان وجود داشت بنی صدر مدیریت می شد تا به پایان دوره مسئولیتش برسد، همانطور که وقتی احمدی نژاد وارد تقابل با مجلس و نظام شد و یازده روز خانه نشینی کرد؛ چنین رویکردی در قبالش اتخاذ شد. نظر شما چیست؟
اتفاقا یک هیأت حل اختلاف شامل آیت الله مهدوی کنی و آقای اشراقی از طرف حضرت امام (ره) برای حل این موضوع در آن زمان تشکیل شد اما به نتیجه نرسیدند.
عامل شدت یافتن اختلافات بین بنی صدر و مجلس چه بود؟ شخص بنی صدر، نهضت آزادی یا سازمان مجاهدین خلق (منافقین)؟
هر سه موثر بودند، اما خود بنی صدر ذاتا روحیه استکباری و برتری جویی داشت. بنی صدر خیلی خودش را قبول داشت و همین مسئله موجب شد اگر دیگرانی هم تحریک کننده بودند، تحریکاتشان موثر واقع شود. اما فقط بحث مجلس و ریاست جمهوری نبود، بنی صدر کل جامعه را دوقطبی کرد.
اگر بنی صدر تا پایان دوره ریاست جمهوری اش می ماند؛ به نظرتان چه اتفاقی برای کشور می افتاد؟
من معتقدم ما در جبهه و جنگ شکست می خوردیم. مشکلات مان زیاد می شد و کشورمان به اشغال دشمن در می آمد. یعنی اصل انقلاب به خطر می افتاد.
اگر مجلس کمی از نگاه خودش در اداره امور کشور صرف نظر می کرد و همراهی بیشتری با دولت بنی صدر نشان می داد، چه اتفاقی می افتاد؟
مجلس نمی توانست با بنی صدر همراهی کند. خیانت بنی صدر مشهود بود، مردم اجازه نمی دادند. اگر مجلس با او همراهی می کرد مردم علیه مجلس قیام می کردند.
آن موقعی که بنی صدر از کشور فرار کرد آیا مسئولان کشور از طریق پلیس اینترپل پیگیری کردند که او را به کشور برگردانند و مجازات کنند؟
آن زمان فضای انقلابی در کشور حاکم بود اصلا بحث پلیس اینترپل مطرح نبود. یعنی اوایل انقلاب نه ما تجربه آنچنانی داشتیم و نه دنیا با ما همراه بود. جهان آن روز با الان تفاوت داشت.
27214
نظر شما