روشی نیکو

از آنها پرسیدم آیا واقعا چنین است و بنابر این من می توانم از این امتیاز استفاده کنم. گفتند آری. من گفتم احتیاطا شما نوبت مرا نگهدارید تا من بروم و از جلو سوال کنم وقتی پرسیدم گفتند آری همینطور است و من در آنجا بلافاصله رأی دادم و در برگشت از آن افراد تشکر کردم.

این برنامه واقعا برنامه خوبی بود و من پیشنهادم این است که چنین سنت نیکویی را برای بسیاری از مراکز عمومی اجرا کنند. همانند بانکها و شهرداری ها و یا اداراتی که مراجعه به آنها زیاد است. این در واقع احترام به خود این افراد است که فردا که پا به سن گذاشتند مورد تکریم قرار می گیرند. اگر چه در اتوبوس ها و متروها با آنکه مسئولان با عکس و نوشته اعلام کرده اند که دست کم بعضی از صندلی ها مربوط به افراد مسن و یا معلول و بانوان است ولی متاسفانه هیچکس و به ویژه جوانها اصلا رعایت نمی کنند و تازه بِرّ و بِرّ توی چشم تو نگاه می کنند و انگار تازه ما بدهکار آنها هستیم. معدود جوانهایی که معلوم می شود خود از خانواده هایی هستند که هنوز رنگ احترام به بزرگترها در نهاد آنها هست، از جا بلند می شوند و تعارف می کنند.

به سن بالا همه کشور ها احترام می گذارند و این خاص ما نیست اما در منطق اسلام این امر از ویژگی خاصی برخوردار است و تأکید فراوان بر آن شده است. اصولا سن توأم با تجربه است و شاید یکی از دلائل احترام به این افراد به خاطر همین تجربه است که گاه با علم هم توأم می شود و آن را مضاعف می کند. پس احترام به بزرگتر یعنی احترام به تجربه و احترام به علم و این در هر منطقی ستوده است. حضرت علی می فرماید وقروا کبارکم و ارحموا صغارکم. به بزرگتر ها احترام بگذارید و به کوچکتر ها با مرحمت و ملاطفت برخورد کنید امری که این روزها در جامعه ما به شدت مورد نیاز است و همه خانواده ها این مسئله را لمس و از عدم توجه به آن رنج می برند.