ناصر تقوایی

سخن بسیار است اما در این مقال جای شکر گفتن است برای شدنِ کارهای شدنی. بسنده می کنم به شکر برای آنچه به سرانجام رسیده تا یکی از رنجهای این جغرافیا برای امنیت و شکوفایی را در تاریخی با زخم های هنوز باز و کهن روایت کند. اول بسیار قدر می دانم اندیشه و سینه ی مجروح استاد ناصر تقوایی را که بیش از یک سال بست نشست و روایت مردان جنگل را نوشت که امروز و دیروز را همچنان شرح می دهد و همدلی و همراهی زنده یاد شهیندخت بهزادی را که در آن سالهای تلخ همراه او بود قدردانم. اگرچه از تلخ بختی ما بود که این متن با کوشش بی حد ناصر تقوایی به تصویر نرسید تا به چشم اجتماع برسد.دوم از استاد حمید دباشی سپاسگزارم که درآمدی به کوچک جنگلی نوشت تا زهر تصویر نشدنش را پادزهری کند برای آیندگان. بیش از دو سال روزگار سپری کردم به ویرایش و متن خوانی و مطابقت نسخه های متفاوت کوچک جنگلی بی ناصر تقوایی که جانی برای بازگشت به آن روزگار و این متن نداشت و این مهم بدون پشتیبانی و اراده ی دوست و همراه شفیق جناب آقای بهروز خسروی برآورده نمی شد. قدردان ادراک و استنباط و اعتماد او هستم تا همیشه.
بسیار سپاسگزارم از بانو کتایون دیلمقانیان که با صبر و حوصله حمایت خود را در نشر کتاب مس دریغ نکرد .
و همچنین از یاریگران گرانقدر در نسخه خوانی ها مهتاب و سیامک فضیلی و مریم وفامهر بسیار سپاسگزارم.تنها نور امیدی که هنوز می تابد گرایش به تعالی در نهاد انسان یا هر جاندار دیگری ست که این تعالی بی شناخت زیست خود و دیگری در امروز و دیروز غیر ممکن است. امید که روایت ناصر تقوایی از کوچک جنگلی ما را به تعمقی ژرف در رنج های آدمی در این جغرافیای آشنا یا نوع بشر در هر جای دیگر رهنمون کند.

دبیر مجموعه

مرضیه وفامهر