سال‌هايي كه فيلم‌هايي سينمايي خارجي را دوبله مي‌كرديم و هرجا نامي از مشروبات الكي بود را با عناويني چون «چاي» به سبب شباهت در رنگ آن يا «نوشابه» جايگزين مي‌كرديم در حال اقدامي فرهنگي و اخلاق‌ساز بوديم يا ناخواسته در حال پنهان كردن؟
همه آنهايي كه به سبب مصرف يا سوءمصرف مشروبات الكلي اين روزها كارشان به پزشكي قانوني كشيده و جان باخته‌اند مي‌توانستند به اين پرسش جواب دهند چه مي‌گفتند؟ آيا آنها از فيلم‌هاي سينمايي كه در آن چاي يا نوشابه صرف مي‌شد آموختند و الگو گرفتند كه مشروبات الكلي بنوشند؟ اگر از مسموم‌شدگان مشروبات الكلي دست‌ساز بپرسيم چه خواهند گفت؟ ما كجا نتوانستيم درس اخلاقي‌مان را درست به جامعه منتقل كنيم؟
فعالان و كارشناسان عرصه آسيب‌هاي اجتماعي و مديران كنترل بحران عموما براين نكته اتفاق نظر دارند؛ تا زماني كه واقعيت را نپذيريم ولو واقعيتي تلخ، نمي‌توانيم بر آن اثر بگذاريم.
ما سال‌ها از رانندگي به هنگام مستي و حوادث ناشي از آن به‌ويژه در جاده‌هاي منتهي به تفريحگاه‌ها و مقاصد گردشگري كشور غفلت كرديم. سال‌ها به سبب ندادن اطلاعات صحيح و پيشگيرانه درباره آثار مصرف الكل و آثار ناشي از سوءمصرف الكل هموطنان‌مان را در موقعيتي قرار داديم كه آسيب بيشتري ديدند و ما كمكي به نجات آنها نكرديم. طبيعتا به سبب آنكه مبادا بگوييم در كشورمان هستند كساني كه الكل مصرف مي‌كنند درباره آسيب‌هاي آن نيز حرفي نزديم و پژوهشي انجام نداديم. رفته‌رفته موضوع آسيب‌هاي ناشي از اين رفتار بيشتر و بيشتر شد تا آنجا كه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشكي اعلام كرد كه ۴ درصد از جمعيت ۱۵ تا ۶۴ ساله كشورمان حداقل يك بار مصرف الكل داشته‌اند و دست‌كم ۲۰۰ هزارنفر در كشور وابستگي دايمي به الكل يا اعتياد به الكل دارند.
اين در حالي است كه اگر يك فرد معتاد به الكل به يك‌باره مصرفش را قطع كند دچار تشنج شده و احتمال سكته قلبي او افزايش مي‌يابد.
17231
نظر شما