ولی‌محمد به مثابه یک پیشینه

خاصیتی که در جنگ مقدس به کار آمد و هم از این رهگذر ماندگاری جنگ در دل ایلامیان، متاثر از شعر او و هم او پرواز شعر خویش را مدیون جنگ شد.

جریان شعر ولی‌محمد ادامه جریان شعری غلامرضاخان ارکوازی است که هنوز علاقه مندان زبان و ادب کُردی را به خود می خواند و به مثابه پیشینه ای قابل اتکا شعر کُردی جنوب را به حمایت ایستاده. این جریان شعری که متعهدش می توان خواند از دین پروری و جورستیزی غلامرضاخان برآمده و به حماسه سراییهای تراژدیک مذهبی-میهنی و زیباستایی‌های طبیعی اما خداگرایانه ولی‌محمد رسیده که با توجه به رنگ شیعیانه محتوای این جریان، درادبیات کُردی صاحب وجه تمیز است و ولی‌محمد و غلامرضا را از شاعرانی صرف، به موقعیتی حرکت داده که رزمندگان و اهالی فقه نیزبه احترامشان تمام قد می ایستند و از بروز عواطف خود سر باز نمی زنند و البته در آن سوی جوی نیز شعرشان خودی تلقی می گردد.

اینان علاوه بر محترم و مقدس بودن در جمع اهالی شعر و ادب از معبر فرهنگ ایلیاتی و پیرنوازی ایلام نیز به محبوبیت و احترام رسیده اند و نامشان افتخار مردان و فرزندان ایل است. دامنه این شهرت مثبت از دگردیسی های شعری و فکری ادبیات کُردی چندان لطمه نخواهد دید چرا که آنان فرزندان زمانه خویشتن و پله های نخستین نردبان شعر کُردی جنوب بوده اند و کسی را یارای انکار این نیست که مانایی نام و زایایی شعر و پررنگ تر کردن بضاعت غلامرضاها و ولی ‌‌محمدها خط شعر و ادب این خطه را پشتیبان خواهد بود.

منتشرشده در ویژه‌نامه "بای شه مال" هفته‌نامه محلی قلاقیران