کوهستان توچال یک اندوختگاه کم‌مانند تنوع زیستی، و از نظر تأمین آب، کمک به پالایش هوای شهر، و فراهم ساختن محیطی برای ورزش طبیعی کوه‌پیمایی، نعمت بزرگ و بی‌بدیلی برای ابَرشهر تهران است. متأسفانه اما، این کوهستان مانند دیگر زیست‌بوم‌های اطراف شهر در معرض انواع آسیب‌ها است.
ساخت بی‌رویه‌ٔ جاده، توسعه‌ی خط‌های بالابر (تله‌کابین و تله‌سیژ)، ساخت رستوران‌ها و پناهگاه‌های متعدد، چرای دام، و چیدن انواع رستنی‌ها، از جمله عامل‌های مخرب توچال هستند. در این میان، توسعه‌ٔ تله‌کابین که همراه با آن انواع ساخت‌وسازهای دیگر شکل می‌گیرد، عامل اصلی تهدیدکننده‌ٔ زیست‌بوم توچال و نابودکننده‌ٔ جاذبه‌های طبیعی این کوهستان است.
در خبرها آمده که قرار است خط تله‌کابین دیگری در منطقه‌ٔ توچال راه‌اندازی، و در قله‌ٔ توچال پناهگاه دیگری ساخته شود. این کارها که می‌توان آن را «شهری‌سازی» کوهستان خواند، یک بارگذاریِ بیش از ظرفیت تحمل به منطقه و برهم زننده‌ٔ یکپارچگی طبیعی آن است. شوربختانه به نظر می‌رسد که تشکیلات تله‌کابین، توچال را حیاط‌خلوت خود فرض کرده و دست‌اندازی بر پیکر این کوه را پیوسته بیشتر و بیشتر می‌کند.
در شرایطی که عملاً مدیریتی بر منابع طبیعی و محیط زیست کشور حاکم نیست، نه‌تنها شرکت های بزرگِ فارغ از نظارت، بلکه فرصت طلبان کوچک هم در کار تصرف و دست‌اندازی به پهنه‌های طبیعی که از ثروت‌های همگانی به شمار می‌رود، هستند. برای نمونه می‌توان همین پناهگاه‌سازی بر روی توچال را نام برد که یک بار، در هفت‌هشت سال پیش عده‌ای به آن اقدام کردند و پس از متوقف شدن آن درپی مخالفت طبیعت‌دوستان، اخیراً بار دیگر به جریان افتاده است.
توچال، خود با زیبایی وحشی‌اش، با چشم‌انداز پیراسته‌اش، با سکوت دل‌انگیز یا زمزمه‌ها و هیاهوی بادهایش... باشکوه‌ترین پناهِ عاشقان طبیعت است و نیازی به پناهگاه ندارد. دوستداران کوهستان، نگاهبانان طبیعت، و دل‌نگرانان حال و آینده‌ی این سرزمین، نباید بگذارند که توچال (و دیگر کوه‌ها) که برای ما آب و نان و آسایش فراهم می‌کنند، به ملک خصوصیِ ساخت‌وسازگرایان، برپاکنندگان هتل و رستوران، رانت‌خواران تله‌کابین‌ساز، و مدعیان دروغگوی اشتغال‌زایی بدل شود.
نظر شما