خودم می دونم هنرمندم!

«این روزها می‌بینیم که به هر کسی که فیلمی می‌سازد و یا شعری می‌گوید، عنوان هنرمند داده می‌شود. این در حالی است که هنرمند به کسی می‌گویند که وقتی حرفی می‌زند، چیزی نمایش می‌دهد و یا تنه مردم به او می‌خورد، متبرک شوند نه اینکه زیان ببینند.»
این حرف‌ها را ناصر تقوایی به بهانه نکوداشت خود بر زبان راند، در مراسمی که به جای جشن سینمای ایران روز بیست و هفتم شهریور ماه در خانه سینما برگزار شد. تقوایی کم فیلم ساخته اما آن‌چه ساخته قابل بحث و احترام است. کم و گزیده هم می‌گوید اما با نکته‌سنجی و دقت. در واکنش به سخنان نیش‌دار کارگردان ناخداخورشید، شاید برخی دلیل بیاورند: «چون خود کم  فیلم می‌سازد، تلخ شده و تلخ می‌گوید » حتی اگر  این ادعاهم درست باشد که به احتمال زیاد هست،  از اهمیت حرف تقوایی کم نمی‌شود.
یادم هست 23 یا24 سال پیش، پیچ رادیو در خانه‌ما باز بود و یک گزارش ساده در حال پخش.گزارشگر رادیو هم در خیابان مشغول گفت‌و‌گو درباره موضوعی با عابری . گزارشگر در میانه صحبت از عابر پرسید :شغل شما چیست ؟ پاسخ گرفت : من هنرمندم! من شنونده نوجوان در حالی‌که مشغول کارهای خودم بودم از این پاسخ دچار حیرت شدم که چطور کسی می‌تواند خود را هنرمند خطاب یا معرفی کند؟ یادم هست در آن سال‌ها آن ادعا را حمل بر بی‌توجهی یا کم دانشی او کردم ، اما در سالیان  بعد از آن ازحیرت نوجوانی چیزی کم نشد، فقط به آن عادت کردم. آخر در تمام این مدت بیشتر وبیشتر با کسانی مواجه شدم که خود را مستقیم و غیرمستقیم ، به عمد یا سهو خود را هنرمند معرفی می‌کردند و می‌کنند و ترکیب نچسب «ما هنرمندان» ازگفته‌ و نوشته‌هایشان (البته اگر داشته باشند ) جدا نشدنی است.
مگر هنرمندی شغل است که خود را به آن مشغول بدانیم؟چطور کسانی می‌توانند با اعتماد به نفس خود را هنرمند بدانند؟«هنرمند» در ترکیب شور، شعور و توانایی  با توجه به زمان به وجود می‌آید ورخ نمودنش هم یک‌دفعه و خلق‌الساعه نیست. هیچ‌کس را نمی‌توان با کمی ذوق یا ‌کتاب خواندن و یا اندک تسلطی بر ابزار‌های هنری، هنرمند دانست.
دوستان ،بزرگواران ،صاحبان اندیشه یا هرعنوانی که دوست دارید با آن خطاب شوید، «هنرمندی » شغل نیست که به جای سینماگر،فیلمساز، مجسمه‌ساز ،نقاش،گرافیست،موسیقیدان و...مورد استفاده قرار گیرد که البته اگر به حرف مورد اشاره به عنوان شغل توجه شود، خیلی هم خوب است اما از  خیل شاغلان، اندکی هنرمند می‌شوند. هنرمندی صفتی است که باید توسط صاحبان سلیقه و روزگار، کسی به آن موصوف شود. با ادعا هم تنها  شاید ، شاید بشود ادای مارلن براندو، سهراب سپهری یا دیگری را درآورد.
 اما هنرمندی  همان است که تقوایی گفت.