رئیس‌جمهور و خطر نخبگان خاموش

صرف‌نظر از چگونگی سیاست امور در حوزه حاکمیتی، در تدبیر معیشت و منزلت مردم می‌توان با مختصر اراده و کم‌ترین بهره از دانش و مدیریت، جامعه را از سکون و خفتگی به جد و جهد عملی هدایت کرد، از جمله القاء این اصل اساسی انسانی است که «عمل صالح» با پاداش و تشویق و ترغیب مواجه می‌شود و عمل ناصالح با کیفر و بی‌اعتنایی. رعایت همین نکته به رفع بسیاری از معضلات کمک خواهد کرد. قدردانی از تلاش تلاشگران نه فقط نیاز اجتماعی بشر که ضرورتی اساسی برای تحرک و تکامل اجتماع است. در این میان توجه به نخبگان، هنرمندان، کارآفرینان، تولیدکنندگان و افراد و نهادهایی که عشق به کار و خدمت به مردم ویژگی اصلی آن‌هاست به‌غایت ضروری است. نکته‌ای که دولت تا حد زیادی از آن غفلت کرده است.

به‌ عنوان مثال بیش از ۵ سال است که مراسم اعطای نشان‌های ملی که متولی آن نهاد ریاست جمهوری است، متوقف شده. موزه و سرای چهره‌های ماندگار که محمل بیش از ۲۳۰ نخبه کشور است عملا به بهانه تعمیر بلااستفاده شده است. چرا مهم‌ترین نهادهای علمی کشور که در قالب ۴ فرهنگستان علوم، علوم پزشکی، زبان و ادب فارسی و هنر تعریف شده، در محاق فرورفته و هیچ‌گونه تعامل کاربردی با بدنه دولت ندارد؟ آیا ساختار و ماهیت این نهادها محتاج تغییر و تحول اساسی است یا ناکارآمدی و عدم تدبیر مسئولین به آشفتگی و کم‌تأثیری این نهادها دامن زده است؟ اساسا ده‌ها جایزه علمی و ادبی که به طور پراکنده از سوی وزارت‌خانه‌های علوم و ارشاد برگزار می‌شود تا چه حد در القاء این مفهوم مثبت برای جوان‌های مبتکر و خلاق تاثیر داشته که: هر کس در صورت توان، دانش، تجربه و استعداد می‌تواند در رقابتی سالم، اصولی، عادلانه و امیدبخش به بالاترین سطوح خدمت برسد؟

آیا زمان آن نرسیده است که رئیس‌جمهور محترم در این موقعیت بحرانی، به موتور محرک جامعه یعنی نخبگان، استادان و هنرمندان توجه ویژه کند؟ یا باز هم سایه سیاست و فشار اقتصادی و امور روزمره مسائل عصاره فضایل ملت را به فراموشی می‌سپارد. کسانی که قادرند با کمی «تدبیر»، «امید» را به جامعه تزریق کنند.