فرهاد عشوندی-زاوش محمدی: تیم ملی نوجوانان تکواندو ایران در روزهای گذشته موفق شد در مسابقات جهانی 7 مدال طلا کسب کند. عبداللهی با 10 نوجوان موفق شد کاری کند که حتی دیگر نامی از کره جنوبی و حتی اسپانیا نباشد. نوجوانانی که می توانند سرمایه های ورزش ایران در المپیک 2020 و 2024 باشند. وحید عبداللهی سرمربی تیم ملی نوجوانان و امیررضا ولیپور کاپیتان تیم ملی مهمان کافه خبر ما بودند و که مصاحبه آنها را در ادامه می‌خوانید:
برای ما از مسابقات
قهرمانی نوجوانان جهان بگویید که در آن ۷ طلا گرفتید. در واقع ترکوندید!
مسابقات خدا رو شکر هم از لحاظ کمی و هم از لحاظ کیفی
در سطح بالایی برگزار شد. از لحاظ کمی 118 کشور در مسابقات شرکت کرده بودند.از
لحاظ کیفی هم چون بحث کسب سهمیه المپیک مطرح بود همه تیم ها آمده بودند که
بدرخشند. ما خدا رو شکر توانستیم سه سهمیه کامل هم در دختران و هم در پسران کسب کنیم.
دو روز پس از مسابقات انتخابی المپیک هم مسابقات قهرمانی جهان بود که توانستیم 7
مدال طلا و 2 برنز کسب کنیم و یک عملکرد تاریخی از خود به جا بگذاریم.
کره‌ای‌ها کجا بودند؟
کره ای ها هم بودند اما بعد از مدتی ناامید شدند.
ما واقعا یک سر و گردن از حریفان بالاتر بودیم.بچه ها کمترین اشتباه را انجام
دادند. دو سه اتفاق خیلی خوب در خلال اردو و بازی ها رخ داد. از جمله اینکه تیم ما
تیمی یک دست بود.بچه ها تقریبا در یک سطح بودند و تمرینات خیلی خوبی داشتیم.امکاناتی
که از فدراسیون خواستیم کاملا در اختیار ما قرار گرفت.به اردوی ترکیه رفتیم با
وجود تمام مشکلاتی که وجود داشت. این اردو خیلی به ما کمک کرد تا نقاط قوت و ضعف
بچه ها را ببینیم.
در ترکیه از 15 ورزشکار ما 13 نفر مدال گرفتند و این باعث خودباوری بچه ها شد. همه این ها دست به دست هم داد تا در تونس و در مسابقات کسب سهمیه در روز نخست یک نقره و یک برنز به دست بیاوریم.آقای اشکوریان نقره گرفت که می توانست طلا باشد اگر داور نامهربانی نمی کرد. آقای خانی هم برنز گرفت.
در روز دوم آقای اصغری بازی کرد و در منفی 63 به میدان رفت که وزن تخصصی اش نبود. با این حال مقتدرانه همه حریفانش را زد و طلا گرفت. این دو اتفاق باعث شد تا بچه ها روحیه بگیرند.
روز 20 فروردین که مسابقات جهانی شروع شد ما با شکست آغاز کردیم چون در وزن دوم بازیکن اصلی مان را نداشتیم و ورزشکار ذخیره به میدان رفته بود که چندان آماده نبود. بعد آقای لطفی را داشتیم که حریفانش را با اختلاف 20 امتیاز می برد و حریف کره ای اش را تحقیر کرد و 50 امتیاز از این حریف گرفت. این مسائل باعث شد تا همه بچه ها فقط برای طلا مبارزه کنند.
اولین طلا را چه کسی گرفت؟
حسین لطفی. این اتفاق خیلی به ما کمک کرد.
فکر می کنم این که دو روز قبل از مسابقات جهانی
سهمیه المپیک را هم کامل گرفتید موثر بود.
بله همه این ها تاثیر گذار بود. خدا را شکر همه
اتفاقات خوب بود. روز دوم آقای ولی پور و آقای بختیاری بازی کردند که خیلی هم خوب
بودند. ولی پور چون بازیکن باتجربه ما بود کمی استرس داشت اما با صحبت هایی که
انجام شد توانست بر استرسش غلبه کند و حریف قوی کره ای اش را در امتیاز طلایی شکست
دهد. بختیاری هم بازیکنی بود که در طول اردو پیشرفت خوبی داشت. او چسبیدن و زدن را
خیلی خوب اجرا می کرد و خاک تو سری(ضربه کف پا به سر) را هم به خوبی می زد. بختیاری
توانست یک حریف قدر روس را بزند که اتفاقا آن بازی پخش مستقیم هم شد.در فینال هم
که با اختلاف توانست پیروز شود. اصغری هم که توانست به راحتی همه حریفان را شکست
دهد. من وقتی با تعدادی از مربیان تیم های دیگر صحبت می کردم آن ها می گفتند این
بازیکن تان یک چیز دیگر است. عرفان مرادیان هم دیگر بازیکن خوب ما بود ولی پای فینال مقابل حریف آذربایجانی شکست خورد.
وزن هفتم هم رضا عمادی بود که از سوی شورای فنی به اردو دعوت شد و توانست همه حریفان را در اردوی تمرینی شکست دهد. عمادی در انتخابی هم برنده شد. در فینال بازی های جهانی هم توانست حریف آمریکایی را به زیبایی شکست دهد. در وزن هشتم آقای اشکوریان حضور داشت که فقط دنبال طلا بود و می گفت طلا. یادم هست که وزن 6 ما کلی گریه می کرد که چرا برنز گرفته و طلا نگرفته. اشکوریان هم خیلی راحت همه حریفانش را 20تایی کرد و مقتدرانه قهرمان شد. در وزن نهم هم همانطور که انتظار داشتیم طلا گرفتیم .در وزن دهم هم آقای مهرعلی را داشتیم. مهرعلی از نظر جثه کوچک تر از بقیه حریفانش بود و مثلا وقتی با حریف ترکیه ای بازی کرد، 25 الی 30 سانت از او کوتاه تر بود.ضمن اینکه حریف ترک 30 کیلو هم از او بیشتر بود و در نهایت مهرعلی به مدال برنز رسید. فکر می کنم از 50 بازی ای که انجام دادیم کلا 3 باخت داشتیم و نتیجه اش هم 7 طلا و 2 برنز و کسب عنوان قهرمانی بود.
با این اوصاف فکر می کنم برای المپیک 2024 یک تیم
بسیار خوب داشته باشیم.
قطعا همینطور است. اگر این جوانان حفظ شوند ما
موفق می شویم. یک بحثی که در شورای فنی مطرح بود و خود آقای پولادگر هم روی آن تاکید
داشتند بحث تیم امید بود. ما این خلا را داریم که تیم جوانان نداریم یعنی
ورزشکاران پس از مسابقات نوجوانان باید در مسابقات بزرگسالان به میدان بروند چون
جوانان مسابقات جهانی و آسیایی ندارد. در بزرگسالان رقابت سخت است و ورزشکاران
نوجوان ما که در سن 18 سالگی وارد عرصه بزرگسال می شوند از لحاظ تجربی و تکنیکی به
مشکل می خورند ضمن اینکه اوزان هم فرق می کند. همه اعضای شورای فنی موافق تشکیل تیم
امید هستند اما بحث سر این است که این تیم در چه مسابقه ای باید شرکت کند. مثلا به
مسابقات آسیایی برود یا در تورنمنت ها شرکت کند یا فقط اردو شکل بگیرد. بحث در این
مورد جریان دارد تا یک نظر واحد به دست بیاید. من مطمئنم با تشکیل تیم امید این
خلأ حل خواهد شد و تکواندوکاران نوجوان از چنین تونلی وارد تیم ملی بزرگسالان می
شوند.
این بچه ها در المپیک 2020 هم می توانند شرکت کنند چون فدراسیون جهانی برای مسابقات نوجوانان رنک تعیین کرد و نصف امتیاز بزرگسالان را برای آن ها در نظر گرفت.
چند امتیاز برای کسب رنکینگ المپیک لازم است؟
بستگی دارد.ورزشکاران باید جزو 6 نفر اول باشند و
حداقل چیزی حدود 250 تا 300 امتیاز را کسب کنند.تکواندوکاران ما اگر بتوانند به
امتیاز 100 برسند آنگاه می توانند در مسابقات گرند پری شرکت کنند.من مطمئنم اگر
بچه ها یه مقدار تلاش کنند می توانند امتیازات لازم را کسب کنند.
برای این ورزشکاران مشکلی که از لحاظ سن برای کیمیا
علیزاده پیش آمد پیش نمی آید؟چون زیر 16 سال هستند.
سال آینده مشکل این ورزشکاران حل می شود. 8
تکواندوکار ما به گونه ای هستند که سال دیگر وارد دسته بزرگسال می شوند.یعنی در
سال 2019 می توانند در مسابقات گرند پری شرکت کنند.
تکواندوکاران پسر مثل دختران مشکل اجبار در بازی
در وزن بالاتر یا پایین تر داشتند؟
اصلا چنین چیزی نبود. ما ممکن است که پیشنهاد دهیم
و نظر خود را بگوییم اما تصمیم نهایی با خود ورزشکار است. من شدیدا با وزن کم کردن
مخالفم و تا حالا نشده به کسی بگویم که باید به وزن پایین بیایی.ما در اردوی تیم
ملی هم می توانستیم بچه ها را از وزن بالا به وزن پایین بیاوریم ولی دیدیم اصلا نیازی
به چنین تغییری نیست.
یک جورهایی این قهرمانی خیلی بولد شد. فدراسیون خیلی
تحت فشار بود و این قهرمانی مثل یک ناجی برای فدراسیون بود. مخصوصا بعد از المپیک
آقای پولادگر خیلی تحت فشار بود.
من اصلا قصد طرفداری ندارم اما واقعیت این است که
از سال 2012 که سرمربی تیم ملی نوجوانان هستم تا به حال سابقه نداشته که حاج آقا
پولادگر بگوید که چرا فلان بازیکن اینطوری است یا چرا تمرینات این شکلی است؟ ما
هرچه هم امکانات خواستیم تا آنجا که در توان شان بوده انجام داده اند. اما گاهی
رسانه های زیرزمینی چیزهای دیگری می گویند. مدیریت هر امکاناتی که می توانست در
اختیار تیم ها قرار داد. خدا را شکر که ما توانستیم یک بار کوچک از روی دوش فدراسیون
برداریم.من این را هم بگویم که اگر همدلی به تکواندو برگردد،خیلی خیلی بیشتر از این
ها از تکواندو خواهیم شنید. ما هر چه می کشیم از همین تفرقه هاست.
به هر حال بزرگان تکواندو ناراضی هستند. بزرگانی
که هم نسل خودتان هم بوده اند و ستاره های آن نسل هم بوده اند.
بله درست است. به هر حال حرف های این ها هم باید
شنیده شود. من اصلا کاری به تقصیرکار ندارم. این ها باید دور هم جمع بشوند و این
همدلی ایجاد شود. فکر می کنیم آن صمیمیتی که قبلا وجود داشت کمرنگ تر شده.
شما از سال 1998 تا 2000 عضو تیم ملی بودید؟
من در جام جهانی 2000 حاضر بودم. سال بعد از آن هم
به اسراییل خوردم و حذف شدم. من با هادی ساعی تقریبا در یک وزن بودم و چون هادی همیشه نتایج
درخشانی می گرفت من کمتر دیده می شدم.
آقای عبداللهی حتما یادتان هست که نسل قبل تکواندو
اکثرا در مساجد کشف شدند. پایگاه های بسیج در مساجد کلاس های آموزش تکواندو می
گذاشتند و این فرصتی بود برای کشف استعدادها. این نوجوانان و جوانان امروز با چه
روشی کشف شدند؟
ما برای مسابقات انتخابی تیم ملی، برترین های لیگ
کشور در سال 96، برترین های قهرمانی کشور در سال 96، برترین های مسابقات قهرمانی
آسیا و جهان و همچنین برترین های مسابقات آزاد کشوری را دعوت کردیم.
همه این ها در تاریخ 17 دی ماه در مسابقات انتخابی ورود به اردوی نوجوانان در کرج شرکت کردند و از 23 دی ماه هم اردو آغاز شد.
از بین چیزی حدود 110 نفر، 30 نفر انتخاب شدند. این 30 نفر در آکادمی حاضر شدند.و بعد با سه دور مسابقه درون اردویی، تیم مان را انتخاب کردیم.
آن نسل طلایی تکواندوی ما حاصل یک حرکت دیم بود و
باعث شد تا ورودی ورزشکار به تکواندو زیاد باشد. الان آن پایگاه ها از بین رفته.
تکواندو کاران کجا باید دیده شوند؟
خوشبختانه فدراسیون در کنار تعدادی از استان ها کمیته
استعدادیابی راه انداخته اند.من دبیر هیئت تکواندوی استان البرز هم هستم و می بینم
که فدراسیون برای استعدادیابی خیلی فشار می آورد.بحث استعدادیابی راه افتاده است و
یک سری ها اینگونه به باشگاه ها معرفی می شوند. استان ها هم برای استعدادها کلاس
هایی برگزار می کنند که اگر ورزشکاران بتوانند امتیازات لازم را کسب کنند و به
عنوان استعداد در این رشته شناخته شوند،آنگاه زیر نظر یک مربی در مرکز استان به
فعالیت خود ادامه می دهند.
این بچه ها از کجا الف بای تکواندو را یاد می گیرند؟
من در پارک لاله دیدم که یک مربی 30-40 دختر و پسر نونهال و نوجوان را در فضای باز
که قطعا مناسب چنین ورزشی نیست تمرین می داد و آن بچه ها هم واقعا با استعداد و
عالی بودند.
من چندان با حرف شما موافق نیستم. چون در همان
مسابقات آزاد کشوری در بخش نوجوانان حدود 700 نفر شرکت کردند. یعنی زمینه برای
حضور استعدادها و رشد آن ها فراهم است.
الان شرایط به گونه ای است که پدر مادرها حاضرند
هزینه کنند تا بچه ها تمرین کنند.
بله همینطور است. خود من وقتی تکواندو را آغاز
کردم، بخشی از پیشرفتم بخاطر ترس از پدرم بود! یعنی پدرم می خواست که من ادامه
بدهم و برادرم هم من را تشویق می کرد و همین مسائل باعث شد که تکواندو را ادامه
دهم و علاقه مند شوم.
درباره
استرسی که داشتی و جو مسابقات برای مان بگو.
خوب بازی ها جهانی بود و استرس ما هم زیاد. فکر کنم در دوره های قبلی از
هر مدال ما یکی گرفته بودیم و در این دوره استرس بچه ها و خود من خیلی بالا بود که
اگر نتوانم موفقیت های سال های گذشته را ادامه دهم... . قرعه های ما هم خیلی سخت
بود. من خودم برای بازی پای سکو به حریف کره ای خوردم که خیلی اسمش بزرگ بود و به
نوعی همه دیگر از کره ای ها می ترسند. اما در آن بازی موفق شدم و اتفاقا حالا دیگر
ترسی در دلم وجود ندارد. اصلا از روز اول بچه ها این روحیه را داشتند که ما می
توانیم همه را با اختلاف ببریم و قهرمان شویم. همینطور هم شد که من بعد از بازی
مقابل حریف کره استرسم ریخت و راحت تر مقابل ازبک و آذربایجان رقابت کردم.
بعد این حریفانی که الان هستند در بزرگسالان هم حضور
خواهند داشت؟ یعنی از پایه رشد می‌کنند و به بالا می‌رسند؟
دقیقا همینطور است. همانطور که خیلی ها از نونهالان آمدند و حالا در رده
سنی جوانان هم با یکدیگر رقیب شدند و مصاف داشتند.
فکر می کنی تفاوت این تیم با تیم دو سال پیش در چه بود؟ در
کل ویژگی های خود آقای عبداللهی و رابطه بچه ها با هم چطور بود؟
این دوره چون همه اساتید هم بر خلاف دوره قبل کنار ما بودند، همه چیز فرق
می کرد و ما کلی توانستیم از تجربیات همه استفاده کنیم. ما واقعا تیم بودیم و از
روز اول همه دنبال مدال بودیم. آقای عبداللهی در بین همه مسابقات به همه ما
یادآوری می کرد که چه سختی هایی کشیده بودیم. عبداللهی: من می گفتم اگر گریه ات سر
تمرین درآمد، گریه حریف را در مسابقه در می آوری. کار کردن با بچه ها هم در این سن
تکنیک های خاص خودش را دارد.
ممنوعیت موبایل که برای شان در نظر نگرفتید؟!
نه ما از همان روز اول گفتیم که در وقت استراحت به کارهای متفرقه
بپردازید، اما اگر زمان دیگری مثلا موبایل دست تان ببینیم همه را جمع می کنیم. اما
اینطور نبود که از روز اول همه را جمع کنیم.
چندتا از این بچه ها می توانند سونامی باشند؟ ولی به شرطی
که اگر به المپیک رسیدند سرنوشت سان مثل سونامی نباشد.
به نظر من سه تا از این ها. من مطمئنم این تیم و این بچه ها هر نه
نفرشان که مدال گرفتند در آینده خیلی خوب خواهند بود و ازشان بیشتر خواهیم شنید.
ضمن اینکه بدون شک سه تای اینها می توانند در المپیک هم درخشش داشته باشند. در
پایان جا دارد از سرمربی قبلی تیم تشکر کنم که خیلی من را حمایت کردند. داشته های
شانزده هفده ساله شان را با ما به اشتراک گذاشتند. از کمک های خودم باید تشکر کنم
که شبانه روز کنار ما بودند. باید از مربی اولیه بچه ها در ابتدای کارشان تشکر
کنم. چون می دانم سر وکله زدن با این بچه ها چقدر سخت است. در آخر از همسرم و
مادرم هم تشکر می کنم. باز هم می گویم که این بچه ها باید برای کسب مدال در رقابت
های مختلف آماده شوند و این چندان کار راحتی نیست. در پایان همچنین جا دارد از شما
هم بابت پوشش و پر و بال دادن به این بچه ها و این رشته تشکر کنم.
43257
نظر شما