صرف نظر از رضایت بابت احقاق حقی که متعلق به دختران این سرزمین بود و از آنها دریغ میشد، آنچه شادمانی و سرخوشی دارد، امیدواری به بهبود اوضاع فرهنگی ورزشگاههاست، ورزشگاههایی که بیصبرانه منتظریم به حرمت حضور بانوان و با رعایت اخلاق و ادب جای امنتری برای تماشای فوتبال باشد.
فقط باید دعا کرد مردانی که تا به امروز خشمشان و شعارهای تندشان یکی از ۱۰ عامل مسئولان ورزشی برای پیگیری نکردن این حق دختران ایرانزمین بود و کاری کرده بودند استادیوم برای پسرها هم خطرناک باشد چه برسد به دخترها، از این به بعد در ورزشگاهها احترام و ادب را بیشتر رعایت کنند و خودشان اجازه فحاشی و ایجاد آلودگی صوتی و از آن مهمتر، مزاحمتهای اخلاقی و ناهنجاریهای رفتاری را به تماشاگرنماها ندهند تا دیگر هیچ دختری مجبور نشود برای تماشای فوتبال مردپوشی کند و تن به گریم پسرانه بدهد.
لبخند واقعی را روزی میزنیم که دعوت از بانوان برای تماشای فوتبال گزینشی نباشد و هر علاقهمندی بتواند به راحتی بلیت بخرد و البته در کمال امنیت به آزادی برود و از فوتبال لذت ببرد، اما همین هم که سهشنبه شب رخ داد، اتفاق کوچکی نبود... یادمان نرود طولانیترین مسیرها هم با برداشتن قدم اول آغاز میشود. آنها که این قدم را برداشتند، شایسته تقدیرند.
این یادداشت در سرمقاله پنجشنبه ۲۶ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.
نظر شما