در «دعای عرفه» به عطوفت خدای متعال نسبت به انسان اشاره مستقیم شده و خضوع و خشوع بنده نیز در برابر پروردگار مطرح گردیده است، این امر از نظر تربیتی بسیار ارزشمند و قابل توجه است از سوی دیگر هنگامی که «امام حسین (ع)» پس از حمد و بیان مقامات خداوند متعال، تک تکه نعمات ریز خداوند را دانه به دانه برمی‌شمرد می‌توان دریافت که این وجود بزرگوار تا چه حد به معرفت الهی دست یافته است و در ادامه به جریان توحید و حقیقتی که در درون این امام بزرگوار شکل گرفته و نحوه قرار گرفتن ایشان در برابر ربوبیت خداوند متعال مطرح می‌شود، این مهم ارتباط پروردگار نسبت به انسان را مورد برررسی قرار می‌دهد لذا می‌توان «دعای عرفه» را درسی دانست که از طریق ولایت «ائمه معصومین (ع)» خصوصا «امام حسین (ع)» انتقال یافته است.
در یکی از فرازهای «دعای عرفه» بندگان از خداوند می‌خواهند تا آنان را از شر شیطان در امان نگهدارد و عمل آنان را خالص و مقبول در گاهش قرار دهد این دعا نشان می‌دهد که تا چه حد شیطان در کمین بندگان قرار دارد و برای به انحراف کشیدن انسان‌ها آماده است، در «دعای عرفه» بیان شده اگر توانستیم عمل خود را خالص و برای رضای خداوند متعال قرار دهیم قطعا عرفه را درک کردیم و در این زمینه به مولای خود «اباعبد الله الحسین (ع)» اقتدا کرده ایم.
در یکی از فرازهای «دعای عرفه»، «امام حسین (ع)» به درگاه خداوند متعال می‌فرماید: «ای پروردگاری که سختی را از دوش حضرت «ابراهیم (ع)» برداشتی و ذبح گوسفند را برای او مقرر داشتی، ای پروردگاری که دعاهای حضرت «زکریا (ع)» را بر آورده فرمودی» و در نهایت دعا به جای می‌رسد که «اباعبد الله الحسین (ع)» با نگاهی به جریانات آینده و واقعه کربلا به نوعی رویدادها را پیش بینی و خدا را بخاطر لطف و عزمتش شکر می‌کند.
«دعای عرفه» بیانگر حقایقی است که در عالم هستی رخ می‌دهد و همه این‌ها به مرکز قدرت یعنی پروردگار متصل می‌شود، «امام حسین (ع)» این مهم را برای مردم جامعه توصیف و قدرت لایزال الهی را با همه ابعادش ترسیم می‌کند و انسان را از دلبستگی‌های مادی بر حذر می‌دارد، زیرا ریشه این وابستگی را دام شیطان معرفی می‌کند لذا می‌توان به جرات گفت که ولایت و امامت در حقیقت کارشناسان دنیوی و آخرتی هستند که راه را برای مومنان و انسان‌هایی که خواهان حقیقت هستند به وضوح روشن می‌کنند.
نظر شما