عرفان حاج‌بابایی: کارلوس کیروش عادت کرده بود به همیشه بردن. حتی روز باخت به لبنان یا ازبکستان و کم شدن شانس ایران برای صعود به جام جهانی 2014 هم او این قدر تنها و شکست خورده نبود که این بار و در اوج موفقیت های فوتبالی اش، بعد از یک مناظره میان علی کریمی و محمدرضا ساکت، او محبوبیتش را ببازد.
این باخت بی شک حاصل اشتباه خودش و مشاوران رسانه ای اش بود. کارلوس یک نکته را درست ارزیابی نکرده بود. او یادش رفته بود که ما ایرانی ها احساسی هستیم. خیلی سریع احساسی می شویم. این روزها پرسپولیس می برد و تب پرسپولیسی بودن بیشتر داغ است. فرق کرده شرایط با روز صعود تیم ملی به جام جهانی یا حتی قرعه کشی بازی ها. حالا تیم ملی دیگر اولویت کسی نیست که او فکر کند می تواند مثل یک سردار فاتح برای یک قهرمان محبوب در پیامکی خط و نشان بکشد.
کارلوس مربی بسیار باهوشی است اما این بی شک بزرگترین اشتباهش در همه سال های حضور در ایران بود. حریفش این بار نه اسدی بود، نه کفاشیان، نه مایلی کهن و نه حتی قلعه نویی و برانکو. کسی بود که در نقش شجاع دل رفته بود تا ناجی فوتبال باشد. کریمی اصلا چیزی برای از دست دادن نداشت. رفته بود به دعوایی که برایش باخت نداشت و در این دعوا کی روش با انتخاب یک واژه نادرست که به بدترین شکل هم توسط عادل فردوسی پور ترجمه شد، به یکباره از او یک بازنده بزرگ ساخت. کی روش که در این چند ماه سر موضوعات ساده بی دلیل اصرار کرد و مثلا می توانست خیلی زودتر و قبل از حساس کردن هواداران پرسپولیس اقلا به بازیکنی مثل علیپور شانس دیده شدن بدهد، این کار را نکرد.
این اصرارش بر اینکه فیلم بازی های لیگ را می بیند به جای اینکه به ورزشگاه برود و کلی دعواهای عادی که به طور معمول انجام می دهد و از مواضعش کوتاه نمی آید وقتی به این برخورد رسید، پیراهن عثمانی شد برای منتقدانش. او در دعوایی که طرفش نبود، بزرگترین مغلوب لقب گرفت و هیچ کس هم مثل خودش در این انتخاب استراتژی نقش نداشت.
حالا تیم ملی از این پس با چالشی بزرگ روبرو می شود و این محبوبیت بالای کی روش بود که تا امروز سبب می شد هر آنچه می خواهد را با فشار افکار عمومی بدست بیاورد اما حالا ابهت گذشته اش را نخواهد داشت و در این ماه های مانده به جام جهانی، این اتفاق خوشایندی قبل از هر چیز برای تیم ملی فوتبال مان نیست.
4141
نظر شما