کشتار یا گفتار؟

خبر ساده و واضح است. من بخش‌های واقعه را با شماره از هم جدا می‌کنم تا وضوحش از این هم بیش‌تر شود.

۱. پسری - ایرانی - به خواستگاری دختری - او هم ایرانی - رفته است.

۲. دختر و خانواده‌اش به پسر جواب رد داده‌اند.

۳. پسر از خانه‌ی دختر رفته است.

۴. پسر با اسلحه بازگشته است.

۵. پسر اول به دختر و بعد به ۱۴ نفر از اعضای خانواده‌ی او شلیک کرده است.

۶. ۱۱ نفر - از جمله دختر - در جا جان سپرده‌اند. ۴ نفر نیز به شدت مجروح شده‌اند. از این چهار نفر حال دو نفر وخیم است.

مزیت انسان به دیگر جانداران این است که می‌تواند از زبان استفاده کند. دیگر جانداران زبانی شبیه زبان انسان ندارند که بتوانند با آن در هر موردی که بخواهند صحبت کنند. انسان‌ها می‌توانند در بسیاری از مواقع با حرف زدن به جای عمل کردن، هزینه‌های عمل کردن را صرفه‌جویی کنند.

همیشه وقتی صحبت از «حرف زدن» به جای خشونت فیزیکی می‌کنیم بسیاری از مردم گمان می‌کنند منظور این است که طرفین روی ماه هم را ببوسند و بنشینند و گل بگویند و گل بشنوند و خیلی اتوکشیده گفت‌وگو کنند. این البته اگر ممکن باشد خیلی خوب است. اما در شرایط دیگری هم می‌توان از زبان استفاده کرد. حتی وقتی خشم و رنج ما را از گل گفتن و گل شنیدن بازمی‌دارد و گمان می‌کنیم - تقریبا همیشه به خطا - که خشونت تنها راه حل است، باز می‌توانیم از زبان و گفتار خشن به جای اسلحه استفاده کنیم. تا به حال کسی مستقیما با دشنام دادن یا فریاد زدن کسی را نکشته است.

شاید بد نباشد به بچه‌ها این دو نکته را بیاموزیم:

۱. از خشونت فیزیکی - مگر در میدان جنگ - دوری کنند.

۲. اگر در شرایطی قرار گرفتند که نمی‌توانستند خود را کاملا کنترل کنند، خشم، اندوه یا خشونتشان را با زبان نشان بدهند و نه به خودشان صدمه‌ی جسمی بزنند و نه به دیگران.