باخت دیروز پرسپولیس به السد، یادآور دو شکست دیگر برانکو در قطر بود؛ در سالهای اخیر همکاری به عنوان سرمربی پرسپولیس. برانکو دوباره به تیمی از قطر باخت. آن هم در غیر منتظره ترین شرایط. در وضعیتی که با اختلاف امتیازی جالب توجه و رشک برانگیز در لیگ برتر داخلی ایران، شانس مسلم قهرمانی زود هنگام است.
البته ناگفته پیداست که فوتبال برد و باخت دارد. همه تیمهای دنیا می بازند. این طبیعت ورزش است. نمی شود تا دنیا دنیاست، یک تیم ببرد. ولی برانکو نشان داده همیشه باخت هایش در غیر منتظره ترین شرایط بوده. جایی که حتی منتقدان دو آتشه اش هم گمان آن را نمی برند!
اما این باخت در عین غیرقابل انتظار بودن، بسیار به موقع بود؛ چه در لیگ آسیا و چه در شرایطی که پرسپولیس در لیگ ایران دارد. هنوز جای جبران در هر دو لیگ بسیار زیاد است؛ و برانکو نشان داده که شیوه برخاستن پس از باخت های چنین خرد کننده و روحیه شکن را استادانه بلد است. نگاه کنید به باخت در دربی در دور برگشت سال پیش در اوج آمادگی پرسپولیس؛ باخت به الهلال در نیمه نهایی فصل قبل آسیا و باخت به پیکان در دور رفت همین فصل جاری لیگ برتر. یادمان هست که در هر بار شکست، پرسپولیس قدرتمندتر از قبل خود را بالا کشید و به پرواز درآمد و همه رکوردها را فتح کرد.
اما بد نیست نگاه کوتاهی هم به شیوه بازی قرمز پوشان پایتخت در بازی برابر السد بیندازیم. از زمانی که محسن مسلمان بنا به دستور برانکو و از چند هفته پیش به نیمکت ذخیره ها چسبید، عملاً پرسپولیس بازیگردان اصلی در میانه زمین نداشت و برانکو تیمش را از چنین موهبتی (مسلمان یا هر هافبک بازی ساز و خلاق دیگر) محروم کرد.
سوال: دلیل اینکار چه بود؟
طبیعی است هیچ مربی دوست ندارد تیمش بدون Play Maker مرکزی در زمین حاضر شود. ضعیف شدن مسلمان در هفته های اخیر (به زعم برانکو) و عدم آمادگی صددرصد بشار رسن عراقی (آلترناتیو مسلمان)، با آمادگی عجیب فرشاد احمدزاده و وحید امیری همراه شد. سرحال و روپا بودن این دو در کنار تطابق تاکتیکی عالی و برخورداری از تکنیک در خدمت تیم، توانست در "لیگ برتر" خلأ جدی و انکارناپذیر یک هافبک مرکزی بازی ساز را به طرز باورنکردنی بپوشاند.
اما "آسیا" حکایتی دگر داشت. در لیگ قهرمانان، همیشه باید برای بالای 100 درصد آمادگی داشته باشی، تا بتوانی با حریفان تا بُن دندان مسلح عربی (که گاهی اوقات هزینه یک بازیکنشان از بودجه یک ساله چند باشگاه ایرانی بیشتر است!) همآوردی کنی. اینجا جای اینطور حرکات دلبرانه نیست!
در جایی که هافبک بازی سازی در میانه میدان نبود، از قضا امیری در بدترین فرم خود ظاهر شد. احمد زاده هم آنی نبود که در این هفته های اخیر دیده بودیم. از کمال و ربیع خواه هم انتظاری نمی توان داشت که خلاقیت یک بازی ساز مرکزی را داشته باشند.
اینطور بود که پرسپولیس میانه میدان را، و تغذیه درست مهاجمین را از دست داد؛ و در معدود بازی ضعیفی که از خط دفاع تیم سرخ پوش تهرانی سراغ داریم، مدافعین هم نتوانستند آن روز در فرم عالی خود بازی کنند. از طرفی، بیرانوند باز هم نشان داد برخلاف حسینیِ استقلال، دروازه بان منجی نیست. جایی که دفاع جا می ماند، تقریباً هیچ امیدی به بیرانوند نداریم. با این وضعیت، اوضاع دروازه تیم ملی در جام جهانیِ پیش رو هم نگران کننده خواهد بود.
نظر شما