گفت و گو با رییسی که برای هیچ کسی شاخ و شانه نکشید

مرتضی رضائی:ووشو،هر روز موفق تر از دیروز.شاید اگر چند سال قبل نامی از ووشو به میان می آمد کمتر کسی بود که این رشته ورزشی را زیاد بشناسد یا نام قهرمانان ووشو را بداند.اما حالا تا می گویید محسن محمد سیفی خیلی از مردم تعداد مدال های طلای او را هم می دانند.یا خواهران منصوریان،فرود ظفری و ...

اما بدون شک همه این موفقیت ها یک شبه به دست نیامده و حاصل سال ها برنامه ریزی و مدیریت با حساب و کتاب است.در کافه خبر میزبان علی نژاد رییس فدراسیون ووشو بودیم تا از زبان او که خودش هم پزشک است،هم روزنامه نگار و هم مدیر ورزشی درباره همه این تغییرات سوال کنیم.

امروز مقابل ما مدیری نشسته که پزشک است و یک جورهایی تعریف مدیر ورزشی را تغییر داده از این جهت که ابتدا به ساکن ورزشی نبوده ولی آمده به ورزش و موفق هم بود. آیا ما می توانیم مدیرهایی داشته باشیم که از اساس ورزشی نباشند و مدیر موفقی باشند؟

-عرض کنم که صرفا لازم نیست که شما ورزشکار باشید. ورزشکاران در بعضی جاها نشان داده اند که مدیران خوبی نیستند.مدیر باید ورزش را بشناسد تا بتواند موفق باشد. این شناخت برای من از طریق رسانه رخ داد. من پیش از این که وارد عرصه مدیریت ورزش شوم، 10 سال مدیر مجله رزم آور بودم.مجله ای که به صورت اختصاصی برای ورزش های رزمی است.طی این سال ها شناخت خوبی از ورزش های رزمی کسب کردم. آن کسانی که سبقه من را نمی دانند،این سوتفاهم برایشان پیش می آید که ورزشی نیستم در حالی که داخل ورزش بوده ام. افتخار می کنم یک مدیر رسانه ای آمد و در حوزه مدیریت ورزش موفق شد. امیدوارم این اتفاق بازهم بیفتد و دوستان رسانه ای بیاند در مدیریت ورزش و موفق شوند.

*این موفقیت رمز خاصی هم داشته است؟

-بله خیلی اتفاق ها افتاده تا این موفقیت شکل گرفته است. وقتی وارد فدراسیون ووشو شدم، از این ورزش شناخت داشتم. یک مدیر وقتی وارد ورزش می شود، باید فضا و ادبیات ورزش را بشناسد.در گذشته مدیران موفقی در ورزش داشته ایم. مثلا آقای صفایی فراهانی که در فوتبال تحولات بزرگی ایجاد کردند در حالی که فوتبالیست هم نبوده اند. ولی الان با توجه به قوانینی که وجود دارد دیگر چنین افرادی نمی توانند وارد ورزش شوند. مثلا آقایان ترکان و کرباسیان در کشتی و بدمینتون منشا اثر بودند و باعث شدند چه در داخل و چه در حوزه بین الملل ما رشد خوبی داشته باشیم.با این حال شناخت از ورزش خیلی مهم است. در مورد ووشو باید بگویم که من سال ها در مورد این رشته قلم زده بودم ضمن اینکه سال ها پزشک تیم ملی ووشو بودم و با برنامه دقیق وارد این عرصه شدم. بعد هم اینکه انسان باید ذاتا مدیر باشد. این مدیریت ذاتی اگر با برنامه ریزی درست همراه شود، باعث موفقیت می شود.

*نمی خواهیم زیاد به عقب برگردیم چون میدانیم  ووشو قبلا چه بوده و الان به کجا رسیده. فقط از شما میخواهم کمی از سختی های دوران ورودتان به فدراسیون و شرایط آن زمان بگویید.

-من هم علاقه مند نیستم که به عقب برگردم زیرا کسانی که در گذشته بوده اند هرکدام به اندازه خود کار کرده اند و زحمت کشیده اند.ولی واقعیت این است که آنچه به ما تحویل داده شد در وضعیت خوبی نبود.قهرمانان خوبش رفته بودند و نسل جدیدی تربیت نشده بود و در کل حال خوبی نداشت. ما چنین چیزی را تحویل گرفتیم. اما این نافی زحمات گذشتگان نیست. از اول هم نگاهمان رو به جلو بود و کاری به عقب نداشتیم.با برنامه ای که چیدیم رو به جلو حرکت کردیم و امروز هم قهرمان دنیا هستیم آن هم در تمام رده های سنی از پایه تا بزرگسال. در بازی های آسیایی هم شما در جریان هستید که بعد از کشتی بهترین نتایج را گرفتیم.در حوزه بین الملل خیلی موفق هستیم و روابط خیلی قوی ای در آسیا و جهان داریم که کمک می کند تا از منافع کشورمان دفاع کنیم.

*بدون اغراق می توان گفت که الان ووشو جایگاهی پیدا کرده که مردم آن را می شناسند و نتایجش برای آن ها مهم است. شاید تا قبل از بازی های اینچئون مردم آنچنان ووشو را نمی شناختند اما الان دیگر آن گونه نیست.من دیده ام که مردم در مترو یا اتوبوس دارند در مورد سبک های مختلف ووشو حرف می زنند و آن را تحلیل می کنند.

-این اتفاق حتما  با برنامه رخ داده است. ما سه برنامه استراتژیک داشتیم که کاملا علمی بود و توانستیم در این مدت آن را عملیاتی کنیم. در حوزه توسعه و استعدادیابی ووشو بسیار کار کردیم. تولید علم فوق العاده ای در این حوزه داشتیم و چندین مقاله ISI توانستیم در مجلات معتبر جهان به چاپ برسانیم. از دانش مربیان خارجی  استفاده و آن را بومی کردیم؛ حالا در رده های مختلف از مربیان داخلی استفاده می کنیم. همین رسانه خیلی به ما کمک کرد چون از آن خوب استفاده کردیم. من تعامل با رسانه ها را خوب بلدم چون خودم از جنس رسانه هستم. لیگ خیلی پویایی راه انداختیم و به حوزه خانم ها، بسیار توجه کردیم. اصلا نگاه جنسیتی نداشتیم و اگر هم داشتیم، به نفع بانوان بوده. من معتقدم که اگر می خواهیم در حوزه مدال گیری در بازی های آسیایی جهش داشته باشیم، باید به ورزش بانوان توجه جدی شود. این ها مجموعه عواملی است که باعث شده ووشو در بین مردم شناخته شود. هیچ چیزی در این دنیا اتفاقی نیست و همه چیز حساب کتاب دارد.

*از هدف هایی که برای خودتان طراحی کرده بودید،الان در چه نقطه ای هستید؟

-جلوتریم. مثلا ما هدف مان قهرمانی جهان نبود بلکه تداوم نایب قهرمانی بود، اما الان قهرمانی جهان را به دست آورده ایم. قهرمانی جهان و بالاتر ایستادن از چین یک رویا برای همه دنیا است نه فقط ایران. در فینال بازی های آسیایی وقتی چینی ها ما را می بردند به شکل عجیبی خوشحال می کردند چون از قدرت ایران ترسیده بودند. 10 سال پیش وقتی کسی می گفت قرار است یک روزی یک تیم بالاتر از چین در ووشوی جهان بایستد، حتما فکر می کردند که آن شخص توهم دارد.

این که ما توانستیم در رشته ای که مالک و صاحب دارد، موفق شویم خیلی ارزشمند است.چین 150 میلیون ووشو کار دارد.یعنی دو برابر جمعیت کشور ما. این ورزش در چین قدمتی 5 هزار ساله دارد. می بینیم رشته هایی که متعلق به خودشان نیست را می آیند و طلا می گیرند. آن ها در ووشو که ورزش ملی شان است، حتی حاضر نیستند که یک برنز به کسی بدهند اما الان در بازی های آسیایی دو طلا از چنگ شان در رفته است و این برای چینی ها خیلی دشوار است و برای آن کسی هم که موفق به چنین کاری شود خیلی دشوار است اما ما توانستیم چون درست کار کردیم. ما الان در قله هستیم و ممکن است روزی هم پایین بیاییم و ابایی هم از این مسئله نداریم. در فوتبال، آلمان در سال 2014 قهرمان جهان شد و در 2018 از گروهش بالا نیامد. این اتفاق برای اسپانیا که قهرمان 2010 بود هم در سال 2014 اتفاق افتاد. اما وقتی در مورد فوتبال آلمان یا فوتبال اسپانیا حرف می زنیم، می گوییم فوتبالی قوی و بزرگ دارند. الان در مورد ووشوی ایران هم وضع به همین ترتیب است و ما جز بزرگی چیزی نمی توانیم بگوییم. می خواهم بگویم که در حوزه ای در کشور ما، در هر کاری و در هر رشته ای ما بهترین استعدادها را داریم و اگر هر کسی در جای درست خود باشد و منافع جمع را به منافع فرد ترجیح دهیم، می توانیم سرآمد دنیا باشیم. ووشوی ایران الان سمبلی از این اتفاق است که می تواند از هیچ به همه چیز رسید.

*آیا علاقمند به مدیریت در رشته دیگری هستید؟

-نه. راستش پیشنهادهایی هم بود از فدراسیون های دیگر، اما اسمش را هم نمی آورم چون نپذیرفتم. اگر قرار باشد رییس فدراسیون باشم دوست دارم رییس فدراسیون ووشو باشم و اگر از اینجا بروم جای دیگری رییس فدراسیون نمی شوم.

*برسیم به بازی های آسیایی. آیا همه چیز طبق پیش بینی و برنامه ریزی پیش رفت؟

- در اینچئون دقیقا هرچیزی را که پیش بینی می کردیم اتفاق نیفتاد. یعنی قهرمان ما به اردو آمد و مصدوم شد، نفر دوم آمد و مصدوم شد. ما مجبور شدیم نفر سوم را به مسابقات ببریم. تمام حوادث به ضرر ما بود. در جاکارتا اما هرآن چه که می خواستیم شد. چیزی بالاتر از این نمی توانست اتفاق بیفتد. از همین تهران همه چیز خوب پیش رفت تا خود مسابقات. در ماکسیموم پیشبینی های ما نتایج جاکارتا جا داشت. تعهد ما اما در حد مینیموم پیشبینی هایمان به وزارت ورزش بود.

*مدال هایی که خواهران منصوریان گرفتند را واقعا خودشان گرفتند یا حق خوری هایی صورت گرفت؟چون این شائبه در مورد ورزش های دیگر وجود دارد که نمی گذارند ما مدال بگیریم. من فکر می کنم یکی از خواهران منصوریان می توانست طلا را بگیرد.

-وقتی فدراسیون قدرتمندی داریم و رییس هیئت ژوری یک ایرانی است، دیگر برای ما بحث داوری مطرح نیست. شکی نیست که چینی ها می خواستند ما مدال نگیریم اما نمی توانستند که جلوی ما را بگیرند. عوامل داوری جوری چیده شده بود که چینی ها نتوانند کوچک ترین حقی از ما ضایع کنند. مهم ترین رکن داوری یعنی رییس هیئت ژوری یک ایرانی بود. این یعنی از قبل کار را گونه ای چیده بودیم که چنین اتفاقاتی نیفتد. اگر قرار بود این گونه شود، در مسابقه عرفان آهنگریان این اتفاق می افتاد که راند دوم مساوی شد و عرفان به خاطر وزن پایین تر برنده شود.

*یک اتفاق خوبی در این مسابقات افتاد این بود که امتیازات روی تابلو نقش بسته بود.

-این هم از دستاورد های من بود. چند سال ها قبل، دو ساعت در جلسه هیئت رئیسه جهانی من یک تنه ایستادم و گفتم باید امتیاز را روی اسکوربرد بیاوریم. رییس کمیته فنی جهانی به شدت مخالف بود و بعد از دو ساعت بحث تند بالاخره همه اعضا پشت من آمدند و این اتفاق از جام جهانی ووشوی 2014 رخ داد. این یک کار بزرگی بود که انجام شد چون جلوی دست کاری کردن سرداور را گرفت.در مورد خواهران منصوریان اما می خواهم یک چیزی را شفاف بگویم.این عزیزان بسیار به چینی ها نزدیکند و چیزی از آن ها کم ندارند. در رقابتی مثل بازی های آسیایی که رقابت بسیار نزدیک است، شما برای اینکه مدال بیاورید تمام عوامل مهم است و همه چیز میلی متری تعیین کننده است. کوچک ترین چیز می تواند شما را طلایی یا نقره ای کند.

*قبول دارید کمی وارد حاشیه شدند؟

-نه موضوع این نیست. حداقل در آن مقطع که اصلا حاشیه نبود. مربی این خواهران که بود؟ یک خانم جوانی به نام مائویابه که شاگرد شاگرد سرمربی چین است. و اصلا این باور را ندارد که می تواند سرمربی چین که یکی از بزرگ ترین مربیان جهان است را شکست دهد.شهربانو منصوریان یک دقیقه و نیم اول راند یک را جلو بود اما تغییر استراتژی مربی باعث شد تا او نتواند از پس کار بربیاید.

روی نیمکت آقایان ما چه کسی نشسته است؟ حسین اوجاقی که واقعا هم طراز همان مربی چینی است. اما آیا ما می توانیم کسی مثل اوجاقی را روی نیمکت خانم ها داشته باشیم؟ نه. پس مجبوریم که مربی خانم داشته باشیم. در چین بهترین مربیان مرد هستند و مربیان خانم درجه دو به حساب می آیند. مربیان خانم داخلی هم که سطح شان از آن چینی ها پایین تر است. لذا به طور کلی اصلا در رده خانم ها مربی ای وجود ندارد که هم سطح مربی چینی ها باشد. این را باید برایش فکری بکنیم.

*شما که این همه سد ها را شکستید. این سد را هم بشکنید.

-چگونه بشکنیم؟ نمیتوانیم( با خنده.)البته من قصد دارم که در ادامه کار با وزارت ورزش نامه نگاری کنم این مباحث را بیان کنم تا بتوانیم از آقایان حداقل روی صندلی کوچ بهره ببریم. که این هم شدنی است و خلاف شرع هم نیست.دوم اینکه دختران چینی با پسرانشان تمرین می کنند. داشتن حریف تمرینی قوی خیلی روی عملکرد شما تاثیر می گذارد. این البته چیزی است که در اینجا شدنی نیست و ما هم نمی توانیم و اصلا هم نمی خواهیم که داشته باشیم و خود من هم اجازه نمی دهم که چنین اتفاقی بیفتد چون برای من مسائل اخلاقی و شرعی مهم تر از کسب مدال است. به هر حال ما باید محدودیت ها خود را هم در نظر بگیریم.خواهران منصوریان از لحاظ تجربه،تکنیک و قدرت بدنی در شرایطی هستند که مدال طلا را بگیرند اما به شرطها و شروطها. من برخلاف بقیه دوستان فکر نمی کردم که آن ها در این مسابقات بتوانند مدال طلا بگیرند. همانطور که گفتم این نتایجی که به دست آمد، ماکسیموم پیش بینی های ما بود.

*نکته دیگر درمورد مسابقات جهانی ووشو است که من فکر می کنم این مسابقات، یک مسابقه حقیقی با حضور همه قدرت هاست. برخلاف بعضی رشته ها که مسابقات جهانی آن چندان اعتبار ندارد.

-ما دو واژه را در ایران باهم اشتباه می گیریم. جام جهانی و قهرمانی جهان. مسابقات قهرمانی جهان بسیار قوی و سطح بالاست و برخی رشته های ایران لزوما در آن مدال نمی گیرند. رقابت های worldcup یا همان جام جهانی صرفا تورنمنت های بین المللی است و مدال گیری در آن چندان سخت نیست. اما بعضی رشته ها در آن مسابقات مدال می گیرند و بعد هم در بوق و کرنا می کنند که ما در رقابت های جهانی مدال گرفته ایم. یکی از رشته های ورزشی ایران در رقابت های قهرمانی جهان در کره جنوبی حتی نتوانست یک برنز در رده بزرگسالان بگیرد. این را رسانه ها باید توجه کنند و گول این مورد را نخورند و این دو رقابت را با هم اشتباه نگیرند. جام جهانی ووشو هم کاملا حقیقی است. یعنی 2 سال یک بار برگزار می شود. درست مثل فوتبال که هر 4 سال است. جام جهانی ووشوی جای بهترین های جهان است و حتی قوانینش هم متفاوت است.من میخواهم همچنان در مورد بازی های جاکارتا صحبت کنم و این بار درباره تالو که زهرا کیانی توانست اولین مدال نقره تاریخ تالو بازی های آسیایی در این رشته به دست آورد. نقره کیانی اولین مدال نقره تالوکاران ایران در بازی های آسیایی بود. این بازهم سمبل یک کار با برنامه است. کیانی از 8-9 سالگی وارد اردوی تیم ملی شده و بعد از 10 سال این نتیجه را گرفته. این بازیکن به صورت صحیح و اصولی  تربیت شده و الان ما نتیجه اش را می بیینیم. او در 16 سالگی مدال مسابقات قهرمانی بزرگسالان جهانی را گرفت و الان هم در 19 سالگی اولین مدال نقره تاریخ تالوی ایران در بازی های آسیایی را گرفت.

*بین همه این مدال ها کدامشان به شما بیشتر چسبید؟

-مدال طلای خدیجه آزادپور، اولین طلای بانوان ورزشکار ایران در رشته انفرادی بازی های آسیایی بود که در سال 2010 به دست آمد و از آن بسیار لذت بردم. همچنین قهرمانی جهان بزرگسالان پارسال به من چسبید چون توانستیم چینی ها را از مقابل برداریم.

*از بازی های آسیایی اگر نکته ای مانده و ...

-خوشحالم که محسن سیفی با مدالی که در این رقابت ها گرفت به جمع سه طلایی های تاریخ ورزش ایران در بازی های آسیایی پیوست.خوشحالم که با وجود اینکه ما از 1998 وارد بازی های آسیایی شده ایم، توانسته ایم انقدر زود به چنین رکورد ارزشمندی دست یابیم. محسن هم یکی از کشفیات ارزشمند ما بود که اصلا از ابتدا هم من معتقد بودم که این آینده درخشانی دارد.

*حالا درباره یک حسرت بزرگ توضیح دهید.اینکه چرا ووشو المپیکی نیست.

ما باید با واقعیت ها روبرو شویم. ووشو درست است که سابقه 5 هزار ساله دارد اما چینی ها خیلی دیر به فکر توسعه این ورزش در دنیا افتادند. فدراسیون جهانی ووشو تازه 28 سال پیش تاسیس شده. این زمان زیادی برای ورود این رشته به المپیک نیست. فرصت خوبی را در المپیک 2008 از دست دادیم. ووشو سال 2002 توسط کمیته بین المللی المپیک به رسمیت شناخته شد. به همین دلیل فرصت خیلی خوبی از دست رفت. به صورت غیررسمی در کنار بازی ها در المپیک بودیم و حضور داشتیم. در المپیک جوانان 2014 همچین شرایطی بود، اما در رنکینگ حضور نداشت. دو بار در لیست کوتاه المپیک وارد شدیم. یک بار سال 2013، وقتی قرار بود کشتی تحت عنوان رشته ای که قرار است بیرون بیاید با هفت رشته دیگر رقابت کند و در نهایت دوباره کشتی برگشت و ما بیرون ماندیم. البته که این یک اتفاق سیاسی بود. دوباره این اتفاق برای 2020 افتاد و آنها از هشت رشته پنج رشته انتخاب کردند که ووشو جزو آنها نبود. آن هم دلیل تاریخی دارد به دلیل اختلافات همیشگی بین ژاپن و چین. در 2024، بیست و هشت رشته ای که در المپیک ریو بودند و در المپیک توکیو خواهند بود، حضور خواهند داشت. اگر قرار باشد چیزی اضافه شود همان رشته هایی است که میزبان اضافه می کند. در 2028 اما چنین تصمیمی نیست. حتی ممکن است کل رشته ها جا به جا شوند. به طوری که کمیته بین المللی المپیک تصمیم بگیرد. در واقع اگر ووشو بخواهد در 2024 وارد شود باید پاریس بخواهد. ما هم لابی های خوبی تا الان انجام دادیم برای عملی شدن این اتفاق. پس می شود امیدوار بود. چون ووشو فرانسه در اروپا جای بدی ندارد و قدرتمند است. اما تصمیم نهایی با پاریس است. با این وجود که در 2028 خود کمیته بین المللی المپیک تصمیم می گیرد. البته که برای 2020 هم ممکن است یکی دو رشته کنار روند. مثلا یکی رشته بوکس. دو هفته پیش حرف جدیدی زدند و گفتند ما اگر آقای غفور رئیس کمیته جهانی بوکس شود آنها را مجازات می کنیم و نمی گذاریم در المپیک باشند اما گفتند با بوکسورها مشکلی ندارند. یعنی اینطور می خواهند فدراسیون جهانی جدیدی برای بوکس ساخته شود. در هر حال اگر یک رشته بیرون بیاید ووشو فرصت خوبی برای حضور در میان بر برای شرکت در 2020 خواهد داشت.

*یک اتفاقی برای رشته های دیگر مثل وزنه برداری رخ داده که مثلا نسل طلایی این رشته همه با هم در حال بازنشسته شدن هستند. این اتفاق برای ووشو رخ نمی دهد؟

جوانگرایی در جاکارتا رخ داد. عرفان فقط 22 سال دارد. ظفری 23 سال دارد. خیلی از این ورزشکارهای جوان داریم. مثلا عرفان یا صبری یا ... جای یکی مثل سیفی را هم می توانند بگیرند. اما در بانوان واقعیت است که کمی بین نفرات اول و دوم فاصله زیاد شده است. تلاش می کنیم انشالله این فاصله را کم کنیم. ولی در آقایان هیچ نگرانی وجود ندارد و به رقابت اضافه هم می شود. در سمت مقابل هم حضور یک گروه مشخص از بانوان مثل خواهران منصوریان و .. باعث شده کمی رقابت از بین برود. اما من مطمئنم در آینده از این نظر هم می توانیم مشکلات را از بین ببریم و امیدوار باشیم.

*نگرانی بعدی که در همه رشته ها وجود دارد بحث دوپینگ است. می خواهم شفاف درباره این موضوع صحبت کنید و بگویید چه اقداماتی انجام دادید؟

ما همین امسال 45 نمونه تست از بچه ها گرفتیم. هیچ ورزشکار ملی پوشی در هیچ رده سنی اعزام نشد، مگر اینکه از او تست گرفته شود. کاری بود که خودجوش خودمان انجام دادیم. خدا را شکر همه هم منفی بود. حتی نمونه هایی که در خارج از کشور از ورزشکاران مان گرفتند. ما دنبال ورزش پاک هستیم و اصلا هم از این قضیه کوتاه نمی آییم. دست مان بیشتر از این حرف ها پر است. هم آموزش دادیم و هم در کنار آموزش تست های متعدد گرفتیم. اگر کسی این کار را کند حماقت کرده چون حتما محروم خواهد شد.

*یک مقدار هم درباره لیگ صحبت کنیم. برخی انتقاد دارند از لیگ. اینکه همه ملی پوشان در یک تیم خاص هستند و قانون خاصی وجود ندارد ...

اتفاقا یکی از عوامل موفقیت ما لیگ بوده. وقتی 12 سال پیش این لیگ را راه انداختم در دنیا بینظیر بود چون کشوری لیگ نداشت. این لیگ چند خاصیت داشته. یکی بحث مالی. یکی تبلیغات و اینکه بچه ها به واسطه لیگ مجبور می شوند خودشان را در آمادگی نگه دارند. این خیلی مهم است چون در کوران مسابقات قرار می گیرند. در بخش آقایان هفت تیم در لیگ داریم که تیم های خوبی هستند. اتفاق ویژه اما برای خانم ها افتاده. فصل پیش پنج تیم داشتیم و امسال یازده تیم. تیم ها دو برابر شده و این اتفاق خوبی است. ما قانونی داریم که هر باشگاه بیشتر از پنج ملی پوش نمی تواند داشته باشد. هرکسی که وارد اردوها می شود را هم ما ملی پوش می نامیم. مثلا سه بازیکن مدال آور ما در بازی های آسیایی در سه باشگاه مختلف بازی می کنند. البته که باشگاه هایی که بتوانند پول ملی پوشان را پرداخت کنند هم باشگاه های محدودی هستند. این لیگ در هر حال خیلی به ما کمک کرده و من هم از همه باشگاه ها تشکر می کنم.

*یکی از ویژگی های خوبی که شما و فدراسیون تان دارد این است که در پست های بین المللی خیلی خوب فعال هستید. اتفاقی که در رشته های دیگر کمتر دیده می شود. معمولا هیچکس چشم دیدن دیگری در یک پست بین المللی را ندارد و در نهایت جایگاه مان را از دست می دهیم. فدراسیون های دیگر چطور می تواند مثل فدراسیون تحت امر شما باشند؟

اولا باید باور داشته باشیم هرچیزی که در ورزش قهرمانی شکل می گیرد در میدان مسابقه نیست و در پشت پرده هم اتفاقاتی می افتد. شما در نوع قوانین مسابقه، داوری ها و .. پشت پرده است که تاثیر می گذارد. مثلا کشتی قوانینی داشت که به چوخه نزدیک بود و ما مدال زیاد می گرفتیم. اما یکدفعه قوانین تغییر کرد و مدال ها کم شد. این از قانون. در بحث داوری هم که همیشه می گوییم حق ما را خوردند. اما ضعف ما جایی بود که حضور نداشتیم و حق مان را خوردند. دوم اینکه باید کسانی داشته باشیم که قواعد حضور در بین الملل را بلد باشند. متاسفانه اینطور آدم در ایران خیلی کم داریم. من قدم به قدم در آسیا و بعد جهان جلو رفتم. ابتدا خودمان را ثابت کردیم. وقتی هم که وارد شدیم روز اول برای این و آن شاخ و شونه نکشیدیم. با همه دوست شدیم، عناصر قدرت را پیدا کردیم و با آنها به تعامل پرداختیم. سال 2011 هم یک انتخاب خوب کردیم و در ائتلاف پیروز حضور داشتیم. ما خیلی بالا هستیم از نظر جایگاه. ولی باز هم فقط این جایگاه مهم نیست. اثرگذاری در این جایگاه مهمتر است. در آسیا حرف اول را می زنیم و در دنیا هم حرف سوم یا چهارم را می زنیم. بالاتر از این هم قصد رفتن نداریم. چون اگر برویم همان اشتباه فدراسیون های دیگر را کردیم. باید همینطور پیش برویم. چون به اهداف مان می رسیم. ما می توانیم حتی نفر اول نباشیم اما تاثیر خود را داشته باشیم.

*از آقای اوجاقی راضی هستید؟

خیلی. من فکر می کنم ایشان یکی از بهترین مربیان در کل ورزش ایران است. هم از لحاظ علمی هم از نظر قهرمانی و نتایج. خودش قهرمان دنیا بوده، تحصیلات زیادی دارد، تجربه مربیگری پیدا کرده. چرا راضی نباشیم؟

*در یکی از مصاحبه های تان گفته بودید دنیا به ما حسادت می کند. از چه نظر این را گفتید؟

به دلیل انسجام ما یا حمایت هایی که دولت از ما می کند و حتی موفقیت هایی که بدست می آوریم. حتی آنها به شوخی به ما می گویند که به شما حسادت می کنیم. این اتفاقا می تواند خطرناک هم باشد. ولی خوشبختانه در یک سال اخیر اتفاقاتی رخ داد که کسانی که داشتند خطر ایجاد می کردند رفتند.

*بابت این اتفاقات مربوط به نرخ دلار خیلی از فدراسیون ها از نظر برگزاری اردوها و ... دچار مشکل شدند. فدراسیون ووشو هم چنین مشکلی دارد؟

شانس خوبی که ما آوردیم این بود که رویدادهای بین المللی در شش ماه اول برگزار شد. درست وقتی که نرخ دلار همان 4200 بود. تنها رویدادی که ما الان در این شش ماه دوم با این شرایط جدید درگیرش بودیم مسابقات جهانی «تای چی» بود که انجام شد و البته جام جهانی که دوم آبان شروع می شود. برای بازی های جهانی نتوانستیم ارز بگیریم. اما برای جام جهانی قول دریافت ارز را گرفتیم. البته ارز نیما هم خودش 8000 است. البته که بلیط ها هم قیمت وحشتناکی دارد. در هر حال امسال به مشکل نمی خوریم. سال آینده ولی قطعا به مشکل خواهیم خورد. تعارف که نداریم. بودجه های ما 10 درصد افزایش داشته اما هزینه های نزدیک به 300-400 درصد بیشتر شده. این 300 درصد و 10 درصد هم هیچ تناسبی با هم ندارد. اگر این مشکل حل نشود بدون شک این شوک ورزش ایران را زمین گیر می کند.

*دورنگاه شما برای مدیریت چیست؟ آیا برنامه ای برای رفتن به کمیته ملی المپیک دارید؟

من نامزد کمیته ملی المپیک بودم سال قبل. با دبیرکل وقت رقابت کردم و در مقابل 26 رای ایشان 26 رای آوردم و در مرحله دوم آقای شهنازی از من بیشتر رای آوردند. برای کسی که از بیرون می آمد و با دبیرکل وقت رقابت می کرد رای خوبی بود. پس نگاه من به این موضوع است. اگر هم می رفتم قطعا نفر دیگری در ووشو می ماند و من نمی توانستم هر دو شغل را داشته باشم. از این بابت نگرانی خاصی ندارم. بنابر این چنین نگاهی همیشه وجود داشته و وجود دارد. اما این را تاکید می کنم به جز ووشو مسئولیت فدراسیون دیگری را بر عهده نمی گیرم.

*به عنوان سوال آخر؛ بحث داغ این روزها بحث بازنشستگی است. خیلی ها بدجور سفت میز ریاست را چسبیدند. اگر این شرایط برای شما بود چه تصمیمی می گرفتید؟

یک بار در زمان بحث دو شغله ها چنین وضعیتی را تجربه کردم که البته استعفا دادم. بعد از یک هفته. زمانی که آقای سعیدلو رئیس سازمان تربیت بدنی بود ایشان استعفای من را قبول کرد. البته در آستانه بازی های آسیایی بود و ایشان گفتند کسی نیست که جای شما را بگیرد. شرایط طوری است که در این مدت کم وضعیت با مشکل روبرو می شود. شرایط طوری بود که می گفتند به کشور لطمه می خورد. ایشان آن زمان من را سرپرست فدراسیون گذاشت و بعد از بازی های آسیایی من از شرکت نفت بیرون آمدم و تمام وقت در خدمت فدراسیون بودم. در هر حال ما باید به قانون احترام بگذاریم. البته همه هم نگاهی که شما گفتید را ندارند. خیلی ها توان کنار آمدن با چنین مسئله ای را دارند. نگاه اینطور نیست که همچین فضایی برای همه وجود داشته باشد.در مورد خودم می دانم که به میزم نچسبیده ام.

251 251