«چرخش سانتریفیوژها زمانی ارزشمند است که چرخ اقتصاد مملکت و چرخ زندگی مردم نیز بچرخد» اینها سخنان کسی است که اینک بیش از دو سال است که ردای ریاست جمهوری را در ایران بر تن کرده است و به نظر می رسد درست دو سال پس از وعده اش برای حل پرونده بغرنج و پیچیده هسته ای کشور، وی اینک کاملاً در نقطه ای ایستاده است که فاصله چندانی با عملی کردن قولش به مردم ندارد. اما برای این مهم طی 22 ماه گذشته تنها دادن وعده از سوی حسن روحانی کافی نبوده است بلکه این مهم نیاز به فاکتورهای دیگری نیز داشت، از جمله اراده جدی برای دستیابی به توافق و پایمردی در مذاکره حتی در بدترین شرایط و بدبینانه ترین حالت موجود که این مهم را مقامات ارشد جمهوری اسلامی و ایالات متحده به خوبی نشان دادند که دارند؛ اعلام استراتژی «نرمش قهرمانانه» در تهران و مقاومت قابل توجه اوباما در برابر مخالفین اعم از جمهوریخواهان کنگره تا لابی های تلاویو در واشنگتن از جمله نشانه های آشکار اراده مذکور تا به امروز بوده است.
اما فاکتور دیگر و بسیار موثر برای دستیابی به توافق داشتن دیپلمات های کارکشته، پیگیر و مصمم برای حصول توافق بود که شاید بتوان گفت تلاقی همزمان صدارت محمد جواد ظریف و جان فوربز کری بر مسندهای وزارتخارجه دو کشور یک فرصت بی بدیلی برای طرفین بود دو نفری که حسب اتفاق و بنا به شرایط زندگی، تحصیلی و خانوادگی شان دارای درکی نزدیک، مثبت و واقع بینانه ای از فرهنگ، واقعیات، نگاه مردم و جهان بینی سیاستمداران کشور دیگر از هم بودند و هستند. حضور سه هفته ای کری در وین که در تاریخ دیپلماسی آمریکا بی سابقه است، مذاکرات فشرده و همزمان ظریف با شش وزیر خارجه و انجام بیش از 52 دیدار طی دو سال گذشته بین این دو (که رکوردی جدید به شمار می رود) خود موید اراده و تعهد دو کشور محوری مذاکرات تا به امروز بوده است این اراده مشترک، دیگر بازیگران حاضر در مذاکرات ،که هریک دیدگاهها و منافع متفاوتی داشتند، را هم تحت الشعاع خود قرار داد به نحوی که سنگ اندازی های سه گانه لورن فابیوس ،وزیر امور خارجه فرانسه، و ... هم چندان اثری به روند رو به رشد مذاکرات نداشت.
حال به نظر می رسد «سازه ساخته شده توافق» آنچنان بلند و مستحکم گشته و همچنین دیدگاههای معماران آن آنقدر بهم نزدیک شده است که دیگر بعید است اختلافات باقیمانده، یا برخی دیدگاههای متفاوت و یا مخالفین داخلی و خارجی بتوانند خلل قابل توجهی بر تکمیل این ساختمان وارد کنند و همه اینها در ساعاتِ پایانی آخرین مهلت موجود این واقعیت را به ما گوشزد می کنند که جامعه جهانی و کشورهای درگیر در این پرونده در آستانه یک موفقیت تاریخی و نتیجه ای فراگیر و متاثر از استراتژی بازی «برد -برد» قرار گرفته اند موقعیت و موفقیتی که تنها یک نام دارد و آن نیز چیزی نیست غیر از «پیروزی دیپلماسی بر تحریم و جنگ احتمالی».
وبسایت نویسنده یادداشت:
منبع روزنامه تعادل
نظر شما