در میان قاره ها، آفریقا همیشه برای من جذاب بوده و بی شک خاطره انگیز ترین سفر، سفر به کشورهای حوضه آبریز نیل برای پروژه وحدت آبی در سال 2013 بود. جایی که به فرق شگرف تئوری و عمل پی بردم.
ما در کشورهای فقیر نیل به دنبال تنش و جنگ و دعوا بودیم اما مردمی را دیدیم که در اوج فقر و تنگدستی و وضعیت بد سلامتی و بهداشت شادند، می خندند و از مهمانانشان با گرمی پذیرایی می کنند.
میان کشورهای نیل رواندا برای من آموزنده ترین بود. کشوری که در آن، روزگاری نه چندان دور، فرقه گرایی به یکی از تلخ ترین و دردناک ترین نسل کشی های تاریخ معاصر منجر شد و جامعه جهانی در مقابل آن تنها سکوت کرد و نگریست!
اما مردمان رواندا توانستند ببخشند، کینه ها را دور بریزند و درس بگیرند بی آنکه فراموش کنند که چه بر سر هموطنان خود آورده اند.
رواندا به من امید داد. یاد گرفتم که می توان گذشت کرد و بخشید. می توان دوباره متحد شد و برای ساختن جامعه ای بهتر تلاش کرد. می توان بی اخلاقی ها را از بین برد و از گذشته عبرت گرفت.
گمان نمی کنم روزی برسد که خنده ها و قهقهه های این کودکان رواندایی را فراموش کنم. کودکانی که بهداشت ظاهریشان امید من به عمر بلندشان را کم می کرد. کودکانی که هر روز ساعتها برای پر کردن یک دبه آب راه می رفتند و دبه های سنگین را بر دوش و سر می گذاشتند. کودکانی که برای کمک به خانواده به مدرسه نمی رفتند. کودکانی که می دانستند به خاطر آب آلوده دلدرد دارند.
اما این کودکان می خندیدند، بازی و شادی می کردند و میوه های نشسته را با هم قسمت می کردند. باید امیدوار بود. باید تلاش کرد. قهقهه هایشان و مکالمه مان بی آنکه هیچکدام بفهمیم دیگری چه می گفت همیشه جلوی چشمم خواهد ماند.
آنها مظهر امید بودند. به من یادآوری می کردند که چقدر خوشبخت و ناشاکرم. با خنده هایشان من را تا ابد شرمنده کردند.
نظر شما