به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، خبرنگار الجزيره در اردوگاه آوارگان گزارش داد: کساني که از آزار و اذيت در اردوگاه ها جان به در بردند با آثار زخم روي بدن ها و روي ذهن هاي خود به زندگي ادامه مي دهند.
شبکه الجزيره انگليسي در گزارشي با اشاره به گذشت شش ماه از فرار صدها هزار آواره روهينگيايي از ميانمار به بنگلادش به بررسي تازه ترين وضع اين جمعيت مسلمان پرداخت.
خبرنگار اين شبکه در بنگلادش گفت تاکنون 688 هزار مسلمان روهينگيايي در نتيجه فشار و آزار و اذيت مقامات و نيروهاي نظامي ميانمار از اين کشور به بنگلادش فرار کرده اند. آنها فشار نظاميان و مقامات دولتي ميانمار را تلاشي براي نابود کردن روهينگيا مي دانند. يکي از اين افراد دختر 9 ساله اي به نام آزيتا بگوم است که شش ماه قبل هدف سه گلوله از ناحيه دست و پا قرار گرفته بود. اين گلوله ها را يک سرباز از فاصله نزديک به وي شليک کرده بود. اکنون با گذشت اين زمان وي هنوز دچار درد است و مي گويد حاضر به بازگشت نيست.
وي گفت: احساس ترس دارم و دوست ندارم به ميانمار برگردم. آنها خانه هاي ما را منفجر مي کردند و آنها را به آتش مي کشيدند. مردم را از خانه ها بيرون مي کشيدند و هدف گلوله قرار مي دادند. آنها را شکنجه مي کردند. از ديدن اين صحنه ها مي ترسم.
گولسام بائوا مادربزرگ آزيتا نيز گفت: هنوز هم وقتي آن روزها را به ياد مي آورم احساس بسيار بدي به من دست مي دهد. آنها به زنان ما تجاوز کردند و شما مي توانيد ببينيد با اين کودک چه کردند.
به گزارش صدا و سیما، خبرنگار الجزيره در ادامه، با اظهار اينکه در اينجا هزاران نفر مانند آزيتا وجود دارد که پس از اصابت گلوله هنوز سلامت خود را به دست نياورده اند؛ با دو خواهر نيز گفتگو کرد که گفتند سربازان ميانماري به آنها تجاوز کردند. پدر، مادر و 3 خواهر و برادر آنها نيز در خانه محبوس شدند و سپس سربازان خانه را به آتش کشيدند. اين دو دختر جوان اکنون حتي اگر بخواهند نمي توانند به کشورشان بازگردند.
يکي از آنها گفت: «اگر از ما خواسته شود نمي توانيم به ميانمار بازگرديم. ما پدر و مادر و خواهر و برادري نداريم. خانه اي هم براي زندگي نداريم.»
دولت هاي ميانمار و بنگلادش براي بازگشت آوارگان به توافقي دست يافتند، اما آوارگان روهينگيا با گذشت شش ماه حاضر به بازگشت نيستند. ماه نوامبر، عبدالفايض يکي از آوارگان روهينگيايي خانه اش را که درست آن سوي مرز بود به ما نشان داد. وي گفت آوارگان روهينگيا از دولت ميانمار تضمين امنيت، غرامت بابت تخريب خانه ها و روستاها و همچنين دريافت تابعيت هستند. اينها خواسته هايي است که در 35 سال گذشته برايشان فراهم نشده است.
وي گفت: به جهان مي گوييم که ما خواستار زندگي مانند انسان ها هستيم. مي خواهيم فرزندانمان تحصيل کنند. مي خواهيم در کنار خانواده هايمان يک زندگي آرام داشته باشيم. از دنيا مي خواهيم براي ما عدالت فراهم کند.
دولت ميانمار همچنان تلاش مي کند خود را از اتهام پاکسازي قومي و حتي نسل کشي مبرا کند. فراهم کردن عدالت براي روهينگيا بسيار دشوار است.
آزيتا در بخش ديگر از صحبت هايش گفت: «من پدر و مادر ندارم اما درد و رنج زيادي دارم. اينکه بخواهم بيرون بروم و هيزم جمع کنم کار بسيار دشواري است.»
خبرنگار در پايان، گفت: کساني که از آزار و اذيت در اردوگاه ها جان به در بردند با آثار زخم روي بدن ها و روي ذهن هاي خود به زندگي ادامه مي دهند.
52310
نظر شما