فرهاد عشوندی: مهدی کرباسیان را می توان یک مدیر ورزشی صنعتی نامید. او اکنون معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت بوده و ریاست هیئت عامل سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران (ایمیدرو) را بر عهده دارد. کرباسیان که سابقه عضویت در فدراسیون جهانی بدمینتون را در کارنامه دارد مهمان کافه خبر بود و به سوالات ما پاسخ داد:
در حال حاضر یکی از اصلی ترین چالش ها مربوط به راه اندازی کارخانه های ذوب
است. مخصوصا اینکه صراحتا بگویید از نظر زیست محیطی برای کشور خوب است یا بد؟
من حدود یک سال و نیم پیش از شرکتی در
هامبورگ بازدید داشتم. یک میلیون و دویست هزار تن مس کاتد تولید می کنند. شما می
دانید کشور ما کلا دویست هزار تن کاتد تولید می کند. البته که برنامه ریزی شده
نهایتا این عدد به هشتصد هزار تن برسد. یعنی شما فکر می کنید که ضایعات زیست محیطی
این مقدار بسیار زیاد است. وقتی من از آنجا بازدید کردم حزب حمایت از محیط زیست
آنجا خیلی قوی بودند. مسئول کارخانه به من می گفت که همه مردم و همه مسئولان
هامبورگ می توانند که به اطلاعاتی که می خواهند دسترسی داشته باشند. یعنی این
موضوع از نظر زیست محیطی در دنیا حل شده و ما هم باید آن را حل کنیم. ما در بندر
پارسیان یک چالش جدی داشتیم و آن هم دغدغه های سازمان محیط زیست بود. ما هم یک
مشاور نروژی استخدام کردیم و او راهکارهایی ارائه داد. ما هم راهکارها را به
سازمان محیط زیست ارائه دادیم و آنها نیز اجازه احداث بندر را دادند. همچنین
امیدواریم طی ماه های آینده فاز اول بهره برداری به سرانجام برسد. در مورد ذوب هم
باید مثل سایر پروژه ها ضوابط زیست محیطی کاملا رعایت شود.
الان این حساسیت ها در آن منطقه از بین رفته؟
خیر من اعتقاد دارم همه باید مجوزهای زیست محیطی را بگیرند و مسئولان همچنان در
حال نظارت هستند.
چند سوال ورزشی هم از شما بپرسم. فکر کنم اینطور هم شما راحت باشید و هم ما!
یکی از چالش هایی که وجود دارد و در این دوره مدیریت وزارت صنایع درباره اش صحبت
می شود، نحوه هزینه در تیم های صنعتی است. آیا در چهار سال قبلی از نحوه این
پرداخت ها رضایت داشتید؟ چون خیلی ها می گویند تیم های صنعتی فوتبال امروز را
اینقدر گران کردند. نمونه اش هم شهری تان آقای تابش که گفته دو یا سه میلیارد برای
آقای قلعه نویی هزینه کردیم. در جلسه اخیر با آقای دادکان شیوه نامه ای را ارائه دادید
که حتی اگر فرگوسن را هم بیاوریم بیشتر از 900 میلیون نباید به او بدهیم. اما در
کمتر از دو هفته این شکاف ایجاد شده و مبلغ زیادی به یک مربی داده شده.
بدیهی است که من هم می پسندم شرکت های خصوصی و صنعتی در بخش ورزش حضور داشته
باشند. به دلیل اینکه جزو مسائلی است که موجب تهییج مردم در مسائل اجتماعی می شود.
اما مشکلی که وجود دارد این است که شرکت های بزرگ فقط به فوتبال و لیگ برتر و دسته
یک اهمیت می دهند و این باعث می شود دلال ها هم در این بخش ورود پیدا کنند. ما
کاری که انجام دادیم این بود که شرکت های تحت نظارت ما از سال 92 تا 96 سقف هزینه های شان باید ثابت می شد. به همین
دلیل من می توانم بگویم محدودیت هایی برای آنها گذاشتیم. در دوره اخیر هم آقای
وزیر حساس شدند و شورای مشاور ورزشی را تشکیل دادند که آقای دادکان هستند و چون
همان شورا دخالت می کند ما دیگر کاری نداریم و همه چیز را به وزیر واگذار کردیم.
خود شما هم یک آدم ورزشی هستید. سال ها بودجه ورزش کشور دست شما بوده و در
رشته بدمینتون حضور داشتید. الان فکر می کنید جایگاه ورزشی مان رضایت بخش است؟
مخصوصا رشته های غیرفوتبالی و پهلوانی.
ببینید این یک چالش قدیمی بین ورزشی هاست. اینکه ورزشی ها اعتقاد دارند آنها که
تخصص ورزش دارند باید ورزش در اختیارشان باشد. تفکر دیگر این است که نیروهای مختصص
باید به کار گرفته شوند و در کنار آنها از مسئولان غیرورزشی هم استفاده شود. در
زمان آقای گودرزی می گفتند فقط باید مسئولان ورزشی بالای سر کار باشند که من مخالف
بودم. شما الان هم به گذشته خیلی از رشته ها نگاه کنید می بینید مسئولان
غیرفوتبالی زیادی هم وجود داشتند و به موفقیت رسیدند. خیلی از پزشکان برای مثال می
گویند در حوزه پزشکی همه باید پزشک باشند. من یادم است وقتی به کانادا رفتم، بررسی
کردم یکی از دلایل وجود بهترین سیستم پزشکی در این کشور، حضور مدیران اقتصادی در
حوزه درمان بود. به همین دلیل در خیلی از رشته ها مثل تیراندازی بهترین مدال ها را
داریم. سرمایه گذاری بسیار خوبی در چند سال گذشته انجام شد و مدیران هم غیرورزشی
بودند. نتایج اما تازه در حال مشخص شدن است.
شما یک خاطره شیرین هم از علی دایی دارید. آن را به ما می گویید؟
من آقای دایی را شاید حضوری یکی دو بار دیده باشم. ایشان یکی از سرمایه های ملی
ورزشی ماست. من دو خاطره از ایشان دارم که شاید خودشان هم ندانند. اول اینکه من به
مراکش رفته بودم برای اجلاس گمرک. روز سوم که شبش هم پرواز برای بازگشت داشتم،
یادم آمد هیچ چیز برای خانواده نخریدم. به بازار شهر مراکش رفتم. آنجا تعطیل شده
بود مغازه ها تقریبا در حال بسته شدن بودند. در یک مغازه جوانی بود که گفت در حال
بستن مغازه هستیم. به هر حال از او تقاضی کردم و یک ربعی مغازه را باز نگه داشت.
از من پرسید تو کجایی هستی؟ گفتم ایرانی. او گفت علی دایی؟ من هم گفتم بله! گفت او
را می شناسی و من هم گفتم بله. او به وسط بازار آمد و گفت این از کشور علی علی دایی
آمده و همین باعث شد مغازه ها چند دقیقه ای باز نگه دارند و ما خریدهای مان را
انجام دادیم. خاطره بعدی برای سال 1383 بود. ما جلسه ای با یکی از مدیران آلمانی
داشتیم. بعد از پایان جلسه با یکدیگر ناهار خوردیم. خیلی ها بر سر بایرن مونیخ و
تیم های دیگر کری می خواندند. نفر کناری من گفت بایرنی هستم و شروع به تعریف کردن
از آقای دایی کرد. ایشان خیلی از علی دایی تعریف کرد. منظور من این است که ورزش
قهرمانی چقدر می تواند موثر باشد در اینکه یک کشور اسمش سر زبان ها بیفتد. مثل
تاثیری که همین آقای محمد صلاح در جهانی کردن مسلمانی دارد. شاید حتی نقش ایشان از
صدا و سیمای ما برای جذب مسلمانان و نشان دادن چهره مسلمان ها بیشتر باشد. همچنین
این هم خیلی مهم است که همه قهرمانان ملی ما باید رفتارهایی در عرف داشته باشند و
فراموش نکنند الگوی جامعه هستند.
43257
نظر شما