مرتضی رضائی: نعره هایی از سر انتقام؛شکیری و ژاکا انتقام توپ را با توپ گرفتند!بازی صربستان با سوئیس.از قبل از بازی مسلح بودند.به خصوص شکیری که پشت یکی از کفش هایش پرچم کوزوو را حک کرده بود.وقتی داشتند سرود کشور سوئیس را می خواندند حواس شان به صربستانی ها بود.فوتبال یک بازی سیاسی نیست اما داستان برای شکیری و ژاکا فرق می کرد.سرود که تمام شد بازیکن ها باید با هم دست می دادند.یک بار دیگر فیلم این بازی را نگاه کنید.قیافه شکیری و ژاکا را؛محکم دست می دهند و زل می زنند توی چشمان بازیکنان رقیب.انگار که سرباز دشمن هستند.انگار که زمان به عقب برگشته است.به همان زمانی که نخستین درگیری مسلحانه در فوریه 1998 به وجود آمد.به آن زمانی که خیلی ها به خاک و خون کشیده شدند و خیلی ها از جمله پدر ژاکا به اسارت در آمدند.روایتی تلخ که هنوز هم که هنوز است برای ژاکا و شکیری قابل هضم نیست.روایت آتش،گلوله و اسیری.روایت هجرت به سرزمینی دیگر،به سوئیس.شکیری زیر باران نعره می کشید.مشت هایش را گره کرده بود،یکی دو بار هم آنها را به زمین کوبید تا بغض اش ترکید.بغض اش که ترکید انگار که خالی شد.حالا سبک ترین آدم روی هوا بود که می توانست با گلی که زده بود پرواز کند.
سال هاست که منطقه آبا و اجدادی او اسیر سیاسی بازی است.سال 2008 بود که اعلام استقلال کردند اما صربستان هنوز هم که هنوز است زیر بار نمی رود. آنها هنوز بر این باورند که کوزوو بخشی از خاک شان است. ۱۱۰ کشور دنیا تا ۲۷ فوریه ۲۰۱۷ کوزوو را به رسمیت شناخته‌اند و این کشور به عضویت نهادهای بین‌المللی همچون بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول درآمده‌است. اما روسیه و چین دو عضو دائم شورای امنیت استقلال کوزو را به رسمیت نشناخته‌اند و این کشور به عضویت سازمان ملل درنیامده‌است.
همسایه آلبانی،مونته نگرو،مقدونیه و صربستان شاید مثل آنها حال و روز چندان خوبی نداشته باشد اما توپ هایی که شکیری و ژاکا وارد دروازه صربستان کردند حال و روزشان را خوب کرد.توپ هایی که از جنس باروت و آتش نبود اما ویرانی های زیادی را به باور آورد!شلیک این توپ ها قلب خیلی از جنگ طلبان را شکست.جنگ طلبانی که هنوز هم ساختار شکن هستند و در دنیای سیاست از آنها فقط چهره های منفوری به جا مانده است.
251 41
نظر شما