میثم محمدی: «زهرمارى» قصه نابودى يك خانواده فروريخته و رها شده و داستان تزوير و رياست كه به خوبى مخلوطى از ملزومات برپايى يك كمدى- تراژدى به ياد ماندنى را فراهم كرده است. «زهر مارى» از همان ابتدا صادقانه رفتار مى‌كند و به مرور وجه افشاگرانه خود را به نمايش مى‌‌گذارد تا ما با يك درامِ حساب شده طرف باشيم.
قهرمان وجود ندارد و با تنيدن روابط شخصيت‌ها در هم، فقط به تشريح موقعيت كنونى مي‌پردازد و تا مى‌تواند تعادل را در هسته مركزى حفظ مى كند كه سيال بودن داستان در ذهن مخاطب تداوم داشته باشد. جهان پيش روى «زهرمارى» عارى از رستگارى است و همه در يك تباهى دست و پا مى‌زنند تا دستمايه‌اى براى قضاوت نباشند. سير تداوم درام از كمدى تا رسيدن به يك تراژدى نفس‌گير با بازي‌هاى درخشان و موقعيت‌هاى منطقى و فضاسازى درست از ويژگي‌هاى مشهود اين نمايش است كه طراحى صحنه و موقعيت بكر و رفت و آمدهاى كاربردى بازيگران در صحنه، قدرت نفوذ نمايش بر تماشاگران را بالا برده است.
بافت موقعيتى مناسب با سبك كار و گونه تراژيك و چيدمان درست رويدادها در فضايى متناسب با متن و درون متنى كه ارجاعات مفهومى شايانى را به مخاطب مى‌دهد، نشان از يك هوشمندى و بهره‌گيرى درست از امكانات موجود است و تدوام طولى و حداكثرى ميزانسن‌ها و به حداقل رساندن بازى با نور در تمركز بيشتر مخاطب به عميق‌تر شدن روابط پرسوناژهاى اثر كمك كرده است.
«زهرمارى» در موقعيتى خوب آغاز مى‌شود و ريتم مناسبى به خود مي‌گيرد كه البته مى‌توانست در نيمه ابتدايى موجزتر هم باشد و نكته ديگر هم برخى كاشت‌هاى دراماتيك بود كه شايد با كمرنگ شدن بتواند در ادامه و در اثرگذارى بيشتر عطف داستان كمك كند كه به نظرم يكى از آنها مى‌توانست نشان ندادن مخمر در خلوت دختر خانواده باشد كه با بازى پنهان كارانه و مستاصل بازيگرش يك كدِ گل درشت به مخاطب مى‌دهد كه دختر تقصير بزرگى در اين مخمصه دارد و افشا خواهد شد.
به هر رو «زهر مارى» نكات مثبتى دارد و نمايشى تهى از انديشه و فكر نيست و براى مخاطبش احترام قائل است و در اين راستا كمدى خود را هم بر پايه موقعيت‌ها و اتفاقات گذاشته و متوسل به شوخى‌هاى كلامى و جنسى افسارگسيخته نمى‌شود كه در اين مسير بازيگرانش درخششى كتمان ناپذير دارند.
على شادمان با تسلطى دلنشين و يك ارتباط عميق با كاراكتر ميلاد و تينو صالحى با نقشى دور از كليشه‌هاى رايج و تيپ-كاراكترى كه ذره ذره نفوذ مى‌كند و به وضوح مى‌رسد و نادر فلاح كه بى‌ترديد يكى از قدرتمندترين بازيگران حال حاضر تئاتر و سينماست كه معادلات چند مجهولى در بازيگرى را با فرمول ذكاوت و تبحر در حس و تكنيك حل مى‌كند و خوش مى‌درخشد. از انتخاب درست هستى مهدوى و حضور موثر خسرو احمدى هم نبايد گذشت كه كليتى هارمونيك از بازی‌ها را به نمايش گذاشته بودند.
«زهرمارى» يك تلخ و شيرينِ دلچسب است كه بايد به تماشاى آن نشست.
57243
نظر شما