اگر چه اینکه هنری کیسینجر می‌گوید: "ایران پیوسته یک قدرت منسجم در منطقه بوده است... تاثیرگذاری امروز این کشور، به سبب ظهور آن به عنوان یک کشور هسته‌ایِ بالقوه در نتیجه توافق هسته‌ای است" واجد عناصری از حقیقت قدرت منطقه ائی ایران است که آمریکا سعی دارد آنرا نادیده بگیرد. اما به نظر می اید این جمله دو هدف را دنبال میکند: 1- هم بعضی از واقعیات مقدم بر ظهور ایران به عنوان یک کشور هسته ائی بالقوه در نتیجه توافق برجام همچون زمینه ها، رویکردها و سرمایه گذاری ایران در سیاست خارجی را نادیده میگیرد و 2- هم پیامی به کشورهای منطقه است که برای قدرتمند شدن به مسیر هسته ائی بیایند. این یعنی آغاز مسابقه تسلیحاتی دیگر آنهم از نوع هسته ائی اش و بیرون رفتن سرمایه بیشتر از منطقه برای تامین هزینه های تاسیسات هسته ائی کشورها.
تجدید نظر در استراتژی امنیت ملی آمریکا و چرخش از مبارزه با تروریسم به مبارزه با روسیه و چین که چند ماه پیش صورت گرفت و انتشار اخیر گزارش ارزیابی تسلیحاتی هسته‌ای آمریکا که حاکی از روی آوردن آمریکا به ساخت نسل جدیدی از بمب‌های کوچک هسته‌ای که تاثیر بازدارندگی اش نسبت به بمب‌های هسته‌ای بزرگ که ممکن است خاصیت بازدارندگی نداشته باشد بیشتر گردد، همه دارای تبعات سهمیگینی در آینده جهان است. قسمت اعظم این سرمایه‌گذاری در مورد صنایع تسلیحاتی است که می‌تواند رونق بیشتری به اقتصاد آمریکا بدهد، تا ترامپ هم به وعده هایش به طرفدارانش عمل کند و هم اقتصاد آمریکا را نجات دهد، ولی اگر این سلاح تولید شده محل مصرف نداشته باشد نه تنها باعث رونق نمی‌شود بلکه باعث رکود اقتصادی هم می‌شود.
ترامپ در طول مبارزات انتخاباتی اش سیاست خارجی آمریکا را "فاجعه ای تمام و کمال" توصیف کرد و قول داد که "خانه تکانی" کند و چندین "توافق بد تجاری" را پاره نموده و کشورش را از "کسب و کار ملت سازی" بیرون بیاورد و با دشمنان با تندی برخورد کرده و به متحدان "سواری مجانی" ندهد تا بتواند اقتصاد آمریکا را رونق بخشد. با این حال، استفان والت در فارن پالیسی مینویسد: " ترامپ از آن زمان که سوگند یاد کرده، ماهیت و محتوای سیاست خارجی آمریکا را ثابت نگه داشته و با همان ترتیب همیشگی پیش برده است. سبک ترامپ قطعا متفاوت است که معنی مثبتی ندارد و با اینکه یک بار ناتو را «منسوخ» خواند و شکایت داشت که اعضای اروپایی ناتو بار خود را به دوش نمی کشند، اما بارها تعهد امریکا به این اتحاد را تأیید کرده و در واقع اقدام به افزایش کمک هایش برای بهبود دفاع در اروپای شرقی کرده است.
اگر چه سن اختلافات بر سر میزان مشارکت اعضای این پیمان به اندازه عمر آن است، اما باراک اوباما و رابرت گیتس، وزیر دفاع پیشین و بسیاری دیگر از مقامات آمریکائی هیچ حرفی در انتقاد از متحدان اروپایی آمریکا برای عدم پرداخت کافی به این پیمان ناگفته نگذاشته بودند. به همین ترتیب، ترامپ به جای همکاری با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه، کاخ سفید همچنان به روسیه و به ویژه به چین به عنوان مخالفان اصلی قدرت نگاه می کند، همان رویه ای که اوباما و جورج دبلیو بوش در پیش گرفته بودند. این هسته برداشت استراتژی امنیت ملی کاخ سفید و استراتژی جدید دفاع ملی پنتاگون است و به سختی می تواند متفاوت از سیاست گذشته ایالات متحده تلقی شود. " سیاست قدرت بزرگ" بازگشته و ترامپ یا دقیق تر ساختار امنیت ملی در سطحی وسیع تر، نیز این را درک کرده است. سیاست آمریکا نیز در خاورمیانه خیلی تغییر نکرده است و آمریکا همچنان، حمایت های کم و بیش بی قید و شرطی را از متحدان محلی خود - مصر، اسرائیل، اردن و عربستان سعودی - می کند." فقط ترامپ روشی را در پیش گرفته است که با کمک به کشورهای منطقه همچون عربستان و امارات در دستیابی به فن اوری هسته ائی به بهم ریختگی بیشتر منطقه منجر شده تا زمینه مصرف این تسلیحات را فراهم نموده و سطح کیفی مسابقه تسلیحاتی در منطقه را نیز افزایش داده و به مسابقه تسلیحاتی هسته ائی هم دامن زند.
منبع: سرمقاله روزنامه ستاره صبح مورخ 15/12/1396 با عنوان مسابقه تسلیحاتی متعارف یا غیرمتعارف؟ و اضافه نمودن خلاصه.
لینک کوتاه:http://www.setaresobh.ir/fa/news/main/24940
نظر شما