حزب کمونیست کوبا در دوره زمامداری فیدل و رائول کاسترو چنان میراثی از ارزش های سوسیالیستی با تعاریف جدید را نهادینه کرده است که نمی توان به سادگی نظریه داد کمونیست ها رفتنی هستند.در طول 60 سال گذشته رفتن کاستروها و انقلابیون سوسیالیست همواره برای کاخ سفید، پنتاگون و سی آی ای جذاب و بحث برانگیز بوده است و همواره سناریوهای متعدد و بی شماری درباره چگونگی نابودی آن ها از سوی اتاق فکر و اندیشکده ها و پژوهش گران نوشته شده است.
اما حزب کمونیست در طول زمامداری خود چنان پیکره خصوصی سازی و نظم لیبرال-پلورالیستی را جراحی کرده اند که از درون آن تکنوکراسی جدیدی در همه حوزه ها سربرآورده شده که دگرگونی و استحاله مجدد یه نظم لیبرالی سال ها به طول می انجامد و به علاوه با کدام نیروها می شود این مهم را انجام داد،به نظر می رسد کوبایی های ساکن فلوریدای ایالات متحده به این سادگی ها نتوانند وارد کشور شوند.
تیترهایی دیدم که نوشته اند انتخابات ،آغازی بر پایان کاستروها و یا اظهار امیدواری برای پایان حرب کمونیست و البته این را به دلیل عوامل مختلف و قدرت سراسری و یکپارچه حزب کمونیست به سختی می توانم باور کنم،ضمن اینکه رائول کماکان حضور خود را در پارلمان حفظ خواهدکردو لذابیشترمدل نزدیک به حکومت چین را قابل پیش بینی می دانم به علاوه اینکه نظر ویگاردبای دانشمند سیاسی مرکزمطالعات توسعه محیط در دانشگاه اسلو درباره ی نوعی از الگوی سیاسی و توسعه رامی پسندم که بیشتر در کوبااحتمال بروز دارد. او در مقاله اش استناد می کند که چگونه مقاومت درروند اصلاحات بازار سخت تر شده است.
بر این اساس اصلاحات سیاسی اقتصادی ممکن است به دلیل پویایی روند ارتباط دوجانبه با ایالات متحده کاملا آرام انجام شود. ضمن اینکه این روابط دوجانبه علیرغم نارضایتی ترامپ کماکان در حال ادامه است. مقاله ویگارد بای بیشتر به سمت جهت گیری سیاسی گذار کوبا اشاره می کند.به مقایسه پارادایم دموکراسی سازی لیبرال-با ادبیات استحاله به پسا سوسیالیسم پرداخته می شود، به ویژه مدل های چینی و ویتنامی که تحت عنوان واژه سوسیالیسم نئوپاتریمونیالیسم بحث می شود. سناریوهای ممکن گذار کوبایی از ترکیب این پارادایم ها مشتق می گردد. سپس نتیجه می گیرد لغو کامل تحریم هانوعی دولت ترکیبی-کاپیتالیستی در مشارکت با سرمایه های پراکنده به مقیاس بالا ایجاد می کند. این موضوع می تواند نوعی سوسیالیست نئوپاتریمونیال با فضای محدودبرای شرکت های بخش خصوصی در داخل ایجاد کند. درباره جهت گیری موقعیت سیاسی آینده حزب کمونیست ممکن است رهبران نسل جدیدانتخابی بین فضای باز دموکراتیک و افزایش فشار را داشته باشند. لذا حزب کمونیست را می توان نئوپاتریمونیال جدید کشور تلقی کرد که در نوسان بین سوسیالیسم وارزش های لیبرالی در حوزه اقتصاد در نوسان است.
شهروندان کوبا برای تعیین ۶۰۵ عضو مجلس ملی به پای صندوق‌های رای می‌روند. بیش از 8 میلیون کوبایی واجد شرایط شرکت در انتخابات هیات‌های مجلس استانی و تعیین ۶۰۵ تن برای مجلس ملی هستند.براساس آنچه درجریان است لیست نامزدها توسط حزب کمونیست ارزیابی شده و نامزدها که 322نفرآن ها زن هستند یا مستقیم عضو حزب می باشند و یا به اتحادیه های بازرگانی و دانشجویی وابسته به حزب تعلق دارند.روزنامه رسمی«گرانما» کوبا در گزارشی نوشته است که هیچکس برای جمع‌آوری رای وعده نداد یا قابلیت‌هایش را در چشم حامیانش بزرگ نکرد. این چهره واقعی و استثنایی آن چیزی است که ما با افتخار به آن دموکراسی سوسیالیستی می‌گوییم.
براین اساس دموکراسی سوسیالیستی همان تعریفی را دارد که قبلا از سوی چاوز در ونزوئلا بیان شده است.در مقام عمل همان رویه سابق فیدل کاسترو با ماهیتی جدید که امید نخبگان و روشن فکران خارج از دایره حزب کمونیست را به یاس تبدیل می کند.براساس فرایند مذکور رییس‌جمهوری کوبا از سوی هیاتی ۳۱نفره موسوم به «شورای کشور» انتخاب می‌شودو احتمالا میگوئل دیاز-کانل ۵۷ ساله معاون اول رییس‌جمهوری کوبا جای رائول کاسترو را خواهدگرفت. دیاز از نسل غیرانقلابی است که در درون حلقه ادبیات انقلابیون خود را موظف به پیگیری اهداف انقلاب دانسته،و رائول هم کماکان سکان حزب را با ترکیبی از کمونیست های جوان در دست داردکه قطعا راه اقتصاد مختلط را به تدریج می پیمایند ولذا چه کسی گفته است کمونیست ها خواهند رفت؟
منتشر شده در روزنامه سازندگی
نظر شما