یعنی از دست ما هیچ کسان چه کاری بر می آید؟ تا کی می توان مهر بر لب زد و خون خورد و خاموش ماند؟ اتفاقی که جزو نوادر بود امروز دارد جلوی چشم همه ما به امری عادی بدل می شود. یک متهم سالم و سرحال وارد بازداشتگاه می شود و چند روز بعد جسدش را تحویل خانواده اش می دهند. نه در موقعیتی جنگی قرار داریم و نه سازمان منافقین علیه ما علیه در کشور فعال است.
الحمدلله و به اعتراف همه سران نظام، جمهوری اسلامی قدرتمندتر از همیشه در منطقه حضور دارد.خب، اگر حقیقتا چنین است پس این همه اهمال در نگهداری یک متهم چه معنایی می دهد؟ شمارا به خدا از پلیس آمریکا برایم مثال نیاورید که سالانه چند نفر را در خیابان به گلوله می بندد. گور پدر آمریکا! چطور به این جا که می رسد آمریکای جهانخوار می شود نمونه مثالی یک کشور موفق؟
قریب به چهاردهه از عمر انقلاب اسلامی می گذرد اما ما هنوز نتوانسته ایم مفهومی حداقلی از عدالت را رعایت کنیم. خوب به خاطر دارم در زمان کودکی ام وقتی بزرگ ترهای خانواده دورهم جمع می شدند و از مزایای حکومت اسلامی سخن می گفتند خیلی وقت ها از تحریرالوسیله امام مثال می زدند و می گفتند: در این کتاب آمده است در حکومت اسلامی اگر مجرمی را به سوی چوبه دار می برند و کسی بین راه پس گردنی به مجرم بزند باید حکم اعدام متوقف شود تا تکلیف آن پس گردنی مشخص شود! خیلی ها به امید تحقق آن جامعه آرمانی جان و مالشان را فدا کردند.
اگرچه دیوار واقعیت خیلی بی رحم تر از تصور رمانتیک ما بود اما قرار هم نیست کار به جایی برسد که نه تنها جان مجرمان که جان متهمان هم بی ارزش قلمداد شود و هر چند وقت یک بار اخباری بشنویم که مایه سرافکندگی همه ما شود.
نظر شما