مهدی سهرابی عضو هیئتعلمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر و عضو فرهنگستان
علوم ایران از 'نظریه نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی' ابداعی اخیر خود خبر داد و
گفت: این نظریه با یک فلسفه، مفهوم و روش جدید استاندارد ارائهشده و پیشنهادی
برای جایگزینی 'نظام کنونی حفاظت در برابر اشعه' است که در کشورهای جهان اعم از
پیشرفته و درحالتوسعه برای حفاظت پرتوکاران، بیماران، مردم و محیطزیست در برابر
اشعه مطرح است.
وی با اشاره به فلسفه این نظریه نوین خاطرنشان کرد: این
نظریه یک پرتوکار را درواقع فردی از مردم جامعه در نظر گرفته میشود که علاوه بر
دوز پرتوگیریهای دریافتی گوناگون بهویژه از منابع طبیعی محیطزیست (از طریق مواد
رادیواکتیو موجود در پوسته زمین و گازهای رادون ناشی از آنها در خانهها و چه از
پرتوهای کیهانی)، بهطور پیوسته و شبانهروزی از محیط کار هم به دلیل وظیفه شغلی
خود در کار با اشعه پرتوگیری شغلی دریافت میکنند.
این محقق بابیان اینکه پرتوگیری شغلی یک پرتوگیری
ناپیوسته است و در بسیاری از موارد دوز دریافتی آن از دوز پرتوگیریهای طبیعی محیطزیست
کمتر است، ادامه داد: ازاینرو بر اساس این نظریه، مقدار پرتوگیری یک پرتوکار شامل
دوز دریافتی یک فرد از مردم جامعه و دوز پرتوگیری شغلی با بهکارگیری ضرایب اصلاحی
ناپیوستگی آن باهم جمع شده و در قالب یک 'حد استاندارد' موردمحاسبه قرار میگیرد.
سهرابی اظهار کرد: کمیسیون بینالمللی حفاظت در برابر
اشعه در حال حاضر دوز پرتوگیریهای طبیعی یک پرتوکار را بهعنوان یک فرد از جامعه
و حتی در بررسیهای اپیدمیولوژیکی در نظر نگرفته و حد دوزحفاظت یک پرتوکاردر برابر
اشعه را فقط از پرتوگیریهای شغلی تعیین میکند که در بسیاری از موارد مقدار آن
رقم بسیار ناچیزی نسبت به دز پرتوگیریهای طبیعی یک فرد از محیطزیست است.
وی با اشاره به فلسفه این نظریه نوین خاطرنشان کرد: این
نظریه را در چند سال گذشته ارائه و اثبات و در مقالههایی منتشر کردهام. درواقع
نظام کنونی حفاظت در برابر اشعه در دست اجرا استاندارد نیست و مثلاً پرتوکارانی که
در نقاط مختلف جهان به کار با اشعه اشتغال دارند دارای 'حد ریسک' استاندارد کار با
اشعه یکسان نیستند.
عضو هیئتعلمی دانشگاه صنعتی امیرکبیر اضافه کرد: در این
نظریه پرتوگیریهای طبیعی را نمیتوان نادیده گرفت و فقط دوز پرتوگیریهای شغلی در
محیط کار را منظور میشود بلکه باید جمع دوز پرتوگیریهای یک فرد پرتوکار را چه از
محیط کار و چه از محیطزیست در نظر گرفت.
این محقق با تأکید بر اینکه این نظریه تحول بزرگی در
نظریه کمیسیون بینالمللی حفاظت در برابر اشعه و سازمانهای دیگر که در سطح جهان
در این زمینه استاندارد ساز هستند ایجاد میکند یادآور شد: این نظریه قرار است با دادههای جدیدتر در نهمین کنفرانس بینالمللی
پرتوهای طبیعی سطح بالای محیطزیست که در ماه سپتامبر 2018 در دانشگاه هیروزاکی
ژاپن برگزار میشود، در قالب سخنرانی کلیدی افتتاحیه کنفرانس ارائه شود.
به گفته وی در این کنفرانس بهعنوان رئیس کنفرانس و
سخنران کلیدی اول دعوتشده است.
وی همچنین خاطرنشان کرد: در ماه سپتامبر 2017 مقالهای
تحت عنوان 'حدود دوز حفاظت در برابر اشعه کنونی: نیاز مبرم به تغییر' توسط دو
دانشمند یکی آمریکایی و یکی کانادایی عالیرتبه از دپارتمان انرژی آمریکا و دیگری
از دپارتمان انرژی اتمی کانادا در مجله Nuclear News انجمن هستهای آمریکا به چاپ رسید که در آن با استفاده از دادههای
اشتباه از دوز پرتوگیری طبیعی 35000 نفر مردم رامسر خواستار تغییر 'حد دوز پرتوکاران' با تغییر فلسفه حفاظت
دربرابراشعه کنونی از 'مدل خطی ریسک سرطان برحسب دوز' به مدل 'هورمسیز' شدند.
وی بابیان اینکه در مدل هورمسیز ادعا میشود مقدار کم دوز
اشعه برای بدن مفید است، افزود: در روی جلد این مجله عکسی از یک 'حمام آبمعدنی
رامسر' چاپشده بود.
سهرابی ادامه داد: بامطالعه این مقاله، نامه مفصلی با
ارائه دادههای صحیح از دوز پرتوگیری طبیعی 35000نفر از مردم رامسر و ساکنین مناطق
با پرتوزایی طبیعی بالای آن به سردبیر آن مجله ارسال کردم و در آن خواهان اصلاح اطلاعات
فوق شدم و 'مدل نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی' مدل URPS نظریه خود را بهعنوان
پلی بین'مدل خطی' و 'مدل
هورمسیز' با استناد به دادههای علمی معتبر پیشنهاد کردم.
سهرابی اضافه کرد: هیئت تحریریه این مجله با استقبال از
موضوع نامه، از من دعوت کرد مقالهای در این زمینه جهت چاپ در ماه ژوئن 2018 آن
مجله ارائه دهم تا در صورت مناسب بودن، چاپ کنند. ازاینرو مقالهای تحت عنوان
'پلی میان مدل خطی و هورمسیز حفاظت در برابر اشعه: پیشنهاد یک نظریه نوین نظام
حفاظت در برابر اشعه جهانی؛ استاندارد برای ایمنی مردم، پرتوکاران و محیطزیست در قرن
بیست و یکم' به مجله ارائه کردم.
استاد دانشگاه صنعتی امیرکبیر اظهار کرد: این مقاله در
نشریه ماه ژوئن 2018 آن مجله بنام دانشگاه صنعتی امیرکبیر انتشار یافت. در این
مقاله به استناد دیگر مقالههای خود در این زمینه که در مجلههای معتبر بینالمللی
منتشرشده بود، یک 'مدل نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی' را ابداع کردن و آن را بهعنوان
پلی میان 'مدل خطی' و 'مدل
هورمسیز' معرفی کردم و در آن خواستار تغییر فلسفه کنونی به فلسفه نوین 'نظام حفاظت در برابر اشعه جهانی' شدم.
به گفته وی با اعمال این نظریه و بهکارگیری ضرایب
ناپیوستگی پرتوگیری شغلی پرتوکاران، بهعنوان یک حدس اولیه حتی حد دوز شغلی فعلی
20 میلی سیورت در سال یک پرتوکار میتواند بهعنوانمثال به 100 میلی سیورت در سال
افزایش یابد. درنتیجه با اجرای این نظریه نوین، هزینه احداث و بهرهبرداری تأسیسات
پرتوپزشکی، تأسیسات صنعتی، نیروگاه های هسته ای و غیره تا حتی 5 برابر هزینه
کنونی می تواند کاهش پیدا کند.
این محقق ابراز امیدواری کرد که 'نظریه نظام حفاظت در برابر
اشعه جهانی' تنها راه استاندارد برای ایمنی مردم، پرتوکاران و محیطزیست در برابر
اشعه در قرن بیست و یکم در سطح چهان قرار گیرد.
5656
نظر شما