کسی که منتظر است...

 منتظر«امام زمان(سلام خدا بر او)»

1- با همه- با همه- خوش­رفتار باشه.

2-  همه رو از خودش بهتر بدونه.

3- پیش از نهی از منکر دیگران، خودش رو دریابه.

4- نهی از منکر رو بعد از امر به معروف بذاره.

5- خونه و شهرش رو خونه و شهر یاران امام بدونه و آلوده نکنه.

6- دل به هیچ صدای دعوتی جز صدایی که آهنگ امامی داشته باشه خوش نکنه.

7- مصیبت سیدالشهدا رو هم حماسه بدونه هم مصیبت و به بهانه روشنفکری، گریستن برای امام رو ترک نکنه.

8- اگه داغی دید، بی­تابی نکنه و به جای مُرده خودش برای شهیدان عاشورا گریه کنه.

9- به تشییع دوستان امام بره.

10- خدا اون روز رو نیاره که دلی رو بشکنه اما وقتی شکست، اگه آب دستشه بذاره زمین و دل طرف رو به دست بیاره.

11- اگه آدمای دیگه قدر خوبیش رو ندونستن، خوبی رو ترک نکنه.

12- اگه آدمای دیگه از بی­سر و صداییش سوءاستفاده کردن و کلاه سرش گذاشتن، با یه لبخند رد بشه و یادش باشه که امام، همه­چیز رو ثبت می­کنه.

13- تا می­تونه به دعوت زیارت، «نه» نگه.

14- به­خاطر ادای ملی­گرایی یا به اسم«روشنفکر» و«امروزی» بودن، بچه­هاش رو از لذت داشتن یه اسم مذهبی محروم نکنه.

15- قبل از این که به یکی از«ایسم»های تازه­وارد ایمان بیاره، به این فکر کنه که امام، می­پسنده یا نه.

16- وقتی رئیس می­شه، مجسم کنه که اگه امام بود، چه جوری به کارمنداش دستور می­داد یا چه جور کارایی رو به اونا می­سپرد.

17- موقع تصادف، لبخند بزنه، پوزش بخواد و طرف رو شرمنده کنه.

18- همه­چیز رو خوب تحلیل کنه و زیرک باشه اما لازم نیست به روی آدما بیاره که نقشه­هاشون رو فهمیده.

19- وقتی می­خوان ضایعش کنن، لازم نیست بذاره بشه اما لازم هم نیست که تندی کنه و شر راه بندازه.                   

20- درباره دینداری یا نداری هیچکس قضاوت نکنه.

21- به بهانه دوستی امام، احکام شرعی رو زیر پا نذاره.

22- ظاهر و باطنش معنوی باشه و به­خاطر دیگران، ظاهرش رو شبیه آدمای غریبه با امام نکنه.

23- فرزندش رو از خردسالی با دین و آداب دینی آشنا کنه و نذاره برای جوونی.

24- تحلیل سیاسی داشته باشه اما غرق سیاسی­کاری نشه.

25- یادش باشه که همه تلخیا زود می­گذرن و خوشیا هم دووم ندارن.

26- فکر نکنه اگه درجا جواب توهین یا بی­معرفتی کسی رو نده، کم آورده.

27- به مناسبتای مذهبی احترام بذاره و عزا و شهادت رو قاتی نکنه.

28- نذاره دیگران با دعوت و رفتارشون، گناهی کنن که به پای او نوشته بشه.

29- تا می­تونه برای گناه دیگران، راه توبه باز کنه.

30- تا می­تونه به آدما ثابت کنه که این روزا، فقط امامه که می­تونه همه گره­ها رو باز و رنج آدما رو کم کنه.

31- به دیگران نشون بده که آدمای منتظر، دلپذیرترین و خوش­اخلاق­ترین آدمای زمینن.

32- کتابی رو نخونه، فیلمی رو نبینه که احوال معنویش رو خراب کنه.

33- روی غصه­ها تمرکز نکنه و با هر رخداد بد، به خودش سرکوفت نزنه که عجب آدم بدبختیه.

34- جز کنار امام و دردِ دل با امام، خوشبختی رو در جای دیگه جستجو نکنه.

35- همین که دید کسی فقط یه بار به اسم یا جلسه مربوط به امام، احترام گذاشت، چشمش رو رو به همه بدیای طرف ببنده.

36- مهمونای برنامه­ای رو که به اسم امام برگزار می­شه، از مهمونای خونه خودش عزیزتر بدونه.

37- موقع صدقه­دادن نقدی و از جیب، هرچی رو که به دستش اومد، ببخشه.

38- انقدر نبخشه که خودش گیر کنه و به سختی بیفته.

39- گمون نکنه همه پولدارا خوشبختن اما سعی کنه از راه حلال پولدار شه به اندازه­ای که همون رو هم خرج راه امام کنه.

40- تو زندگی و ارتباطش با رفقا گدابازی درنیاره و دست و دلباز باشه.

41- از خدا بخواد که امتحاناش رو نصیبش کنه و یاریش کنه که سرافراز باشه.

42- از شوخی، پیامک، لطیفه و تکیه­کلام رکیک، بترسه... انقدر که فکر کنه ممکنه صداش به گوش امام برسه.

43- وقت گناه، حرف آدمایی رو که می­گن:«یه­شب، هزار شب نمی­شه» جدی نگیره.

44- وقتی به دیدار مریضی می­ره، کوتاه بمونه و احوال مریضای همسایه رو هم بپرسه.

45- از خدا بخواد که هیچوقت تو روی پدر و مادرش نایسته.

46- زمین رو سرزمین امام بدونه و به آب و خاک همه­جا و مردم بی­آزار همه­جای زمین، احترام بذاره.

47- برای همه آدمای مریض و گرفتار، جوری دعا کنه که انگار برای خودش دعا می­کنه.

48- یه­کمی شعر عاشقانه از شاعرای درست و حسابی حفظ کنه تا موقع دیدار امام، اگه نثرش کم اومد، نظمش کمکش کنه.

49- مطمئن نباشه که وقت، زیاد داره و حالا حالاها فرصت بهتر شدن داره.

50- از مرگ نترسه و بدونه که مرگ، یعنی دیدار مولا علی(سلام خدا نثار مولا).

51- تا می­تونه گِرِه کار مردم رو باز کنه حتی اگه طرف، دشمنش باشه.

52- با کنایه هنرمندانه حرف بزنه اما متلک رو ترک کنه.

53- لازم نیست خودش رو نخود آش کنه اما لازمه که هرجا باری رو برای امام برداشتن، شونه­ش رو بده زیر بار.

54- فقط وقتی دلتنگ بشه و فریاد بزنه که چاهی مقابلش باشه.

55- به عزیزاش یاد بده که امام، از همه اونا عزیزتره.

56- برای جشنایی که به اسم امام و اجدادش برپا می­شن سنگ تموم بذاره.

57- اگه فقط یه­جا بشه با یه دست، چندتا هندونه برداشت، درِ همین خونه و وقت خدمت به امامه.

58- به همه هیئتا و پرچمایی که به اسم امام برپا شده­ن، احترام بذاره.

59- هرجا کار می­کنه، بی­خیال آدما بشه و فکر کنه که فقط برای امام کار می­کنه پس کم نذاره.

60- از دوکیلومتری پولای مشکوک و قراردادای اَلَکی رد بشه.

61- اگه خواست مَست بشه، دعاهای کُمیل و ابوحمزه و صحیفه سجادیه رو امتحان کنه.

62- نچسبه به ضریح و چاه جمکران و چیزایی که ممکنه یه­روز خراب شن... اون هم وقتی که خود امام، از همه­چیز به ما نزدیکتره.

63- با کنایه­های معنوی، مدام به رخ این و اون نکشه که خودش به یاد امامه و دیگرون نیستن.

64- آدما رو دوست داشته باشه، زیاد... خیلی زیاد... اما مَحرَم و نامحرَم رو با این حرف قاتی نکنه و زندگی کسی رو به هم نریزه.

65- می­شه آدم، کسی رو دوست داشته باشه و قاتلای مادر و پدر طرف رو هم دوست داشته باشه؟!

66- به­قدری پشت لجبازی، عذرخواهی کنه تا لجبازی از سرش بیفته.

67- تا می­تونه به بچه­ها و بیش از همه به بچه­های یتیم، خوبی کنه.

68- اگه کارگر برای خونه­ش گرفت، فکر کنه خواهر و برادر خودشن که دارن دولا- راست می­شن و کار می­کنن.

69- برای خودش و خونه­ش چیزایی رو نگیره که زندگیش رو شلوغ و موقع عبادت، حواسش رو پرت کنن.

70- بدونه قاعده زندگی اینه که هر کاری با دیگران کنه، سرِ خودش می­آد.

71- کسی رو برای ازدواج انتخاب کنه که فردا، با گفته­شدن اسم امام و رفتن به جلسه، نگه:«تو هنوز گیر این حرفای خزی؟!»!

72- کاری کنه که همه، وقت گرفتاری، سپردن امانت، مشورت تو زندگی و خلاصه تو همه­چیز، اول سراغ اون بیان... از بس که بهش اعتماد دارن.

73- بچه­گیای رفتاری آدما رو با یه«عیب نداره» رد کنه و از هیشکی هیچی به دل نگیره... مثل امام.

74- وقتی می­دونه امام عزاداره، یا خوشحاله، همپای امام باشه.

75- خودش رو با نذر و زیارت و هیئت و«خیریّه واکردن»، گول نزنه و پشت بندش، نماز و روزه و حجاب رو نذاره زیر پا!

76- اگه دستش به دست و تن نامحرم بخوره، سوسک نمی­شه، رعد و برق هم نمی­آد اما امام، چشمش رو با ناراحتی می­بنده تا نبینه که دوستش، بی­معرفتی می­کنه.

77- درباره امام، غیرت داشته باشه و نه با آدمای نفهمیده، با آدمایی که«فهمیده» توهین می­کنن، رفاقت کنه و اونا رو به اشتباهشون برسونه.

78- یادش نره که توی خونه، محل کار، شب ازدواج، موقع دعوا، توی جلسه هیئت، سر کوچه و وقت مسافرت، امام، شاهد همه آدماست.

79- اگه همسر و فرزندش همراه معنویش نیستن، جوری به وظیفه­ش عمل کنه که به اونا سخت نگذره.

80- راست بگه حتی اگر به ضررش باشه.

81- دوستان امام رو حتی اگر به سلیقه­ش نیست از ته دل دوست داشته باشه.

82- تا می­تونه درباره امام بخونه و برای دیگران تعریف کنه.

83- نماز امام زمان رو دست­کم هفته­ای یه روز بخونه.

84- همه­روز، عربی یا فارسی برای ظهور امام دعا کنه.

85- دعای هفدهم صحیفه رو همه­روز برای رهایی از وسوسه شیطون بخونه.

86- توی لطیفه گفتن و پیامک زدن و شوخیای دوستانه... یا حتی توی انتخاب اسم برای شخصیتای منفی آثار هنریش، مراقب احترام اسم بزرگان باشه.

87- بعد از چند سال که موفق شد و پروژه­ای، کاری، چیزی برای اهل بیت کرد، فکر نکنه کسی شده و مقامی مادی یا معنوی گرفته.

88- به بهانه کار برای امام، درباره همسر و فرزنداش کم نذاره.

89- وقتی رفت به زیارت، تصور کنه که اگه خود امام نشسته باشه، چی­کار می­کنه... معلومه که هیچوقت چنگ نمی­زنه به سر و روی امام... یا بیش از اندازه محترمانه، به امام نزدیک نمی­شه.

90- به دریا، کوه، جنگل و صحرا احترام بذاره و بدونه که همه اینا، دراختیار امامن.

91- جز در وقتایی که کارش مربوط می­شه، یا حرفه­ش خدمتی اجتماعی و نیاز مردمه، شبا و روزای شهادت اهل بیت، کارش رو تعطیل کنه.

92- حتمی یه بار هم که شده، به زیارت قبور عتبات بره.

93- با امام رضا(سلام خدا بر او) رفیق باشه که جون امامش به امام هشتم بسته­س.

94- با بوق، غلیظ کردن خبر بد،«نه»ای که برای گُنده کردن خودش می­گه و خلاصه هیچ رقمه، تن کسی نلرزونه.

95- یواش­یواش، همه زندگیش رو غرق شیوه­های گوناگون خدمت به امام که... منظور از یواش­یواش، دو- سه هفته­ایه(!)

96- بیخودی سعی نکنه روی همه­چیز زندگیش اسم امام رو بذاره یا همه­کارش رو مربوط به امام جلوه بده.

97- مدام قیافه نگیره که امام رو می­بینه و برای این و اون، نسخه«دیدار» و«تعیین موعد ظهور» نپیچه... اونایی که«اهل» باشن، دَمِ­دست نیستن.

98- یه رفیق باصفا پیدا کنه و ازش بخواد که مثل پلیسی منضبط، دقیق، بی­تعارف و پیگیر، مراقبش باشه و اگه پاش رو روی خط قرمزای خدا و امامش گذاشت، گوشش رو بپیچونه.

99- اگر کسی درست یا اشتباه، عیبی رو بهش گفت، دستش رو هم ببوسه که برای سنجیدنش وقت گذاشته.

100- از راهش خسته نشه.

101- دلش برای آدمای گناهکار بسوزه و تلاش کنه که با مهربونی، اصلاح­شون کنه.

102- درباره خودش و همسرش، مثل سیب­زمینی، بی­غیرت نباشه!

103- بدونه که ممکنه یکی از همین رهگذرا و همسایه­های اطرافش، یکی از نزدیکای امامش باشه.

104- اگه مسئول کاری مالی یا اداریه، سندا و پرونده­ها رو بااحترام به دست طرفش بده.

105- همه­جا و با همه­کس، سلام رو فراموش نکنه.

106- اگه تلویزیون یا گیرنده ماهواره داره، شبکه و برنامه­ای رو انتخاب کنه که اگه امامش کنارش بود، انتخاب می­کرد.

107- اگه همه بزرگای و الگوهای معنویش هم چپ کردن، یادش نره که امامش سرجاشه.

108- دست­کم روزی 50 آیه از قرآن رو از طرف خودش و گذشته­گانش بخونه و به مادر و اجداد امامش هدیه کنه.

109- بیش از بقیه ماه­های سال، ماه رمضون و مُحَرَّم، سر از پا نشناسه و بدونه که امامش چشم­انتظار نشون دادن معرفتشه.

110- نماز شب رو مستمر بخونه.

111- زیارت عاشورا رو روزی یک بار بخونه.

112- از صلوات غفلت نکنه.

113- اگه به زیارت اجداد امام می­ره، از طرف امام زیارت کنه.

114- تلاش کنه برای آشنایی مردم با امام، به همه­بهانه، کارِ تولیدی کنه.

115- منتظر نشه در جلسه­هایی که به اسم امامه، کاری رو بهش بسپرن، خودش تلاش کنه در همه جلسه­ها سهمی داشته باشه و بهترین سهم، بیشترین سهمه.

116- با دوستان امام، تندی نکنه و در مقابلشون زودرنج نباشه.

117- همه­روز، حتی به اندازه چند تومن ساده، برای سلامتی امام صدقه بده.

118- همه­جا که هست، نه به اندازه خواست اداره و صاحب کار، به اندازه خواست امام از خودش، کار کنه.

119- تا می­تونه آدمای دیگه رو در خدمتی که به امام می­کنه یا سمتی که بهش داده­ن، شریک کنه.

120- دوستای قدیم رو به دوستای تازه نفروشه.

...

121- اول صبح، وسط روز و آخر شب، مدام به امام بگه که:«آقا!... من به یاد شمام، می­شه بهم سری بزنین که مردم روزگار، خسته­م کرده­ن».

122- عاشق باشه... تا می­تونه عاشق باشه... یعنی آروم، غریب، دلشکسته اما لبخند به لب باشه و مدام به در نگاه کنه تا یه­روز، امام از در بیاد.