ای بلوغ مبهم تبدار
ای فراخ جاری انگشتر و سیگار
ای ستیغ پچ پچ پسکوچه های ساکت و نمدار
آنک ای محبوب دلخواهم
بنده این جا، این طرف ، پهلوی درگاهم
و تو را من چشم در راهم«1»
***
من در این گرما که آدم می زند گه گه
توی آن له له
هیچ گاه اصلاّ نمی خواهم که مثل بعضی آدم ها
توی بنز شیک کولردار بنشینم
مرد مردانه
و بیایم کله ظهری در خانه
و گذارم دست را بر بوق ممتدش
تا که هر کس بشنود، زیر لبی گوید:
« لعنت حق بر پدر جدش »
***
بنده از دریا کنار و جنگل و کوه و کمر بیزار می باشد
وقتی آنجا پای آدم می شود از جزر و مد آب دریا خیس
پس چرا باید رود آنجا، مگر بیمار می باشد ؟!
***
من ندارم هیچ اصلاّ جانب سد و درخت و قایقش میلی
و پکر می باشم از این چیزها خیلی
مثل مجنون در فراق خانمش لیلی !
چون ندارد هیچ لطفی جز خنک بازی
- و نمی باشد به جان عمه ام این حرفها،
پشت هم اندازی-
و چنین کاری - به سد رفتن - اصولاّ از جهاتی
کار عقلانی نمی باشد
و چرا آدم رود جایی که از سوراخهای آن به آدم آب
می پاشد؟!
***
گر تو هم مانند من بیزاری از دریاچه و از جزر و از مدش
و پکر از بنزی و از بوق ممتدش
و نداری هیچ میلی جانب کوه و کنار و چشمه و سدش
پس بزن قدش!
.......................................
پاورقی:
«1»- توی این قسمت
شعر خود را آب بندی کرده ام بنده
یعنی از اینجا به بعدش تازه شعرم رفته تو دنده!
6060
نظر شما