امسال «روز ملی سینما» را در حالی یادآوری کرده و پاس می‌داریم که سینمای ایران تجریباتی غریب را پشت سر گذاشت اما سرپا ماندن و رونق این روزهایش گواهی است بر اینکه این سینما به هر بهایی مسیرش را ادامه می‌دهد و از حرکت بازنمی‌ایستد.
21 شهریور؛ «روز ملی سینما» یا به گفته بهتر روزی است برای گرامیداشت سینمایی که به آن می‌بالیم و می‌توان آن را بزرگترین دستاورد هنری-فرهنگی سینماگران و مردم در این 34 سال دانست.
سینمایی که اوج و فرودهای بسیاری را پشت سر گذاشت، تا مرز سقوط پیش رفت و صدای نفس‌های شماره‌اش به گوش همه رسید اما دوباره جان گرفت و به راه خود ادامه داد.
در کنار همه فراز و فرودهای این سال‌ها و خدشه و آسیب‌هایی که بر پیکر این سینما وارد شد، سال 91 به نوعی نقطه تلاقی رخدادهای منحصر به فرد و غریب بود.
سینمای ایران سال 91 را با غرور به دست آوردن جایزه اسکار اصغر فرهادی آغاز کرد و این گونه بود که غبار ناشی از یک‌‌سویه‌نگری در بسیاری از آثار جشنواره سی‌ام فیلم فجر با اشک شوق برای جهانی شدن سینمای ایران پاک شد.
این غرور ملی و وجهه جهانی در آغاز سال 91 با ابرهای تیره‌ای که از داخل بر قامت سینمای ایران سایه افکند، در کام سینما و سینمادوستان تلخ شد.
فیلم‌هایی با اراده‌ای فراتر از قانون از اکران سینماها پایین آمدند و صاحب وجهه‌ی نداشته، شدند و در نهایت آنچه از این اتفاق نصیب سینمای ایران شد، ناامنی و بی‌ثباتی در عرصه تولید و اکران فیلم‌ها و تلخ‌تر از همه بی‌اعتمادی مخاطب به جادوی سینما بود.
در شش ماه اول سال 91 حرف از تعامل برای رفع موانع و برقراری آرامش و ثبات همواره مطرح بود اما آنچه در عمل اتفاق افتاد واکنش‌های ادامه‌دار طرفین دعوی تنها برای مقابله به مثل بود که باعث قربانی شدن بسیاری از فیلم‌های مستقل و بی‌ادعا شد که ریسک اکران شدن در این مقطع را پذیرفتند.
در این میان فیلم رضا عطاران طلسم گیشه و بی‌اعتمادی مخاطب را –با تکیه بر خوش‌نامی و اعتبار کارگردانش- شکست و عادت خوشایند سینما رفتن را به سینمادوستان یادآوری کرد.
در چنین بستری که تا حدی هموار شده بود، اکران فیلم ایرج طهماسب فرصتی ایجاد کرد تا مخاطبان به دور از فضای تیره و تاری که بر سینما حاکم بود فقط برای تماشای این قهرمان عروسکی –جستجوی صداقت در دنیای فانتزی- و چه بسا خاطره‌بازی، موانع را کنار بزنند و با سالن‌های خالی سینما آشتی کنند.
راه افتادن این سیل بود که مسئولان و مدیران را واداشت تا به تعاملات 6 ماهه خود اندکی سرعت بخشند و از این فضای مثبت ایجاد شده برای رفع موانعی که به نوعی خودشان ایجاد کرده بودند، بهره ببرند. در واقع طرفین دعوی با هم آشتی کردند تا در فضای رونق ایجاد شده هم وجهه مصالحه‌گری خود را برجسته کنند هم منفعت مالی را که از این رونق می‌توانست نصیب اقتصاد سینمای ایران شود، از کانال خود به جیب سینما سرازیر کنند.
شاید در ظاهر امر به نظر بیاید برنامه‌ریزی‌ها و تعاملات کلان بین مدیران و مسئولان منجر به رونق امروز سینماها و فیلم‌های تازه اکران شده اما کافیست با نگاهی عمیق‌تر نقطه آغاز شکل‌گیری این حرکت را دنبال کنیم تا بدانیم باز هم این مردم و حرکت آنها بوده که جرقه اصلی را روشن کرده تا بعد از 6 ماه طرفین دعوی راضی و بهره‌مند از این مصالحه شوند.
بپذیریم که نفس‌های سینما به شماره گام‌های مخاطب گره خورده نه سیاست‌گزاری‌ها و مصلحت‌اندیشی‌های خرد و کلان. مخاطب هر کجا تصمیم گرفته، حرکت کرده و خواسته، موج واقعی شکل گرفته همانطور که این بار هم با تصمیم خود طلسم بی‌رونقی سینماها را شکست.
به احترام این مخاطب که «روز ملی سینما» و 21 شهریور را نه در ضمائم تقویم بلکه در خاطره‌اش حک کرده و به احترام این سینما که غرور ملی به کامش تلخ شد اما همچنان در برابر ناملایمات ایستاد تا دوباره اوج بگیرد، سرپا می‌ایستیم.
نظر شما