کنفرانس پر سر و صدایی که رییس اش حمدون توره آنرا موفقیت آمیز اعلام کرد ولی کشورهایی مانند امریکا و انگلیس آنرا شکست خورده تلقی کرده و بدون امضا توافقنامه نهایی، کنفرانس را ترک کردند.
اما دعوای اصلی بر سر چه بود که داستان با پایان ناخوش تمام شد؟
اتحادیه جهانی مخابرات سازمانی زیر نظر سازمان ملل متحد است که بعد از 24 سال قرار شد قوانین اش تحت عنوان ITR International Telecommunication Regulations تغییر پیدا کند. کشورهایی مانند روسیه و چین وعربستان و امارات و ... پروپوزال جنجالی تهیه کردند مبنی بر اینکه دولتها بتوانند بر اینترنت و محتوای اینترنت مدیریت ملی داشته باشند. این پیشنهاد از جانب امریکا و انگلیس و چند کشور عمده اینترنتی در غرب بعنوان نقض آزادی اینترنت تعبیه شده و مخالفت با آن صراحتا اعلام شد.
دو سه روز مانده به روز پایانی در خبری شگفتی ساز اعلام شد روسیه پروپوزال خود را پس گرفته و عملا موضوع کنترل بر اینترنت منتفی است. پروپوزال به کنار نهاده شد ولی امریکایی ها بدلایل نامعلوم کل کنفرانس را زیر سوال بردند. کار به جایی کشیده شد که امریکایی ها تهدید کردند کنفرانس را ترک می کنند و این کار را هم کردند.
حمدون توره در روز پایانی گفت روز پنجشنبه 23 آذر ماه دو بار با هیئت های غربی مذاکرده کردم و تمامی بند های مربوط به اینترنت و مدیریت بر اینترنت از توافقنامه نهایی حذف گردید اما نمی دانم علی رغم پذیرش درخواست آنها، چرا کنفرانس را ترک کردند و توافقنامه را امضا نکردند؟
اگر به ریز توافقنامه نهایی (لینک اینجا) نگاهی بیندازیم متوجه می شویم که بحث اینترنت بسیار کم رنگ شده و توافقنامه نهایی که از این پس حکم قانون بین المللی دارد رنگ مخابراتی داشته تا اینکه رنگ اینترنتی به خود بگیرد.
در واقع بعد از 24 سال اتحادیه جهانی مخابرات به یک تعبیر دوباره سازمانی مخابراتی باقی ماند و اینترنتی به معنایی که برخی کشورها آرزوی آنرا داشتند، نشد.
فقط بحث مبارزه با اسپم در آن لحاظ گردید و قرار شد تا مردم بیشتری در جهان با همکاری سایر کشورها آنلاین شوند.
از سوی دیگر تلاش کمپانی های بزرگ مانند گوگل علیه فعالیتهای ITU نیز قابل ذکر است. در یکی از پروپوزال ها بحث گرفتن مالیات از کمپانی ها و هزینه کردن آن برای توسعه زیرساختهای اینترنت در کشورها آمده بود که اگر تصویب می شد بدین معنا می شد که گوگل باید قسمتی از درامد خود را به کشورها دهد و به همین دلیل مخالف بزرگ پروپوزالهای اینترنتی کنفرانس شده بود و بعد منافع اش در منافع دولت خود در یک راستا قرار گرفت تا متحدا زیر آب ITU را بعنوان سمبل میدریت اینترنت بزنند.
ICANN نیز که مسوول توزیع آی پی ها و به یک تعبیر مغز و قلب اینترنت است نیز با مدیریت بر اینترنت توسط ITU مخالف بود و به همین خاطر در جبهه دولت امریکا قرار داشت.
اتحادیه اروپایی در بحث مالیاتها بر اپراتورهای اینترنتی و مخابراتی قبل از کنفرانس چند چهره ظاهر شد تا جایی که گفته شد می خواهد اینترنت را از چنگ امریکایی ها در بیاورد اما قبل از کنفرانس و بعد از توافقات با امریکایی ها در یک جبهه علیه روسیه و چین وارد میدان شد.
20 کشور از امضای توافقنامه خودداری کردند، برخی امضای آنرا منوط به توافق پارلمان کشور خود کردند ولی کشورهایی مانند امریکا، انگلیس، کانادا، استرالیا و سوئد و ... با صراحت اعلام کردند کلا کنفرانس را قبول نداشته و از امضای آن سرباز زدند.
حمدون توره در پایان کنفرانس گفت بدلیل توافق اکثریت اعضا توافقنامه امضا شده حکم قانون بین المللی داشته و از اول ژانویه 2015 لازم الاجرا است. (یکی از قسمتهای توافقنامه در مورد مبارزه با اسپم است و کشورهایی که امضا نکردند از تولید کنندکان عمده اسپم بوده و حالا چه اتفاقی خواهد افتاد کسی نمی داند!)
از لحاظ حقوقی این اولین بار است که کشورهایی که آنرا امضا نکرده اند بلا تکلیف می مانند چرا که عمده فناوری مخابراتی و اینترنتی در دستان کشورهایی است که امضا نکرده اند و به همین خاطر غیر مستقیم به سایر کشورها فهمانده اند بدون آنها این توافقنامه رسمیت ندارد.
بنابراین امضا کنندگان کنفرانس را موفقیت آمیز می دانند و کشورهایی هم که امضا نکردند (و قدرت اصلی در دستان آنهاست) آنرا شکست خورده می دانند.
اگر بی طرفانه بخواهیم قضاوت کنیم اتحادیه جهانی مخابرات با هدف گرفتن مدیریت اینترنت (نه به صورتی که روسیه و چین می گفتند) سالها تلاش کرد تا چنین کنفرانسی را برگزار کند و سرانجام انچه حاصل شد و در توافقنامه آمده، چیزی نیست که آرزویش را داشتند، تازه، دارندگان عمده فناوری نیز آنرا امضا نکردند. از این دید می توانیم بگوییم کنفرانس واقعا شکست خورده است. اینترنت در دستان ICANN همچنان باقی خواهد ماند و سازمان ملل پس از 24 سال قوانین مخابراتی را فقط به روز کرد و نه قوانین اینترنتی را
5656
نظر شما