هنوز زود است اما داریم فکر می کنیم که اصولا" احساس تکلیف بکنبم یا نکنیم , یعنی آیا وارد صحنه بشویم یا
نشویم. چون حقیقتش سری را که درد نمی کند را بیخود و بی جهت نباید دستمال بست. اما سوای بحث تکلیف مسا له
اصرار دوستان هم هست. که مدام یادآور می شوند که شما بیایید ما پشتتیبانی می کنیم. همین امروز صبح کله ی سحر
یکی از عزیزان زنگ زده بود میگفت: " جون مادرت بیا حاجی". یا مثلا" همین یک ساعت پیش یکی ازچهره های
شاخص تماس گرفت گفت: باید بیای. شما نیای کی بیاد. من خودم راه می افتم دوره امضاء که سهله طومار جمع
میکنم. اصلا" راه نداره باید بیای. دیشب هم تو عالم خواب و بیدار شنیدم یکی گفت: پاشو! پاشو پاشو ! اینجا ولو شدی
جلو تلویزیون که چی. میخوایم شام بخوریم. ( احتمالا" این پاشو پاشو خودش یک نشونیه دیگه, نیس؟).
حالا سرتونو درد نیارم تو این فکرم که اینجوری نمیشه بی تفاوت بود. باید به این درخواست ها هم که شده یه پاسخ
در خوری بدم. باید دست و پامو جمع کنم افکارمو جمع کنم. تمرکز کنم. (آقا چه کار سختیه این تمرکز ! ). باید اما
شرط و شروط بذارم. شرایطمو اعلام کنم. من زیر بار منت نمی رم . راهش اینه که مستقل کاندیدا بشم اما حمایت ها
هم باشه. اینجوری فردا اگه زدو بخت یار بود و ما شدیم ریاست محترم جمهور نباید وام دار کسی باشم. و البته یه
رییس جمهور خوب یه رییس جمهور فراجناحی و پست مدرنه. آها! به جز جذب حمایت ها در عین استقلال باید یه
برنامه ی کاری درست و درمون داشته باشم. یک سری راه کارهای مشخص و معلوم و سر راست. باید رئوس
برنامه ها رو مکتوب ارائه بدم. مثلا" اینکه من سابقه ی کار تو لوله کشی هم داشتم در نوجوانی پس لوله ها رو میارم
دم در خونتون.. حالا هر لوله ایی... لوله نفت, گاز , بنزین, آب, برف , بارون, برق... برق!؟ برق لوله داشت؟
آها! آره دیگه همین لوله خرطومی چیه پس... آها!اون برفه که لوله نداره... ! میبینین؟ همینه دیگه بحث باید کارشناسی
باشه. حالا همین جا مطلب رو درز میگیریم و بقیه شو موکول می کنیم به قسمت بعدی
نظر شما